ForM

Een kortverhaal. Hoe meer Musenummers de lezer kent, hoe begrijpelijker het verhaal wellicht wordt. Aan de mensen die Muse niet kennen: schaam u, en mijn excuses voor het bijwijlen vreemde Nederlands. Het verhaal gaat voor u ook mogelijk echt nergens over. Aan de anderen: veel leesplezier!

Intro

Een grote mensenmassa had zich verzameld op de Space Dementia, ook wel de Dementieplaats genoemd. Vroeger, voor de revolutie, heette dit plein nog Oudestadsplein, maar meteen na de geslaagde revolutie moest het Praagse plein waar alles begon een nieuwe naam krijgen. De Oude stad kreeg symbolisch dementie, zodat het gradueel zou vergeten hoe ellendig de situatie voorheen was (hoewel dementie eigenlijk vooral recente herinneringen doet verdwijnen, maar de regering zorgde er ter compensatie regelmatig voor dat de werkelijke problemen van dementie onder de aandacht werden gebracht, via een rist dementerenden die net voor de leider van het land mochten speechen bijvoorbeeld). 

Een vol plein voor een regeringstoespraak kwam wel vaker voor, maar een uur voor de hoofdattractie was wel erg uitzonderlijk. Dat de politie nu al het plein afsloot, had natuurlijk te maken met de erg mysterieuze boodschap die het bestuur had verspreid via de regeringssite. Een kort filmpje met scherpe, bombastische en bijwijlen kitscherige muziek op een absurde clip, en achteraf een boodschap met als enige informatie "announcement about new stuff" met tijd en locatie.  

De overheidsdiensten hadden hun voorzorgen al genomen, want het beloofde een bloedhete namiddag te worden. Er werd gratis water uitgedeeld, en gewaarschuwd voor zonnebrand. Verbranden door de zon was iets waar bijna iedereen sinds de regimewissel heel beschaamd over waren, en vele konden het zelfs amper aan wanneer ze geconfronteerd werden met hun schaamte. Gelukkig hielp het dat ze wisten dat hun leider alles onder controle had. 

Prelude

In de grote massa stond een vrouw met haar nieuwgeboren tweeling. De ene had ze Fillip genoemd, omdat ze al op voorhand wist dat zijn geboorte hun laatste gemeenschappelijke herinnering zou vormen. De andere jongen heette Bing. Het gevoel op haar achttiende al moeder te worden was raar, maar niemand zou dat kunnen veranderen. 

Zij had veel te veel slechts gezien op een veel te jonge leeftijd, maar ze keek hoopvol naar de toekomst en ze wist dat haar nieuwe kind wél in een mooie samenleving zou opgroeien. En dat hoewel haar kind eigenlijk onbedoeld was en ze er voorlopig alleen voor stond omdat de vader van het kind "zo snel mogelijk zou helpen, maar eerst in het reine moest komen met zijn verleden". Het zou moeilijk worden om, als hij terugkwam, hem ooit nog het licht in de ogen te gunnen. Of het nu echt waar was wat hij als excuus had gegeven of niet, dat veranderde niets aan hoe ze zich voelde. En dat was een gevoel van eeuwig gemis. Maar onder de nieuwe heerser zou haar kind niets tekort komen. Dat wist ze gewoon.  

Interlude

(fragment uit de officiële geschiedschrijving) 

(...) Het was een zeer kleine groep die alles in gang zette. Ze leerden mekaar kennen door hun gezamelijke adoratie voor een nieuwe ideologie die lang in de marge was gebleven, maar door de recente omstandigheden sterk was opgekomen als nishepartij. Het was crisis. Zo'n typische crisis met woorden als recessie, werkloosheid, zelfmoord, depressie, sociale bloedbaden en besparingen die je om de oren worden geslagen. Helaas bleef het daar niet bij. Ook de termen autoritaire leider, slechte smaak, extreem wantrouwen en populisme zegevierden. Het sociale weefsel was compleet gebroken, iedereen wilde met rust gelaten worden en zich wentelen in zijn eigen miserie. De maatschappij leek steeds meer op een groep dieren die de concurrentie op een koele wijze vermoordde om zoveel mogelijk te kunnen kopen, terwijl er bloed op de straten lag.

Het systeem had duidelijk zijn eindpunt bereikt. Er was geen enkele vooruitgang meer te bespeuren, de maatschappij kende een big freeze. In deze context had de Partij van Kaulitz de Tsjechische verkiezingen gewonnen met een overweldigende meerderheid, waarna hij president werd en één van zijn marionetten het premierschap gaf. De autoritaire, populistische leider met slechte smaak was een feit. 

De groep, die zich soms Murof noemde, had een bloedhekel aan Kaulitz en ging dan ook gretig in discussie met zijn aanhangers, die ze makkelijk onder tafel konden praten wanneer ze begonnen met het gebruik van argumenten. Na toevallig met mekaar in contact te zijn gekomen, werd hun onderlinge band steeds sterker zodat er uiteindelijk een sterke groepscohesie ontstond. 

Eerst werd de partij µ, de grootste oppositiepartij en de partij waar zij banden meer onderhielden, verboden en uit het parlement geweerd. Nadien werden ook alle groepen die ook maar lichtjes verband hielden met µ zo hard mogelijk gepest en het samenkomen zo goed als onmogelijk gemaakt. Hun contacten, hoe informeel ook, werden constant gemonitord door een gespecialiseerde overheidsdienst, en regelmatig vonden ze hun plaats van samenkomst plotseling afgesloten of zelfs afgebroken. Hun band werd hierdoor uiteraard enkel sterker en al snel werden er in het geheim ambitieuze plannen gesmeed om een verzet te gaan vormen en het regime omver te werpen. Met slechts een tiental vaste leden waren ze, maar hun overtuiging, groepsdynamiek en wervende boodschap liet hen toch geloven dat ze konden slagen in hun opzet. 

