Open brief aan Bart De Wever

Beste Barrie

Het oogt wellicht veel te amicaal en informeel, maar dat is nu eenmaal het gevoel dat ik heb bij de gedachte aan jou, Barrie. Ik zie je namelijk zo vaak, dat het lijkt alsof je een echte kennis bent geworden. Wie weet worden we ooit nog wel vrienden. Je humor bevalt me tenminste al en je zegt waar het op staat, dat is eerlijk en daar hou ik wel van.

Ik weet nog hoe onze, ietwat eenzijdige, ontmoeting begon. Het was op een of andere late avond, toen ik trouwe kijker werd van een woestijnvisproductie die je werkelijk op het lijf geschreven was: De Slimste Mens. Niemand twijfelde eraan dat je daar op je plaats was, Barrie, met je geschiedkundige achtergrond. Dan bleek ook nog eens dat je in je vrije tijd de boekskes doorbladerde en al van een badonkadonk had gehoord. Je werd plots allemans vriend, en de gemiddelde partijhoppende en politiek apathische burger stuwde jouw partij vanuit de vergeetput naar de eerste etappe van de Vlaamsche veroveringstocht.

En toegegeven, ook ik was even mee met je nieuwe discours. Hoewel achteraf is gebleken dat jouw maatschappelijke visie mijlenver van de mijne lag, was ik de dag van de jongste federale verkiezingen (je weet wel, diegene waar je als enige overgebleven politieke zwaargewicht de rest verpletterde met een monsterscore van 28%) blij dat er een nieuwe wind waaide door het politieke landschap. Ik geloofde dat er eindelijk een einde kon komen aan jaren van kabbelende politiek, telkens tegengehouden door een belangenconflict hier en een BHV-onderhandeling daar.

De nieuwe politiek, daar stond je voor. Een centrum-rechtse anti-establishmentpartij, die vanuit een soort wantrouwen en vooral vermoeienis naar de politiek keek. Het maatschappelijke geduld was op, het kon zo niet meer verder. Of je nu uit de onderhandelingen bent gestapt of eruit geweerd bent, daar ga ik het nu niet over hebben, (daar wil ik het niet meer over hebben, iets met oude koeien en grachten en zo...), maar als katalysator heb je in ieder geval heel wat voor mekaar gekregen. Evenwel, ik dwaal af.

Waar ik je dus graag over aansprak, Barrie, was jouw alomtegenwoordigheid die mij met deze vertrouwde gevoelens heeft opgescheept. In jouw vorm als katalysator bij de onderhandelingen (ik vereenzelvig je nu even met je partij, ik vermoed dat je daar niets op tegen hebt aangezien je dat zelf ook doet, zie lager) kwam je al vaak genoeg in het nieuws, maar met lokale verkiezingen binnen een tijdspanne van een klein half jaar kwam je pas echt op stoom. De berichtenstroom over jou en de Antwerpse sjerp bijvoorbeeld, doet-ie het of doet-ie het niet? Toegegeven, je kan niet alles blijven combineren. En van het federale voorplan verdwijnen door de zes jaar lange opsluiting in 't Schoon Verdiep was en is een zeer groot risico. We wachten met spanning af hoe dat zal aflopen, mocht je in Antwerpen een geschikte coalitiepartner vinden. Want die verkiezingen verliezen, zit dat er nog echt in?

Niet enkel via de media verpletter je ons met je slanke aanwezigheid, vooral je verkiezingscampagne is me een doorn in het oog Barrie. Naar ik gehoord heb, staat je beeltenis en slogan te blinken in zowat de helft van de Vlaamse gemeenten, verspreid tussen De Panne en Opgrimbie. Toen ik je tegenkwam in de straten van Nijlen was mijn eerste, ietwat cynische reactie: "Tiens, wil Bart De Wever burgemeester van Nijlen worden?" Nee Barrie, wat doe je dat goed, je foto is in megaformaat altijd dicht bij ons. Eén opmerking heb ik wel, strookt dat hele campagnegedoe wel met je anti-establishmenthouding en "de kracht van verandering"?

