Het hoe en waarom van mijn maagpijn

Dit schrijf ik even zonder na te denken over stijl of mooie woorden. Het is meer een simpele dienstmededeling die stilaan onontkoombaar werd.

Sinds mijn 11-12 jaar heb ik af en toe last van mijn maag. Niet zomaar een zwakke maag of een maag die niet tegen drank kan. Zelf kan ik jammer genoeg ook niet benoemen wat ik heb. De dokter helaas ook niet.

Het gaat volgens een vast stramien: Maarten doet zich tegoed aan een maaltijd, meestal iets vettigs (denk frieten of pannenkoeken) waar hij veel van eet. Vervolgens gaat hij binnen 1 à 2 uur iets actief doen, iets waarbij hij recht moet staan of moet wandelen is al genoeg. Zolang hij maar niet kan gaan zitten/liggen. Na een half uur voelt het alsof zijn maag totaal geblokkeerd zit. En geloof mij, dat is absoluut geen aangenaam gevoel. Hoe langer hij dit volhoudt, hoe erger het wordt. Normaal gezien is hij zo slim om dan naar huis te gaan en opnieuw een leuke avond ziet verdwijnen als sneeuw voor de zon. Die enkele keer dat hij doorzette werd hij nog zieker en moest hij uiteindelijk overgeven.

Toen ik ermee naar de dokter ging, verklaarde ze dat door een waarschijnlijk te lage bloeddruk, maar ze vond het niet echt een dringend probleem denk ik, dus zei ze maar dat ik gewoon elke keer moest rusten, alsof er niks fundamenteel mis was. Sindsdien is het probleem enkel nog erger geworden, nu kan ik soms zelfs meer dan een uur lang na een gewone maaltijd, zonder vet, nog altijd niets doen zonder ziek te worden. Daarom wordt het eens tijd om iedereen op de hoogte te stellen zodat niemand vreemd opkijkt als ik een immens lange pauze nodig heb.

Want het is enorm moeilijk uit te leggen wat voor "aandoening" je hebt, als je er geen naam op kan plakken, en aangezien blijkbaar niemand ooit van dit probleem heeft gehoord, is er absoluut geen herkenning en zijn er veel mensen die niet inzien (en daarom geen rekening houden met) hoe lastig mijn probleem vaak is. Er is soms zelfs ongeloof, alsof ik iets verzin.

Is er dan geen oplossing, kan ik mezelf dan niet aanpassen aan mijn eigen beperkingen? Ja, er is een oplossing. Niets eten. Of af en toe een klein snackje, vetvrij uiteraard. Eén dag kan ik dat volhouden, 't is dan ook mijn vaste tactiek op festivals (wat ook een keer is foutgelopen met flauwvallen tot gevolg), maar als je, zoals nu bij de schachtenverkoop en de doop, een hele week paraat moet staan, dan moét ik passen. Helaas heb ik dat te laat ingezien en heb ik me eerst alsnog ingeschreven. Al wil ik dat ook niet als enige excuus inroepen, het plezier was er voor mij al van bij het begin af, maar dat is dan weer een andere kwestie...

Ik heb er mijn buik vol van (no pun intended), en ben zo het laatste half jaar al minstens een keer of tien terug moeten vertrekken, waarvan 3 keer de voorbije 2 weken, en heb zo al heel wat gemist. Hopelijk verklaart dit een en ander.

Friday Nightmares

- Logh

Als aanhangwagen door de stad

anderen via flauwe wegen in de driver's seat beland

de eenzaamheid weegt, daar alleen in een massa

niet enkel mensen groeien

ook hun beperkingen dijen uit

als ziel van het wezen

de schaarste van de kunde

opgevangen normaliter door de aanpassing

het noodzakelijke leren leven

hier leg ik mij niet bij neer

ik word gelukkig van wat ik wil

door zijn eigen schaarste uit de markt geprijsd

gelukkig opgevangen door zijn schaarse links

maar vandaag niet

het was tweemaal te vroeg

vort, vooruit, trek je eigen kar hier nu maar uit

en met de laatste moed der wanhoop

zocht ik naar een toevluchtsoord

helaas, het was nu eenmaal te laat

een bloedmooie nacht, een bloedmooie melodie

een tirade tegen zichzelf, tegen eigen schap

alsof schrijven in andermans naam als niet genoeg is

de redding is nabij, maar de nood was niet het hoogst

twee meisjes extreem-links

ik lees hun plots berichtje

ik luister, ogen dicht

ik droom weer van hun hoop

Hoe Bert echt was.