Met Tsjechië ging het ondertussen nog slechter. Het werd steeds duidelijker dat Kaulitz een tiran was die wel het beste met mensen voorhad, maar wel enkel met zichzelf en zijn vertrouwelingen, niet met allemaal. De rest was voor hem enkel goed om van te profiteren. Gelukkig was de apathie van de bevolking nog niet totaal geworden, waardoor zij in opstand begonnen te komen. Kleine relletjes werden stevig onderdrukt, maar zonder doden. Het regime van Kaulitz wist maar al te goed dat martelaars creëren de slechtst mogelijk tactiek was. Toen er grotere optochten georganiseerd werden naar aanleiding van zijn "noodzakelijke hervormingen" waarbij hij het land platweg veranderde in een dictatuur (iets wat in menig buurland met succes was voltooid) en een oorlogsverklaring aan dictatoriaal buurland Polen, trad het plan van Murof in werking. 

Hun zeer minieme ledental bleek uiteindelijk een organisatorisch en programmatorisch voordeel te zijn dat hen richting succes leidde. Op de oude partijstructuren van µ bouwde de groep een campagne uit waarbij zij met slogans als "vrede, brood en Muse" heel wat aandacht trokken. Later werd dat "War is overdue!" en "alle macht aan Muse!", om in de laatste fase over te gaan tot "Love is our resistance!" Over die laatste slogan was heel lang getwijfeld en gediscussieerd. Telkens weer wierp er iemand op dat deze slogan een grote fout zou kunnen zijn. Dat die slogan hen afgesloten zou houden van de massa en hun plannen onophoudelijk zouden afgebroken worden. Maar omdat ze wisten dat het in een rechtvaardige wereld juist had moeten zijn, gingen ze er toch mee door. 

De wervingskracht was enorm. Na jaren van miserie deed een kleine groep, die ondertussen veel aanhang had verworven simpelweg door in te spelen op basisnoden, iedereen nadenken over samenwerking, naastenliefde en al dat andere dat in hun korte slogan zat. Vooral het feit dat zij actie voerden om niet iemand van hun leden aan de macht te helpen, maar iemand totaal anders, was de doorslaggevende factor. Zoveel idealisme en zelfopoffering bracht iedereen in vervoering. 

Enkele dagen later stapten enkele honderduizenden mensen onder leiding van Moruf naar het presidentieel paleis. Ze scandeerden deze vijf simpele zinnen: 

They will not force us 

They will stop degrading us 

They will not control us 

We will be victorious 

So come on 

Bill Kaulitz zag de bui al een hele tijd hangen en had even tevoren al commerciële zelfmoord gepleegd door zijn bron van charisma, zijn kenmerkende haar en schmink, in te ruilen voor een kaal en proper hoofd. Daarom mocht hij ook blijven leven. Sterker nog, hij bleef een vrij man, net zoals de meeste van zijn handlangers. Dit was namelijk een glorieuze revolutie. Geen enkel slachtoffer was er gevallen voor deze hoogstnoodzakelijke regimewissel. Geen enkele inwoner was gewist die dag. Een van de Murofleden stapte dan ook na een lange tijd het presidentiële balkon op en sprak de menigte heel kort en enigmatisch toe: Faith, it turns me on, like a stranger's love. Believes we could be glorious. En even later: Wash it away, clear your body. Erase all the memories, they'll only bring us pain. Now you'll see all you'll ever need. 

Er moest echter nog worden afgerekend met een klein praktisch probleempje. Muse was dan wel op de troon gezet met de steun van quasi gans het volk, Muse zelf had zich nooit verkiesbaar gesteld. Ze wisten amper van het initiatief af - zich in de eigen miserie wentelen en zich van de rest niets aantrekken, weet je wel - toen ze een telefoontje kregen van Murof. Of ze niet de heerser van Tsjechië wilden worden. 

En dit is het enige sinds het prille begin van de revolutie dat lang voor het volk verborgen was gehouden: Muse was helemaal niet happig op een functie als leider van het land. Ze voelden zich gedwongen in de leiding, gedwongen, geperst of geduwd in de hebzucht waarzonder een nieuwe leider normaal nooit in zijn doel slaagt om de macht te veroveren. Maar toen het volk bij monde van Murof (MUse Rules Our Future) hem smeekte met de woorden: Alstublieft. Alstublieft, alstublieft, laat ons, voor een keer in ons leven, krijgen wat we willen. Twee dagen later al vestigde het triumviraat zich als nieuwe heersers in Praag, met Dan (ook bekend als de trompetman) en Morgan Nicholls als naaste raadgevers. De leden van Murof werden prompt aangesteld als ministers, en zo werd voor het eerst in de geschiedenis een land volledig geregeerd door mensen die een land eigenlijk niet wilden regeren. 

(...) 

De situatie in Tsjechië stabiliseerde vrij snel, maar wat nadien gebeurde had niemand ooit voor mogelijk gehouden. Murof had ook nooit plannen in die richting gehad, maar ontevreden waren ze niet. Verre van. 

In één van de eerste regeringsverklaringen liet Muse dit optekenen: "Deze positief gezinde staat zal heel veel moeilijkheden kennen, omringd door negatieve, dictatoriale staten in een wereld vol negativisme. In een geïsoleerd systeem als het onze, zal de wanorde enkel toenemen. Onze nieuwe staat zal onhoudbaar zijn. Mensen zouden zelfs opnieuw dubstep kunnen gaan maken, zo slecht zijn de vooruitzichten. Sommige van jullie denken misschien aan een oorlog. Maar onder onze heerschappij wordt er geen bloed meer vergoten. Vanaf nu geldt een nieuwe doctrine: War is Overdue. De enige kans op overleving op lange termijn is wellicht het ontstaan van gelijkaardige mentaliteits- en bestuursveranderingen over de hele wereld. Er zou maar één staat in de wereld meer mogen bestaan. One. Uno. Kon er maar één bestuur de suprematie over de hele wereld vestigen. Kregen we maar die kans. Alstublieft burgers van de wereld, don't blow it away!" 