Want je gebruikt toch eigenlijk geniepige marketingtrucs puur voor electoraal gewin? Een beetje hypocriet dus. Je kan moeilijk zeggen dat campagne voeren in heel Vlaanderen voor lokale verkiezingen echt eerlijk is, wij kunnen in Nijlen namelijk helemaal niet voor jou stemmen. Je kan het verduidelijken met een surrealistische vergelijking: pakweg Martin Schultz zet België vol met borden met zijn hoofd op, om de PS te steunen bij de federale verkiezingen. Foute vergelijking zeg je? Nochtans kom jij, Barrie, van 1 bestuursniveau hoger (het Vlaamse parlement - gemeenteraad) en moei je je in de campagne van plaatsen waar je niet verkiesbaar bent. Schultz komt ook van 1 bestuursniveau hoger (Europarlement - federale verkiezingen) en inderdaad, hij zou komen interfereren in verkiezingen waar hij niets mee te maken heeft. Om nog maar te zwijgen van de vernedering voor de lokale kandidaten, die uit de weg gaan staan voor het stemmenkanon van hun partij, die eigenlijk ook gewoonweg draait rond die ene persoon. Mocht het anders zijn, dan zou je af en toe iemand anders op een affiche zetten, of wie weet zelfs iemand die we wél op de plaatselijke kieslijst zullen terugvinden.

Sta je trouwens ook niet voor democratie? Er moet geluisterd worden naar het Vlaamse volk, zoiets zou toch uit jouw mond kunnen komen, vermoed ik? Het is er al meermaals uitgekomen, in verband met de Vlaamse minderheid in de regering en de N-VA die genegeerd werd in de federale onderhandelingen. Jammer genoeg keer je je kar wanneer het jou goed uitkomt, want zeg nu zelf, tégen Elio Di Rupo stemmen in lokále verkiezingen... Tegenstemmen is sowieso al een beetje flauw, maar lokale verkiezingen dienen om lokale verwezelijkingen te beoordelen, en de uiteindelijk verkiezingsuitslag zal absoluut geen invloed hebben op het federale niveau. Mooie praat van je, maar eerder te klasseren onder fletse toogpraat, en ondertussen een aanfluiting van de democratie op lokaal niveau.

Daarom noem ik je heden ten dage Barrie, meneer De Wever. Ik zou zo graag Bart De Wever zeggen, maar het staat je gewoon niet meer. Jammer, want met zo'n bijnaam is er ook meteen een heel grote hap uit je geloofwaardigheid. Neem eens een voorbeeld aan je collega Jan Peumans. Vandaag, niet geheel toevallig de Vlaamse feestdag, gaf hij een speech waarin hij zijn bewondering uitte voor Wallonië en zich afzette tegen de vooroordelen over luiheid en Walen. Een man die inspireert en niet te beroerd is om de waarheid te vertellen. Een man die jij wil zijn dus. Ik hou je niet tegen.

Met vriendelijke groeten

Maarten

Reisverslagje: Italiëreis

Net zoals ik met mijn camera geprobeerd heb geen clichéfoto’s van de bekendste gebouwen in Italië te maken, maar vooral foto’s van mensen of sfeerfoto’s, probeer ik met dit “reisverslag” neer te pennen wat leuk zou kunnen zijn om later te lezen en wat uniek was voor ónze reis.Verwacht dus geen opsomming van wat we bezocht hebben en wat mijn mening was over al dat moois. Waarschuwing: wellicht insiders only, en zelfs die zullen soms niet helemaal mee zijn.

13 april 2012. 4 uur ’s ochtends. Er werd iemand verpletterd met verjaardagswensen en ze gaf er (na een tijdje wanhopig leurend) een voorraad snacks voor terug. Er werd vooral naarstig verdergeslapen met het oog op de zware reis. Gekaart werd er, 10 dagen lang eigenlijk, om de verveling te doden. Het Waalse, Franse, Zwitserse en uiteindelijk Italiaanse landschap schoof voorbij tot in San Pellegrino. ’s Avonds kregen we vrij en werd er door enkele unionisten persistent gewacht, zodat de hele groep samenbleef. Er werd een gokje gewaagd door het smalle straatje te kiezen en men vond het casino, de ongetwijfeld mooiste plek van San Pellegrino. De regen deerde niet eens, menig middenmeet werd getrokken.

