Net zoals ik met mijn
camera geprobeerd heb geen clichéfoto’s van de bekendste gebouwen in Italië te
maken, maar vooral foto’s van mensen of sfeerfoto’s, probeer ik met dit
“reisverslag” neer te pennen wat leuk zou kunnen zijn om later te lezen en wat uniek
was voor ónze reis.Verwacht dus geen opsomming van wat we bezocht hebben en wat
mijn mening was over al dat moois. Waarschuwing: wellicht insiders only, en
zelfs die zullen soms niet helemaal mee zijn.
13 april 2012. 4 uur ’s ochtends. Er werd iemand verpletterd
met verjaardagswensen en ze gaf er (na een tijdje wanhopig leurend) een
voorraad snacks voor terug. Er werd vooral naarstig verdergeslapen met het oog
op de zware reis. Gekaart werd er, 10 dagen lang eigenlijk, om de verveling te
doden. Het Waalse, Franse, Zwitserse en uiteindelijk Italiaanse landschap
schoof voorbij tot in San Pellegrino. ’s Avonds kregen we vrij en werd er door
enkele unionisten persistent gewacht, zodat de hele groep samenbleef. Er werd
een gokje gewaagd door het smalle straatje te kiezen en men vond het casino, de
ongetwijfeld mooiste plek van San Pellegrino. De regen deerde niet eens, menig
middenmeet werd getrokken.
14 april 2012. Verona gaf ons voor het eerst het signaal dat
heel Italië gerenoveerd werd: de San Zeno verstopt achter doek. Eerder werden
er bonnetjes getrokken voor het erbarmelijke Franse toilet. Maar er werd vooral
fruit in een glas gegeten en geschreven op de melancholisch makende muren
richting Julia’s balkon. ’s Avonds was er ontnuchtering door stinkende
Florentijnse kamers met toiletten in de douche, toiletten die niet doorspoelden
en spek op de kasten. En het Stendhal-syndroom werd geïllustreerd.
 |
| De bijna voltallige klas in de Arena van Verona |
15 april 2012. Er werd geklaagd over verschrikkelijke
croissants, erbarmelijke fruitsap en slechte koffie. Er werden drie Davids van
Michelangelo bekeken. De eerste was de echte, in een museum. Iedereen was nog
fris. Bij de replica op de Piazza Della Signoria werd er al geklaagd over
vermoeidheid, pijn in de benen en het weer. Oh jongens, het weer. Het grauwe
Firenze werd onrecht aangedaan. In de rij naar de Duomo werden er blobs gekocht
die ’s avonds vastgeraakten aan het plafond van het hotel. Rond het middaguur
werden spaghetti’s weggekaapt en pizza’s werden verorberd in 7 minuten. Leerkrachten
vonden dat er werd overdreven. Er werd overmoedig gehuppeld in de
Boboli-tuinen. De weg naar het restaurant werd kwijtgeraakt door sommigen, die
voor 5 euro een horloge kochten. Aldaar werd geen kaas gelust en kraamde men
wartaal uit. Busselké pekez. Er werden sprintjes getrokken bij de
avondwandeling richting David numero tré. Er werd naar zijn pietje gewezen op
foto. En sommigen riepen wel eens “Ciaccarella!” Nogal vaak, eigenlijk.
 |
| Davids pietje |
16 april 2012. De weg naar Rome. De welgekomen rustpauze in
de bus werd zoals eerder en later gebruikt voor uno en andere kaartspelen. Ook
Siena hield het niet droog, maar de Campo en de basiliek verwonderden.
Gezelligheid. ’s Avonds in Rome werd men blij verrast door de hotels. En er
werd gestapt en verkend. Snorren van wel één meter werden aanschouwd,
plaspauzes drongen zich op. Iemand ging bijna van 2-3 meter hoog face first op
het Romeinse asfalt. Eén avondwandeling later werd de grens overgestoken. We
werden in het oog gehouden door dieven op de pikbus en Vaticaanse agenten aan
het plein. Bussen werden quasi gemist en leerkrachten hielden de man met de
hoed in het oog op hotel.