En zo geschiedde het simpelweg. Geinspireerd door de Tsjechische dagen en Musische woorden  

gooide men tirannen en populisten van de troon en vroeg men spontaan aan Muse om hun onderdanen te worden, iets wat zij eigenlijk niet hadden bedoeld met hun oproep, maar wel hadden kunnen voorzien. Aarzelend accepteerden ze telkens, en een jaar later stond heel de wereld onder Musistisch bewind. 

Héél de wereld? Neen, één plaatsje bleef een oninneembare burcht voor een lange tijd: Stockholm. Dit zorgde voor heel wat frustratie over de rest van de wereld, omdat hun langverwachte eindstation aan het veranderen was in een paniekstation. Plots brak er onzekerheid en lichte manie uit. Men twijfelde plots aan het vanzelfsprekend geworden feit of de rechtvaardigheid zou geschieden. Hierdoor werd de term Stockholmsyndroom heruitgevonden: zich angstig en triest voelen omdat het rechtvaardige, dat binnen handbereik leek, toch niet lijkt te geschieden. Uiteindelijk brak ook het verzet in Stockholm, waar blijkbaar heel wat ex-wereldleiders zich hadden verschanst met hun kennis en materiaal tegen revoluties, maar overwon uiteindelijk de macht van het getal toch. 

Muse was enorm blij na deze complete omwenteling, en stuurde prompt een lyrisch persbericht de wereld in: 

(...) 

De nieuwe monsterstaat kreeg de naam Bliss. Op die manier zou, overal waar mensen zouden kijken, er gelukzaligheid zijn, al was het maar in de letterlijke zin van het woord. Muse beloofde bij deze naamstoewijzing ook plechtig dat ze alle vrede en vreugde die ze in zich hadden, zouden proberen over te brengen naar het volk. Hun vrijheid zou dan op natuurlijke wijze wel volgen. Voor minder zouden ze het niet doen. 

Ze werd opgedeeld in drie regio's: United States of Oceania, dat alle gebieden rond de Stille Oceaan betrof uitgezonderd het klassieke vasteland (concreet: Oceanië + Amerika), United States of Africa en United States of Eurasia. Elk lid van Muse kreeg één regio onder zijn hoede. Chris regelde de zaken in Afrika, Dom hield zich hoofdzakelijk bezig met Oceanië en Matt bleef bij de algemene regering in Praag, de hoofdstad van Eurasia en bij uitbreiding ook Bliss. Dat de drie bandleden nu vaak niet meer bij mekaar zouden zijn, was voor hen slechts collateral damage. Wat moest gebeuren, zou gebeuren. 

Qua praktische zaken veranderde er ook heel wat. De politie werd afgevoerd en vervangen door de Knights of Cydonia, een sterke macht die vooral op paarden patrouileerde en cd's gebruikte als instrument voor ordehandhaving. Ze stonden er al snel om bekend dat ze niet per se in groep moesten zijn om daadkrachtig op te treden, ze beheersten ook heel straf solowerk. En niemand zou hen levend van hun werk afhouden.  

Het justitieapparaat kreeg ook een grondige hervorming. Niemand geloofde nog in de zinvolheid van straffen, zeker omdat de criminaliteit zeer sterk was gedaald en enkel nog kleine misdaden voorvielen. Als straf was er voorzien in een programma met toezicht en heropvoeding, nadat de delinquent had verklaard te willen meewerken door te zingen voor absolutie. Voor de duur van het programma zouden hun lippen blauw worden gemaakt zodat duidelijk werd dat ze uit de gratie waren gevallen, maar desondanks wel moeite deden om zich terug op het juiste pad te begeven. 

Enkele nieuwe feestdagen werden in het leven geroepen. Zo was er bijvoorbeeld Slipknotdag. Op deze dag verkleedde veel mensen zich als leden van de verschrikkelijke nu-metalband door vreemde maskers op te zetten. Vooral kinderen doen hier aan mee en gaan deur aan deur rond. Ze roepen dan "Sit the fuck down!", waarna ze snoepgoed krijgen van de huisbewoners, die van uit hun dak gaan van het lachen. Een andere nieuwe feestdag was Italianprankdag, waarbij iedereen voor één dag zich voordeed alsof hij of zij iemand anders was. In de gebieden rond Rome bleef men echter Carnaval vieren om onbekende redenen. Een derde prominente feestdag was Radio 3-dag, waarbij iedereen gewoon dronken werd en begon te schelden, liefst zo openbaar mogelijk. 

Ook werden mushrooms al snel gelegaliseerd. 

Verder was ook de kunst een volledig nieuwe weg ingeslagen. Het futurisme werd de nieuwe dominante kunstvorm. Deze stroming benadrukte hoe mooi de toekomst eruit zag en dit leidde tot kunstwerken die de visie op hoe de toekomstige wereld er zou uitzien weerspiegelde, met onder andere robotachtige figuren en gigantische teddyberen. 

Op wetenschappelijk gebied werden er plots enorme gelden vrijgemaakt voor het onderzoek naar iets dat zich bevond op de kruising tussen wiskunde en filosofie. Wetenschappers die zichzelf serieus namen onderzochten op zijn minst een deel- of zijvraag van het grote nieuwe mysterie in de wetenschap. Nog nooit had iemand een antwoord gevonden op de prangende vraag: wat is de origine van de symmetrie? 

(...) 