14 april 2012. Verona gaf ons voor het eerst het signaal dat heel Italië gerenoveerd werd: de San Zeno verstopt achter doek. Eerder werden er bonnetjes getrokken voor het erbarmelijke Franse toilet. Maar er werd vooral fruit in een glas gegeten en geschreven op de melancholisch makende muren richting Julia’s balkon. ’s Avonds was er ontnuchtering door stinkende Florentijnse kamers met toiletten in de douche, toiletten die niet doorspoelden en spek op de kasten. En het Stendhal-syndroom werd geïllustreerd.

De bijna voltallige klas in de Arena van Verona

15 april 2012. Er werd geklaagd over verschrikkelijke croissants, erbarmelijke fruitsap en slechte koffie. Er werden drie Davids van Michelangelo bekeken. De eerste was de echte, in een museum. Iedereen was nog fris. Bij de replica op de Piazza Della Signoria werd er al geklaagd over vermoeidheid, pijn in de benen en het weer. Oh jongens, het weer. Het grauwe Firenze werd onrecht aangedaan. In de rij naar de Duomo werden er blobs gekocht die ’s avonds vastgeraakten aan het plafond van het hotel. Rond het middaguur werden spaghetti’s weggekaapt en pizza’s werden verorberd in 7 minuten. Leerkrachten vonden dat er werd overdreven. Er werd overmoedig gehuppeld in de Boboli-tuinen. De weg naar het restaurant werd kwijtgeraakt door sommigen, die voor 5 euro een horloge kochten. Aldaar werd geen kaas gelust en kraamde men wartaal uit. Busselké pekez. Er werden sprintjes getrokken bij de avondwandeling richting David numero tré. Er werd naar zijn pietje gewezen op foto. En sommigen riepen wel eens “Ciaccarella!” Nogal vaak, eigenlijk.

Davids pietje

16 april 2012. De weg naar Rome. De welgekomen rustpauze in de bus werd zoals eerder en later gebruikt voor uno en andere kaartspelen. Ook Siena hield het niet droog, maar de Campo en de basiliek verwonderden. Gezelligheid. ’s Avonds in Rome werd men blij verrast door de hotels. En er werd gestapt en verkend. Snorren van wel één meter werden aanschouwd, plaspauzes drongen zich op. Iemand ging bijna van 2-3 meter hoog face first op het Romeinse asfalt. Eén avondwandeling later werd de grens overgestoken. We werden in het oog gehouden door dieven op de pikbus en Vaticaanse agenten aan het plein. Bussen werden quasi gemist en leerkrachten hielden de man met de hoed in het oog op hotel.

17 april 2012. Mevrouw Sels bewees dat ze haar huiswerk gemaakt had. In het Pantheon werd amper gepoogd een Latijnse vertaling te verzinnen. Er werd met Jezuïeten gelachen. Een onschuldige Despar werd geplunderd, katten werden gespot en pizza 6 was voor sommigen al achter de kiezen. Van de zon werd eindelijk genoten (20°!). Er werd overenthousiast gedaan over het zoeken van een brandpunt. Stiekeme foto’s van de tegenvallende Sixtijnse kapel (en vooral de weg ernaartoe) werden gemaakt. Een zijdelingse ‘godverdomme’ werd uitgesproken door de durvers. Spiegelfoto’s waren onweerstaanbaar (zowel het nemen van de foto als de foto’s zelf…) Vloeken werden uitgesproken over mislukte Trevi-fonteinwensers. Een hilarische mimespeler diverteerde ons, was bijna weg met een lief, een jasje en gaf uiteindelijk een afscheidskus.