17 april 2012. Mevrouw Sels bewees dat ze haar huiswerk
gemaakt had. In het Pantheon werd amper gepoogd een Latijnse vertaling te
verzinnen. Er werd met Jezuïeten gelachen. Een onschuldige Despar werd geplunderd,
katten werden gespot en pizza 6 was voor sommigen al achter de kiezen. Van de zon
werd eindelijk genoten (20°!). Er werd overenthousiast gedaan over het zoeken
van een brandpunt. Stiekeme foto’s van de tegenvallende Sixtijnse kapel (en
vooral de weg ernaartoe) werden gemaakt. Een zijdelingse ‘godverdomme’ werd
uitgesproken door de durvers. Spiegelfoto’s waren onweerstaanbaar (zowel het
nemen van de foto als de foto’s zelf…) Vloeken werden uitgesproken over
mislukte Trevi-fonteinwensers. Een hilarische mimespeler diverteerde ons, was
bijna weg met een lief, een jasje en gaf uiteindelijk een afscheidskus.
 |
| De Trevifontein |
18 april 2012. Er werd erkend dat de Romeinse metro nemen
geen sinecure is, en zo werd de planning in de war gegooid. Het Colosseum werd
duizendmaal op de gevoelige plaat vastgelegd. Het “tik-op-de-schoudergrapje”
werd ongeveer evenvaak uitgehaald. Er werd gestreden tegen de vermoeidheid, de
voetpijn, het gebrek aan verbeelding en de verveling in het antieke Rome. Een
strijd tegen enkelpijn werd op moedige wijze verloren. Een meeuw en een “don’t
spit on the floor thank you” fleurde de dag op. En de zon: de in het hotel
vergeten zonnebrandcrème mocht bovengehaald worden. Een bedelaarster kon haar
geluk niet op bij het zien van ons en onze vrijgevigheid. Universita
Roma-truien werden vlotjes ingekocht, ondanks de mainstreamness. “Ciaccarella”
en “cazzo” werden door het hele station gehoord.
19 april 2012. Een rustig dagje in Spoleto werd
geapprecieerd. Broodjes warm vlees, pizza’s (voor de laatste twee overblijvers
numero 8) of ineens heel brood werden opgegeten. Italianen konden niet zwijgen
over de aardbeving in L’Aquila, en over de schoonheid van iemand van ons.
Klasfoto’s werden genomen op de Ponte delle Torri. Mensen lieten weten wie hun
favoriete neger was. Pluisjes vielen aan waar ooit de witte stieren werden
gezuiverd. Er werden met meer belangstelling dan voor het monument in Gubbio
zelf, pagina’s van een geprojecteerd boek omgeslagen of 3d-effecten in een
kamer uitgeprobeerd. ’s Avonds werd er heel wat uitgeprobeerd en gemixt in de
bar, maar voor de aangeschoten leerkrachten bleef het bij enkele pintjes. Ochtenddiscussies
werden zo opgelost in alcohol, en een hart werd verwarmd na warme chocomelk.
 |
| Ongeveer Latijn-Moderne Talen |
 |
| Latijn-Wiskunde |
 |
| Latijn-Wetenschappen |
20 april 2012. Zo’n dag waarvan je denkt: wat hebben we
vandaag eigenlijk gedaan? De mozaïeken van de Ravennati werden bezocht. Vijf
ninja’s doken op. Een debuut in de McDonalds werd opgetekend, tegen principes
in. Het “tik-op-de-schoudergrapje” lukte bij de grappenmaker zelf, terwijl het
hem nog steeds niet lukte bij een van ons. In Stra’, waar niks te doen bleek,
werd een quiz gewonnen door Fap! Fun and pleasure. Een koor bedankte de
bediening perfect toonvast. We werden nog even geleerd door een Duitssprekende
Italiaan dat uno due tre gevolgd werd door quattro, en dat Eddy Merckx ons
enige exportmerk is. Een spontaan klasmoment werd gedoogd door de leerkrachten.
21+22 april 2012. Schandalig dure wc’s werden al snel vergeten
door het fantastische weer en het bloedmooie Venetië. De anekdotes waren
blijkbaar op aan het einde van de reis (nefast voor dit verslag). Edoch, de 10de
pizza werd naar binnen gespeeld, een Venetiaans masker werd intensief gezocht
voor ons achterbleven klasgenootje en “piemelkaas!” werd geschreeuwd tussen de
nietsvermoedende Italianen. Op de bus werd er aarzelend gezongen en overtuigd
hiejel veul partijtjes uno gespeeld. Met alle gevolgen vandien: verbanningen
naar Borgloon werden uitgesproken, dekens werden ingezet en waar was Elisabeth
eigenlijk? En doet u nu eigenlijk mee, mevrouw? Er werd nog een spreekwoord
uitgevonden, maar de streep was eigenlijk al lang van de kijf…