Muse was volledig ondersteboven van wat er zich die laatste weken had afgespeeld. Het leven van de ganse wereldbevolking was volledig omgegooid en dat kwam voornamelijk door hun bestaan. Ze waren het wel gewend dat ze het leven van hun fans enkele dagen, of bij de grootste fans misschien enkele weken sterk veranderden door een concert of een nieuwe cd, maar dit was uiteraard van een heel andere orde. Muse liet dan ook vol emotie dit volledig over the top persbericht op de wereld los: 

"Jullie fans zijn echt ongelooflijk. We krijgen zoveel steun van jullie. Jullie zijn echt de beste fans ever. We zouden dit echt niet kunnen zonder jullie. Hier in Praag zie ik enkel gelukkige mensen, opgelucht na zoveel jaren van crisis en onderlinge wantrouwen in een city of delusion. Het geheel van kleine en onderling vijandige staatjes lijkt na een vloedgolf van revoluties overgegaan in één vloeibare staat van mensen die zich inspannen over taal- en gebiedsgrenzen heen, net zoals het water zich van geen enkele grens iets aantrekt. De veranderingen zijn zo groot dat er geen internationale politiek meer bestaat. Enkel exo-politics zouden nu nog mogelijk zijn, mochten wij in een verkleinend universum leven waardoor wij binnen afzienbare tijd veel dichter bij andere bewoonde planeten geraken! Het voelt aan alsof er een grote botsing heeft plaatsgevonden tussen neutronensterren, waardoor zij samen een supermassief zwart gat hebben gevormd waar de oude wereld, de dode ster dus, in verzwolgen is. En ergens, ver van ons vandaan maar naderend met rasse schreden, wordt er ons een nieuwsoortig sterrenlicht aangeboden. Een mysterieus, interessant sterrenlicht dat kan uitgroeien tot een sterke gelukzalige gloed, alsof een nieuwe kracht zich eindelijk toont aan de mensheid. Maar dit ruimteschip brengt me ver weg, zo ver weg dat ik me even niet meer herinner waarover het ging. Oh ja, over de mensen die zich bekommeren om mijn leven en dood. Dus alle zwarte gaten en openbaringen even terzijde: ik voel me goed. Je kent het wel: vogels die vliegen, de zon die schijnt, het zachtje briesje, … het is een nieuwe dag, een nieuw leven, voor ons allemaal! Ik zou het wel door een megafoon willen roepen. This old world is a new world! I’m feeling good!”

Spiral Static

Ergens in de menigte verborg zich een klein groepje niet-enthousiastelingen. Zij voelden zich hier niet geheel op hun gemak, bedekten hun gezicht zoveel als kon (voornamelijk met doeken tegen de zonnebrand) en bleven beleefd aan de zijkant staan, de betere plaatsjes verlenend aan de echte fans. Dat nozem slaagde erin, wellicht door psychische problemen of extreme koppigheid, om te geloven dat het vroeger beter was, tegen het heersende motto van “later is alles beter” in. De meeste van deze lorejassen had banden gehad met of een waardige schijnpositie bekleed tijdens het Kaulitzregime. Twee van deze groepsleden hadden wel een zeer apart verhaal: de ouders van Jimmy Kane. 

Jimmy Kane had het nooit echt moeilijk gehad met zijn ouders, tot op het moment dat zij door Bill Kaulitz waren aangeduid als schijnministers van leefmilieu (mama) en energie en mobiliteit (papa). Hij keerde zich in stilte radicaal tegen zijn ouders en werd een van de oprichters en vanzelfsprekend ook kernleden van Murof. Helaas bleef zijn bijdrage bij de grote omverwerping van de oude wereld beperkt tot het aanmoedigen en toejuichen via sms en internet, terwijl zijn gelijkgezinden het Oudestadsplein opmarcheerden en hiermee symbolisch de strijd in hun voordeel beslechtten. Hij vroeg zich altijd af of hij wel genoeg had gedaan, of hij daar eigenlijk niet fysiek aanwezig moest geweest zijn in plaats van de angsthaas uit te hangen. Maar ergens wist hij ook wel dat zijn Murofcollega’s gelijk hadden: zijn aanwezigheid had meer nadelen dan voordelen kunnen opleveren. Vanaf het moment dat zijn ouders ook maar enig idee zouden krijgen van waar hun zoon mee bezig was, konden zij de overheid alarmeren waardoor alle plannen in het water vielen. Hij zat gewrongen in een positie waar hij nooit persoonlijke voldoening zou kunnen uithalen, maar mede door zijn denkwerk en hulp bij de planning had hij toch een degelijk aandeel gehad in de revolutie. Hij kon fier zijn op zichzelf, zeker omdat hij nu sterk werk leverde als minister van leefmilieu, energie en mobiliteit. 

Het schorriemorrie, aangestoken door hun afkeur voor het hoge gehalte aan Muse-adoratie op het plein, begon zijn afkeur behoedzaam en al fluisterend, de vrije loop te laten. Enkele gematigden hielden het op: dat paradijs van hen kent wel een heel hoge prijs, die ik echt niet bereid ben te betalen. De meeste anderen gingen echt een pak verder. Vooral de dood van Bill Kaulitz stond blijkbaar nog op hun netvlies gebrand:

-          Ik was erbij toen hij zijn laatste worden begon te mompelen. Het was ongelooflijk hoe hij afgetakeld was in slechts enkele dagen na die onterechte machtswissel. Dat is blijkbaar een terugkerend fenomeen bij dictators die plots hun hele leven verliezen. De emotionele klap is zo groot dat ze eraan sterven, zonder aanwijsbare ziekte of andere oorzaak. 

-          Ik was er ook bij, en zijn gedachten waren als die van een stervende atheist: hij geloofde niet in Muse en zijn nieuwe ideeën, hij geloofde nergens meer in. Hij was doodsbang en het enige wat hij nog kon zien was het einde. 

-          Soms heb ik gewoon zin om een boog te nemen en de drie leden van Muse om zeep te helpen. Ze zullen branden in de hel voor hun zonden. 

-          Ach, zoals een soldaat ooit schreef in een gedicht: er is nu eenmaal geen rechtvaardigheid in de wereld en die is er ook nooit geweest. 