De Trevifontein

18 april 2012. Er werd erkend dat de Romeinse metro nemen geen sinecure is, en zo werd de planning in de war gegooid. Het Colosseum werd duizendmaal op de gevoelige plaat vastgelegd. Het “tik-op-de-schoudergrapje” werd ongeveer evenvaak uitgehaald. Er werd gestreden tegen de vermoeidheid, de voetpijn, het gebrek aan verbeelding en de verveling in het antieke Rome. Een strijd tegen enkelpijn werd op moedige wijze verloren. Een meeuw en een “don’t spit on the floor thank you” fleurde de dag op. En de zon: de in het hotel vergeten zonnebrandcrème mocht bovengehaald worden. Een bedelaarster kon haar geluk niet op bij het zien van ons en onze vrijgevigheid. Universita Roma-truien werden vlotjes ingekocht, ondanks de mainstreamness. “Ciaccarella” en “cazzo” werden door het hele station gehoord.

19 april 2012. Een rustig dagje in Spoleto werd geapprecieerd. Broodjes warm vlees, pizza’s (voor de laatste twee overblijvers numero 8) of ineens heel brood werden opgegeten. Italianen konden niet zwijgen over de aardbeving in L’Aquila, en over de schoonheid van iemand van ons. Klasfoto’s werden genomen op de Ponte delle Torri. Mensen lieten weten wie hun favoriete neger was. Pluisjes vielen aan waar ooit de witte stieren werden gezuiverd. Er werden met meer belangstelling dan voor het monument in Gubbio zelf, pagina’s van een geprojecteerd boek omgeslagen of 3d-effecten in een kamer uitgeprobeerd. ’s Avonds werd er heel wat uitgeprobeerd en gemixt in de bar, maar voor de aangeschoten leerkrachten bleef het bij enkele pintjes. Ochtenddiscussies werden zo opgelost in alcohol, en een hart werd verwarmd na warme chocomelk.

Ongeveer Latijn-Moderne Talen

Latijn-Wiskunde

Latijn-Wetenschappen

20 april 2012. Zo’n dag waarvan je denkt: wat hebben we vandaag eigenlijk gedaan? De mozaïeken van de Ravennati werden bezocht. Vijf ninja’s doken op. Een debuut in de McDonalds werd opgetekend, tegen principes in. Het “tik-op-de-schoudergrapje” lukte bij de grappenmaker zelf, terwijl het hem nog steeds niet lukte bij een van ons. In Stra’, waar niks te doen bleek, werd een quiz gewonnen door Fap! Fun and pleasure. Een koor bedankte de bediening perfect toonvast. We werden nog even geleerd door een Duitssprekende Italiaan dat uno due tre gevolgd werd door quattro, en dat Eddy Merckx ons enige exportmerk is. Een spontaan klasmoment werd gedoogd door de leerkrachten.

21+22 april 2012. Schandalig dure wc’s werden al snel vergeten door het fantastische weer en het bloedmooie Venetië. De anekdotes waren blijkbaar op aan het einde van de reis (nefast voor dit verslag). Edoch, de 10^de pizza werd naar binnen gespeeld, een Venetiaans masker werd intensief gezocht voor ons achterbleven klasgenootje en “piemelkaas!” werd geschreeuwd tussen de nietsvermoedende Italianen. Op de bus werd er aarzelend gezongen en overtuigd hiejel veul partijtjes uno gespeeld. Met alle gevolgen vandien: verbanningen naar Borgloon werden uitgesproken, dekens werden ingezet en waar was Elisabeth eigenlijk? En doet u nu eigenlijk mee, mevrouw? Er werd nog een spreekwoord uitgevonden, maar de streep was eigenlijk al lang van de kijf…

De afgelegde weg heelt de wonden

En trekt ze verder open

Gedachten aan hoe we hier zouden zijn

Alles is nieuw, stuntelig wijs ik de weg

Maar jij weet beter

Je kent hier alles al.

De doorgebrachte tijd is goddelijk

Is de kracht die mij de helling opstuwt

Maar eenmaal boven is alles anders

Wat is er nog werkelijkheid?