 

Bert was een erg gedreven jongen. Erg talentvol ook. En hij had een hekel aan hoe andere mensen hun talenten zomaar konden vergooien, niet beseffend tot wat ze in staat zijn. Mensen die doelloos ronddwalen om 5 uur 's nachts bijvoorbeeld, na de overconsumptie van allerlei alcoholische rommel dat zelfs de meest verdienstelijke mens omvormt tot dwaze gek. Een achterlijke die enkele uren slaap later niet eens meer kan herinneren of hij zich wel of niet geamuseerd heeft. Wat een leven.

Hij was gepassioneerd in alles wat hij deed, zelfs al was het niet helemaal naar zijn zin. Bert gooide zijn alles in elke strijd waarin hij verwikkeld geraakte, hoe banaal of onbeduidend ook, maar hij had één groot probleem. Hij slaagde er nooit in om zijn talent om te zetten in geluk. Laten we dat even verduidelijk aan de hand van een flauwe wetenschappelijke uitleg die de genuanceerde uitleg in zijn context geweld aandoet: als Bert zijn talent gebruikte om bijvoorbeeld een lied te schrijven, creëerde hij een opeenvolging van noten die samen een kunstwerk vormden. Dat meesterwerkje omzetten naar iets concreets was hem nog nooit gelukt. Hij zou bandleden moeten vinden om zijn partituur te oefenen en op te nemen, maar hij had de communicatieve vaardigheden, noch de middelen ervoor om die zoektocht nog maar te initiëren. En zelfs al zou dat lukken, hij zou zijn cd nooit te midden van andere, zij het veel minder sterke, cd's kunnen leggen en verdedigen. Concurrentie was aan hem niet besteed. Marketingpraatjes al helemaal niet. Leugens hebben geen bestaansrecht.

Bert wilde graag enkele vrienden hebben met een sterke band, vrienden die hem konden begrijpen. Niemand stond op om die rol te vervullen, omdat Bert nooit een goede eerste indruk naliet en sociale vaardigheden miste om een gesprek op te starten met vreemden. Bert wilde graag iets betekenen in de wereld, zijn geniale werk en ideeën verspreiden, maar hij wist niet hoe hij dat moest doen. En zo liet Bert zijn geluk afhangen van doelen die hij nooit zou bereiken of nog maar benaderen.

Pas je dan aan, zegt de psycholoog, leer leven met je beperkingen. Maar hoe kan iemand leren leven met beperkingen die een ander niet eens begrijpt. Met beperkingen die niemand anders heeft. Hoe kan je aan een ander uitleggen dat je pas binnen een kwartiertje naar de fuif kan vertrekken, omdat je maag nog moet bekomen van een vettige maaltijd drie uur eerder. Hoe leg je uit aan spontane mensen, zij voor wie het moeite noch tijd kost om iets te bedenken om te vertellen, zij die vrienden maken bij de vleet, dat je dat zelf niet kan. Dat je je daarom een aanhangsel voelt, maar er niks kan aan doen. Het onbegrip van mensen voor andere mensen met vreemde beperkingen is stuitend. De vanzelfsprekendheid waarmee zij die succesvol zijn in een concurrentiële samenleving door het leven stappen en anderen, die van bij hun geboorte met fundamentele beperkingen zitten opgezadeld - al hebben zij tien keer meer talent en potentieel -, de schuld geven van hun eigen ongeluk, is ontegensprekelijk inhumaan. Zelfs vrienden verwerven is concurrentieel. Vrienden verworden tot grondstoffen op de markt. Human resources. Hoe kan een neo-liberaal 's nachts de slaap nog vatten.

Zoals Bert zijn er velen. Alleen is Bert onlangs iets ergs overkomen. Bert sprak nooit met anderen, omdat anderen niet met Bert spraken. Anderen dachten dat Bert asociaal was, niet van anderen moest weten, maar Bert kon zich gewoon moeilijk uiten. De spontane mens nam voorbarige conclusies en gooide het concept 'Bert als potentiele vriend' zonder remorse in de vuilbak.

Bert geraakte betrokken in een tragische instorting van een universiteitsgebouw na een gaslek, die tot een ontploffing had geleid. Hij zat ingesloten achter het puin met twee medestudenten, twee van die 'anderen'. En die anderen waren er in geslaagd om voor de nakende tweede ontploffing een vluchtroute te vinden, klauterend van steen naar steen. Bert was echter kleiner dan de twee anderen. En Bert had naar aanleiding van zijn maagproblemen ook een zwak gestel. Hij kwam ook zelden buiten om te sporten, want dat durfde hij niet meer, Bert was anders.

Hij kon de twee 'anderen' niet volgen. De twee anderen dachten dat hij niet wílde volgen, dat hij wilde sterven. Ze lieten hem achter. Hij stierf.