-          Wees maar zeker dat dit onrechtvaardig is! Kaulitz was goed bezig om de wereld terug te baseren op natuurlijke selectie, het enige rechtvaardige systeem in de wereld, maar toen voerde dat stomme marginale groepje Muse aan als nieuwe leider en nu hebben we net het omgekeerde: een systeem van zuivere onnatuurlijke selectie. 

-          Ja inderdaad, en zelfs als je de ethiek, waar ik absoluut geen uitstaans mee heb, in rekening brengt, dan vraag ik me nog steeds af: hebben we dit nodig? Wordt de mens hier gelukkig van? 

-          Ik vraag me trouwens af of Muse, die voor mij drie mannen van mysterie zijn, wel zo’n goede bedoelingen heeft met zijn bevolking. Ik heb eerder het gevoel dat we geregeerd worden door heimelijkheid. Er hangt wel verandering in de lucht, maar wie weet er eigenlijk wie er écht de controle heeft? 

-          Oh, bevrijd me alstublieft van deze wereld! Ik hoor hier niet thuis, ik voel me als een gevangene in wat voor mij één grote fout is. 

-          Ooh, geef ons een nieuwe apocalyps, alstublieft! 

Terwijl het marginale groepje stille tegenstanders zich weer in rol hun schikten na mekaar tot een adrenalinestoot te hebben opgejut, begonnen de eerste rijen Muse aan te porren om te verschijnen met climactisch handgeklap, gescandeer en gefluit. Na een derde golf van aanmoedigingen kwam Muse het grote podium op, tegelijk speelde er op de achtergrond een pianodingetje. Matt Bellamy nam de microfoon en vatte Follow Me aan. Fillip en Bing werden snel gewekt door hun moeder, zodat ze het spektakel niet zouden missen. Ze zou verzekeren dat haar baby’s zo aansloten bij de nieuwe maatschappij. Ze plugde haar baby’s als het ware in. 

When darkness falls 

And surrounds you 

When you fall down 

When you’re scared 

And you’re lost 

Be brave 

(…) 

Follow me! 

You can follow me! 

And I will not desert you now! 

De symboliek spatte ervan af, het massaal opgekomen volk werd eraan herinnerd dat ze altijd op Muse konden rekenen, zeker wanneer het wat minder ging. Nadien kreeg het publiek weer de kans om een nummer aan te vragen. Via een sms-nummer liet het weten deze keer voor Guiding Light te willen gaan.  

You’re my guiding light 

You’re my guiding light 

When there’s no guiding light left inside 

Matt richtte de micro richting het volk en het publiek hield ervan om deze woorden richting Muse te zingen. Bij de vorige toespraak koos het volk trouwens hiervoor: 

In your world 

No one is crying alone 

In your world 

No one is dying alone 

Dit was de geijkte formule van elke belangrijke regeringsmededeling. Muse wordt niet alleen geroemd voor zijn leiderschap, maar uiteraard ook voor zijn zeer goede muziek. Een toespraak zonder enige vorm van muziek zou dan ook een enorme ontgoocheling zijn voor elke aanwezige. 

Na het miniconcert komt traditioneel het officiële gedeelte, waarbij één van de drie leden – er wordt bepaald via een beurtrol wie het woord neemt – een toespraak houdt over het desbetreffende onderwerp. Deze keer wat het Matt die het centrum van alle aandacht in de wereld zou vormen: 

“Beste medeburgers 

We staan hier opnieuw tussen De Galerij (de naam van het regeringsgebouw) en Dracula Mountain (de bekendste heuvel in Praag), maar deze keer voor iets wat misschien wel het belangrijkste nieuws sinds de revolutie zou kunnen zijn. Die heerlijke revolutie, die dag dat we bewezen hebben en waarlijk konden zeggen dat we samen onoverwinnelijk zijn! Die dag dat door een klein groepje mensen die zich in het prille begin verbonden hadden via een instant messenger een protestbeweginkje uitgroeide tot een massale triomf van een generatie screenagers!” 

De spanning was ondraaglijk. Plotseling ging in de verte een gsm af. House of the Rising Sun van The Animals. Heel veel mensen waren uiteraard uit hun lood geslagen. Eerst en vooral omdat hij niet de Musecover als ringtone had, maar uiteraard ook door het storend element. Op hun gezicht stond iets af te lezen als: “Jongens toch, een gsm op stil zetten is toch wel echt het minimum.” Gelukkig merkte Matt niets van deze onoplettendheid van een van de aanwezigen en ging hij even gezwind als anders door: 

“Willen jullie graag weten wat er nieuw is?” 

-          Yes please! 

“Oké, ik ga jullie niet in een clichérondje ‘I can’t hear you’ sleuren. Aangezien mijn tijd aan het opraken is, ga ik jullie niet langer in spanning houden… Muse brengt een nieuw album uit!” 

Na enkele seconden van ongeloof ontstond er langzaamaan een enorm gejoel op het Dementieplein. Na een tijdje sloeg de impact pas echt in, waardoor mensen mekaar spontaan begonnen te omarmen. Anderen krijsten alsof hun leven ervan afhing en een kleine minderheid deed het in zijn broek van opwinding. Dit was het eerste nieuwe album na al die tijd sinds de revolutie.  

“Het album komt volgende week donderdag uit. Deze dag krijgen jullie dan ook allemaal een uitzonderlijke twee dagen albumreces!” 

Het publiek was nog steeds verre van gekalmeerd. 

“En met deze boodschap neem ik ook meteen afscheid van jullie. Maar laten we eerst nog even de tijd nemen ons volkslied gezamenlijk te zingen.” 

Een orkest kwam het podium op en de eerste noten van de aangepaste versie van Exogenesis weerklonken. Het publiek zong nooit harder, het gezang was waarschijnlijk een tiental kilometers verder nog te horen. Gelukkig was men dit soort massale samenzang – op minder luide schaal dan wel – al gewoon en had iedereen van de host (de nieuwe naam voor burgemeester, omdat die minder als een overste klinkt en veel gastvrijer) van de stad naast popcorn ook gratis oordopjes gekregen. 