Ik wou dat we leefden in onze dromen

’s Morgens gaan we dan slapen

De ontbijttafel is al opgedekt, zeg je

Maar je weet dat ik zo’n honger heb

Dat de geur van versgelegde lakens

Me niet eens afleidt.

Op de top denk ik in vreugde

Maar de afdaling gaat zo snel

Ze zegt: iemand was je voor

Jouw vlag wordt niet gehesen

De al perfect gestemde snaar

Wordt plots aangeslagen

Door andermans dissonante toon

Het water in je ogen

Veroorzaakt door de gure wind

Je bereikt thuis

Droog je tranen, meisje

We hebben slecht nieuws.

EP-muziek

Omdat ook op onbekende obscure plaatjes, wel eens prachtige muziek staat.

Perceptie

Het is gewoon prachtig weer.
Toch overdag.
Met een trui.
Vandaag.
Voor nu.
Geniet.

Winter Nights

It's like the very beginning of a Sunday morning,
There's a taste left of yesterday,
A reminder how the good things never stay.

The last one

"Ik ga niet meer naar fuiven!" zei ik nog, na een verschrikkelijk feestje twee weken geleden. Gisteren er natuurlijk toch toe verleid er nog eentje te doen. Zelfs ter plaatse dacht ik nog: ik heb echt geen zin om hier naartoe te gaan. Het werd nochtans leuk: zonder zwanzen en zonder zattigheid me écht geamuseerd, tot deze ochtend...

Om 9 uur wakkergemaakt om zo even tussendoor een uurtje in de stallen te gaan kuisen. Ja hoor, heel fijn. Toch nog een uur blijven liggen (foei!) en toen gebeld om de weegschaal te komen brengen naar mijn zus (twee huizen verder) en jemig de pemig, wat was dat... Een versneden ribbenkast van wat gisteren nog een levend varken was, een kuip met opgevangen bloed en een grote ton met stukjes vlees, om nog maar te zwijgen van de doordringende geur. Snel terug weg, en thuis in de stal aankomen, waar er opnieuw bloedsporen waren (een koe had zich pijn gedaan zeker?) en natuurlijk ook kaka. Nee, op een nuchtere maag en na een goed feestje, is zoiets niet meer aan mij besteed. Het is te veel.

Zeker omdat mijn ouders het niet meer verdienen. De regel is: om 1 uur thuis zijn. Belachelijk vroeg natuurlijk, zelfs als ik om 2 uur thuis wil zijn, ben ik nog met voorsprong de eerste om te vertrekken... Het lijkt gewoon alsof ze niet willen dat ik wegga, dat ik me ofwel verveel, ofwel voor hen werk, ofwel voor school werk, maar me zeker niet amuseer. En de aanblik van alles waar ik principieel tegen ben, hier gewoon voor mijn voeten geworpen alsof het niets is... Nee, nog een jaar en ik ben op kot. Eindelijk.

Edit: Ondertussen is het thuis uitgekomen en kan ik het hier ook schrijven: ik heb dé regel overtreden, ik was net voor 2 uur thuis. Mijn pa heeft gebluft en gezegd dat ik niet op tijd thuis was, en ik durfde niet meer verder liegen en zei de waarheid. Toen bleek dat hij me er had ingeluisd. Hij maakt het er écht niet beter op op die manier. De straf is nog af te wachten... Ik vind het rot dat ik mijn ouders hun vertrouwen heb moeten schenden, maar ik kwam gisteren tot een belangrijk keuzemoment: ofwel waag ik het erop, en denk ik voor één keer aan mezelf en mijn eigen plezier, ofwel houd ik me aan regels die gedateerd en totaal nutteloos zijn, gewoon om mijn ouders niet te schofferen. Het moest er ooit van komen. De vernedering van gisterennacht was trouwens enorm, toen ik een uur te laat vertrok, en tegelijk bleek te vertrekken met het kleine broertje (2 jaar jonger) van een klasgenote. Het zegde alles, naar ik meen.