De tekst van het volkslied gaat als volgt (informatie uit de officiële geschiedschrijving) 

Who are we?  

Where are we?  

When are we?  

Why are we?  

Who are we?  

Where are we?  

When are we?  

Why are we in here? 

Het eerste deel ging over hoe men zich voelde voor Muse de macht had gekregen. Men was onzeker over alles en vroeg zich zelfs af waarom zij bestonden en wat voor nut het had om te bestaan. 

Rise above the crowds 

And wade through toxic clouds 

Breach the outer sphere  

The edge of all our fears  

Rest with you  

We are counting on you  

It's up to you  

Spread our codes to the stars  

You must rescue us all  

Spread our codes to the stars  

You must rescue us all 

Het tweede deelt behandelt de vraag naar een nieuwe heerser waarop men rekende om boven alles en iedereen uit te stijgen, het slechte te doorbreken en de wil van het volk uit te spreken om iedereen te redden van het verval van de beschaving. 

Let's start over again  

Why can't we start it over again?  

Just let us start it over again  

And we'll be good  

This time we'll get it right 

Het laatste deel drukt uit wat men gedaan heeft na de revolutie: men is opnieuw begonnen, maar deze keer op een goede manier. Alles wordt rechtvaardig, alles komt goed. 

Muse ging samen met het orkest af en passeerde langs de leden van Murof, verdeeld over weerskanten van de grote poort om het podium te betreden. Matt wendde zich even richting MK en vertrouwde haar toe: “Deze speech was een beetje roestig…”

Nature_1

Het ging de laatste tijd niet zo goed met Murof. Als dynamische en perfect op mekaar ingespeelde ploeg begonnen zij aan hun mandaat als ministers, maar langzaamaan begonnen er irritaties op te borrelen. De sterke emotionele band heeft langzaamaan plaats gemaakt voor een eerder functionele relatie, en dat heeft zo zijn gevolgen. Het spontane is verdwenen en meningsverschillen die normaal gezien cafégewijs worden besproken en nadien vergeten, blijven nu nog even sluimeren of komen later nog eens boven bij een nieuw conflictje. Onlangs is zo’n conflictje ontaard. Het water lijkt plots heel diep, er lijkt zich een voorlopig ondichtbare kloof te hebben afgetekend. Het Murof is verdeeld geraakt in twee kampen: het ene kamp dat zich low profile houdt en zich vooral op het eigen werk heeft gestort en het andere kamp dat nu het kabinet beheerst en de belangrijkste kwesties de facto zelf beslist. De crisis neemt zelfs zo’n proporties aan dat een van de kernleden is opgestapt.

MK was al langer vooral bezig met haar eigen vakgebied als minister van cultuur en justitie. Zij staat echter niet in een kamp, maar bekijkt de zaken van een afstand en onderhield vooral goede contacten met Muse zelf.

Waarom iedereen haar MK noemde in plaats van haar volledige naam te gebruiken,was een restant van de periode van voorbereiding op de grote omwenteling. Zij was vooral bezig met het binnenhalen van cruciale informatie en fungeerde daarbij niet zelden als spion. Haar functie vereiste  dan ook een codenaam: MK. Soms werd ze ook MK Ultra genoemd omdat ze zo goed in haar werk was, dat sommigen haar aanwezen als de voornaamste factor voor het slagen van de revolutie. Haar toegewijdheid aan Muse was dan ook quasi onbegrensd.

Even na de speech en terwijl er een groot feest losbarstte op het Dementieplein, ontbood Matt haar naar zijn kantoor in de Galerij. Ze hadden wel vaak contact, maar zelden op zijn bureau. MK stapte zichtbaar gespannen richting Matts grote kantoor, vanwaar hij de gevolgen van zijn aankondiging aan het overschouwen was: de mensenmassa bevond zich enkele verdiepingen lager, maar toch kon hij hen werkelijk zien stralen. MK wist dat dit een serieus onderwerp moest betreffen en begon zich met elke stap meer zorgen te maken.

Wanneer ze aanklopte, ging de deur haast onmiddellijk open, waardoor ze zich even afvroeg of Matt nu op de uitkijk stond en wachtte tot ze klopte, of of hij zich gewoon toevallig net bij zijn deur bevond. En de klink vasthad. Ze vergat dat vreemde voorvalletje meteen door de ernstige blik die Matt vertoonde.

-          Hey MK, ga zitten.

zei hij met minder enthousiasme dan hij gewoonlijk tentoonspreidde wanneer hij MK zag.

Ik wil het graag even hebben over wat er allemaal aan de hand is met Moruf met je, omdat ik denk dat jij de enige insider bent die echt objectief kan beschrijven wat er aan de hand is. Ik heb de feiten al gehoord, maar wat is jouw mening erover?

Hij sprak met een zeer hoekige taal, zette soms vreemde nadrukken en stuikelde regelmatig over zijn woorden. Dat stond sterk in constrast met zijn vlotte babbel in normale omstandigheden.

-          Wel euhm… De laatste tijd waren er al wel microsneden in het pantser waren, maar nu is het volledig geëscaleerd. Ze maken mekaar meer en meer geagiteerd tot er onlangs plots enkele leden in een furie schoten. De ene groep laat aan iedereen weten dat ze hen met rust moeten laten, dat het niets ergs is en dat ze gewoon liever alleen werken. Het is niets persoonlijks volgens hen en er is ook niets aan te doen. Ze trekken zich gewoon terug in hun eigen grot of hol. De andere groep scheeuwde de ene groep dan weer toe dat ze hen niet wilden, en dat ze hen eigenlijk nooit wilden. Of erger nog, ze dreigen hun goede herinneringen om zeep te helpen, hun hart te breken of van hen slaven te maken tot in het graf. Het is ongelooflijk zonde wat er gebeurt. Doodzonde. En we weten niet wie we de schuld moeten geven.

-          MK toch… Je lijdt er echt onder zie ik… Je lijkt zelfs in angst, in verdriet.

-          Ik vind het niet enkel persoonlijk heel erg om onze groep zo te zien uiteenvallen, ik heb ook schrik voor de toekomst van ons regering Matt…

-          Weet je MK, je ziet het allemaal veel te negatief in. Waarom is dit nu een crisis in jouw ogen? Jij bent onze geluksbrenger, jij bent gevrijwaard van problemen en pijn en daarom wij ook. Je zou nooit bang mogen zijn.

-          Ach Matt, vleier… Je weet goed genoeg dat dat niet waar is.

MK begon te blozen.

-          Hé, je hoeft niet verlegen te worden. Ik zou degene moeten zijn die zich geen houding meer weet te geven. Jij met je negatieve gedachten, jouw donkerte schijnt zo mooi. Het doet me pijn en tegelijk voelt het goed.

Dat hielp uiteraard niet echt. Na een korte stilte hernam hij:

Ik moet eerlijk bekennen dat dit niet het enige is waarvoor ik je heb laten komen. Eigenlijk had ik liever zelf naar jou toe gekomen, maar ik wilde er zeker van zijn dat we alleen waren.

-          Oh? Vertel…

-          Wel, ik heb gisteren met Dom en Chris gepraat en ze hebben me iets doen besluiten. Ik heb mijn gevoelens veel te lang proberen te controleren en ik heb mezelf op die manier richting zelfdestructie geduwd. Ze hebben me dit gezegd: “Waarom kan je niet gewoon van haar houden, waarom zou je zo’n monster willen zijn, je hebt echt mentale bijstand nodig als je zo verdoet man…” En ze hadden gelijk. Ik heb eindelijk door, ik heb me eindelijk gerealiseerd dat ik moet liefhebben.

-          Oh… Oh nee…

-          MK, ik kan mijn ogen niet van jou afhouden…

-          Dit kan niet echt aan het gebeuren zijn, oh nee toch…

-          …en ik hou hopeloos veel van je, eindeloos. Ik zal je alles geven, behalve één ding: op. Ik zal je nooit op geven.

-          Maar Matt toch…

MK wist niet wat ze moest zeggen. Daarom zei ze stomweg dit:

Je bent te laat Matt, ik heb al diegene gevonden waar ik naar op zoek was, je weet toch dat jij dat niet bent…?

-          Maar…

Matt probeerde zich te herpakken.

Ik weet helemaal nergens van. Komaan MK, ik dacht dat het zo goed klikte tussen ons. Ik behoor enkel jou toe… Mijn hart opent zich telkens en enkel als ik jou stem hoor.

MK begreep absoluut niet wat er gaande was. Ze had hier misschien heel stiekem van gedroomd, maar nooit verwacht dat het echt kon. Ze had dan ook meteen spijt van die leugen en begreep niet waarom ze dat zei. Ook zij probeerde te hernemen.

-          Sorry Matt, ik weet niet waarom ik dat zei… Het was niet waar, er is niemand anders. Maar ik ben volledig verward, verloren in de groove.

Korte stilte.

Kijk, ik weet dat jouw verleden helemaal niet zo fijn was. Ik vrees dat je het niet in mij gaat vinden en erger nog: door mij zal waarschijnlijk al jouw pijn, bijvoorbeeld jouw pijnlijke scheiding met Kate Hudson, weer bloot komen te liggen.

-          MK… Ik voel mijn wereld en mijn leven volledig afbrokkelen… Waarom verzin je al die excuses?  Ik wil al jouw geheime verlangens bevredigen. Ik wil alles voor je doen… Vertel me alstublieft wat er scheelt, ik ben volledig de weg kwijt nu. Geef me voor een keer een kaart van jouw hoofd, wat er zich afspeelt binnenin…

-          Oke… Je kent me te goed. Het is heel simpel. Je kan een relatie met mij niet combineren met jouw hogere doel: de leiding over de wereld.

-          Dan maak ik een keuze tussen de twee. En ik kies jou, zonder enige twijfel.

-          Nee Matt, dat mag je niet doen. Jij moet de beste zijn, jij moet de wereld veranderen. De tijd is nu, dit is jouw kans om gehoord te worden. Het volk wilt enkel jou, zonder jou stuikt alles weer in mekaar.

-          Zelfs als dat waar is MK… Moet ik wel kiezen? We passen alles wat aan zodat ik mijn positie behoud, maar  jij mijn nummer één kan worden in mijn leven.

-          Nee Matt, het klinkt mooi, maar ik weiger dat te geloven… Nog niet zo lang geleden vroeg ik je of ik even met je kon praten. Ik heb duidelijk gemaakt dat ik je écht nodig had, maar je kon niet door je overvolle agenda. Achteraf ben ik erachter gekomen dat je op dat moment een meeting had die je zelf bijeengeroepen had, met mensen die dan nog eens óók in de Galerij werken. Ik wil niet dat je me aanbidt op het ene moment en negeert op het andere, gewoonweg wanneer het je uitkomt.

-          Je weet dat ik bezorgd ben om jou, maar je moest er bij zijn geweest… Ik mag hier eigenlijk geen informatie over vrijgeven. Ik ga het toch doen, omdat ik je honderd procent vertrouw en je helemaal niet kwijt wil: een aantal tegenstanders van onze heerschappij was erin geslaagd een internationaal netwerk op te starten tegen ons. Ze hadden de kennis en de wapens om ons onder de voet te lopen en hardhandig neer te drukken. Blijkbaar hadden de vorige leiders van de wereld onderling afspraken over wapenreservoirs en communicatie mocht er een anti-beweging zoals de onze opstaan. Dit was de grootste, maar gelukkig ook de laatste dreiging ooit voor ons.

-          En waarom wisten wij daar niets van? Wij zijn verdorie jouw regering!

-          De grote clash binnen Murof was al aan de gang, die informatie naar jullie doorspelen was te riskant. Je weet nooit wie wie kent. We zouden geriskeerd hebben alles kwijt te raken.

MK slaakte een enorme zucht.

-          Het spijt me. Ik wist dit allemaal niet. Ik had mijn vertrouwen in jou niet mogen opgeven.

Matt zag een opening en wist dat dit zijn moment was. Hij stond op van zijn stoel en zette zich op zijn knieën voor haar.

-          Ik krijg niks meer op orde sinds ik jou ontmoet heb… Het enige dat ik me nog afvraag is: wanneer zal deze eenzaamheid eindelijk voorbij zijn. En nee, ik kan niet meer wachten tot later, wanneer de situatie misschien anders is. Ik wil het nu, geef me alstublieft je hart. Ik wil eens gek doen, dit is mijn laatste kans om de controle te verliezen. Want dat is niet van mijn gewoonte. Daarom vraag ik je: verander me in iemand zoals jij die dat wel kan, zoek ons een plaats waar we naartoe kunnen gaan, loop weg en neem me mee… Ik heb jouw redding nodig.

-          Maar ik haat het gewoon dat ik jou zou moeten delen en dat ik mezelf verdriet zou kunnen aandoen door mee te gaan in dit verhaal.

-          Kijk, ik begrijp dat dit een enorm moeilijke situatie is, maar laat nu even alle remmingen los.

Matt legde zijn hand zachtjes op de knie van MK, terwijl hij nog steeds voor haar knielde.

Maak al onze aanrakingen van nu af aan iets elektrisch alsof de vonk tussen ons elke keer weer overspringt. Je zal makkelijk het beste worden wat ik ooit heb gehad. Ja, we bevinden ons in een stomme situatie en we zullen onze problemen kennen, en eigenlijk ben ik te oud om te dromen dat dit een vlekkeloze relatie wordt. Ik ben echter nog te jong om het mij aan te trekken en samen zijn we te jong om al die problemen nu al te zien.

MK dacht bij zichzelf dat het een wonder was dat ze nog niet was beginnen huilen. Matt stopte met zjin stroom van woorden en MK begon al aanstalten te maken om te antwoorden. Maar Matt zag het plots allemaal heel helder.

Hé, wacht eens… Als jij zonet zei dat je dit haat, betekent dat dan dat je hetzelfde wil als ik? Oh please MK, bevestig me dit nog één keer: haat dit en ik zal altijd van je houden.

MK brak bij deze woorden en liet eindelijk haar gevoelens de vrije loop.

-          Oh Matt, je bent zo sterk, zo solide. Het verlangen naar jou brandt in me, want jij bent echt wat ik nodig heb in mijn leven: een solide rustpunt. Ja Matt, ik haat dit. En ik zal ook altijd van je houden.

Ze stonden allebei recht, namen mekaar vast en startten een lange, passionele kus. Een uiting van het verlangen dat al die tijd, sinds hun eerste ontmoeting al, gegroeid was en nu tot een orgelpunt kwam. Zonder woorden besloten ze waar ze naartoe wilden, want er was ten slotte nog maar één optie over. Het was tijd voor bedroom acoustics.

Execution Commentary: nummers in volgorde van verschijning

Intro	Shrinking Universe	Exogenesis: Symphony Part 3
Space Dementia	Neutron Star Collision	(Redemption)
Prague	(Love Is Forever)	Rusty One (Eternally Missed)
Sunburn	Supermassive Black Hole	Nature_1
Ashamed	Dead Star	MK Ultra
Prelude	Starlight	Shine
Newborn	Black Holes and Revelations	Micro Cuts
Twin	Feeling Good	Agitated
Fillip	Spiral Static	Fury
Unintended	Jimmy Kane	Cave
Eternally Missed	Megalomania	Hyper Music
Interlude	Thoughts of a Dying Atheist	The Small Print
Nishe	Take a Bow	Crying Shame
Animals	Soldier’s Poem	Con-Science
Big Freeze	Unnatural Selection	Hoodoo
Resistance	Do We Need This	Darkshines
Assassin	Man of Mystery	Showbiz
Overdue	Ruled By Secrecy	Escape
Uprising	Explorers	Madness
Glorious	Apocalypse Please	Can’t Take My Eyes Off You
Citizen Erased	Piano Thing	Endlessly
Forced In	Follow Me	Falling Down
Please, Please, Please,	Plug in Baby	I Belong To You
Let Me Get What I Want	Guiding Light	(+Mon Coeur S’Ouvre À Ta Voix)
The 2nd Law: Isolated System	In Your World	The Groove
The 2nd Law: Unsustainable	The Gallery	Coma
Survival	Dracula Mountain	Falling Away With You
Uno	Invincible	Undisclosed Desires
Supremacy	Instant Messenger	Map Of Your Head
Stockholm Syndrome	Screenager	Butterflies and Hurricanes
Panic Station	House of the Rising Sun	Muscle Museum
Bliss	Minimum	Who Knows Who
United States of Eurasia	Yes Please	Map Of The Problematique
(+ Collateral Damage)	Time Is Running Out	Hysteria
Knights of Cydonia	Recess	Save Me
Sing For Absolution	Host	Easily
Futurism	Popcorn	Blackout
Origin of Symmetry	Exogenesis: Symphony Part 1	Hate This And I’ll Love You
City of Delusion	(Overture)	Sober
Liquid State	Exogenesis: Symphony Part 2	Bedroom Acoustics
Exo-politics	(Cross-Pollination)	Execution Commentary

Deze opsomming bevat alle Musenummers (116) opgenomen en officieel uitgebracht (ook in Japan), zonder demo’s, live tracks, remixes, hidden tracks en samenwerkingen. En dan uiteindelijk toch weer wel enkele live tracks en een samenwerking.