Music For A Forgotten Future

Als iemand ook maar enig idee heeft of er een nummer bestaat dat even rustgevend, ontroerend en troostend tegelijk is, laat het me alstublieft weten! Mijn op één na langste nummer, en geen minuut te lang:

Still...

- Met u kunde ook geen ruzie maken he?
Beste antwoord: Ja, handig hé :D
Uiteindelijke antwoord: Waarom? Omdat ik niks terugzeg? :)
- Wel ja, omdat gij zone stille zijt... En hoe komt het?
Beste antwoord: Hoe komt het dat gij zoveel praat?
Uiteindelijke antwoord: Ja.. kweni :)

Het was nochtans lang geleden dat ik dat nog gehoord had. Ik begon nogal snel te denken: "damn, das lang geleden, hoe komt het dat iemand dat toch weer opnieuw vraagt... Dacht ik dat het eindelijk verbeterd was, of heb ik de laatste tijd geen nieuwe mensen meer leren kennen?" Ik weet het nog steeds niet.
En oké, die opmerking over stil zijn, geen problemen mee, maar die oerdomme vraag "hoe komt het?". Net alsof mensen geen stil karakter kunnen hebben, maar dan sowieso een trauma hebben, of zelfmoordplannen.

Ach, hij maakte het nog goed door te zeggen: "Eén van mijn zonen is ook zo. Hij zegt amper iets, maar hij dénkt veel." Dan zat hij er na zijn idiote uitspraken, toch plots helemaal op.

Er bovenop

We kunnen weer wat lachen. Na de verschrikking van donderdag, en de ontnuchtering van vrijdag (het was allemaal nog een pak erger dan verwacht), kan ik me weer terug concentreren en de gedachten verzetten van bezorgdheid en hypothetische vragen. Het nieuws over de ramp is toevallig ook sinds vandaag niet meer te zien in het journaal.
We kunnen dus weer wat lachen, en daar wilde ik het vooral over hebben, want The Wombats vroegen zich plots af wat het tegengestelde van een kat is, en hadden er blijkbaar nog werkelijk over gefilosofeerd ook...

Tot 1.40 hebben ze het over hun versie van de feiten op pukkelpop, en ergens rond 4.05 vernemen we na enkele dagen eindelijk wat "the opposite of a cat" is. (En probeer de interviewer te negeren, kvind hem werkelijk irritant.)

Tragedie

Het hoeft niet te verbazen dat het verslag van Pukkelpop niet over de bands gaat, eigenlijk kan ik ook niet echt meer spreken over een verslag. Het gaat om mijn impressie van de gebeurtenissen gisteravond. Waarschijnlijk niet ter informatie, maar eerder een beetje therapeutisch.

Mijn planning was vooraf verdeeld in 2 delen: eentje van aan het begin tot de eerste vermoedelijke apotheose met Explosions in the Sky, en de laatste tot en met Foo Fighters + Fleet Foxes. Daartussen zat een pauze van ongeveer een uur. Op voorhand had ik gehoopt dat het voorspelde onweer (een gewoon onweer, dat elke zomer een aantal keer voorvalt) ergens rond die tijd zou komen, en toen ik mijn frieten kreeg en de eerste druppels begon waar te nemen, wandelde ik zo snel mogelijk naar de Club, waar Miles Kane om 18u25 zijn deel van de show mocht verzorgen.

Na de erg warme en zonnige periode volgde nu een welgekome afkoeling, het werd plots veel draaglijker op de weide. Een kwartiertje nadat ik mijn plaatsje in de Club had gevonden, begon het voor de eerste keer goed te regenen, waardoor plots heel wat mensen kwamen schuilen. Bij mij kon er een glimlach vanaf, ik had alles perfect gepland... Het stopte even met regenen, waardoor de Club weer wat leger werd, en ondertussen ging ik op zoek naar mensen aldaar die ik kende, aangezien ik al bijna 2 uur alleen was ondertussen. Mijn sms'jes bleken niet echt aan te komen, zoals gewoonlijk op een groot festival. Ondertussen werd het donkerder en donkerder...

Ik geloof dat het tegen 10 na 7 opnieuw hard begon te regenen, waardoor er opnieuw een hele hoop mensen kwamen schuilen. Ik was vooral blij dat ik binnenstond, en zette mijn plannen voor straks nog even op een rijtje. Ik zocht vervolgens ook verder naar bekenden. Dat was alles dat mijn gedachten bezighield. Ik keek dan ook slechts enkele keren naar buiten om te zien hoe het weer ondertussen was gevorderd. De eerste keer: regen. De tweede keer: jongens toch, dat is een serieuze bui... De mensen van de main stage zullen doorweekt zijn. En toen moet de storm begonnen zijn.

Ik kan me het moment niet meer herinneren, omdat ik er gewoonweg niet mee bezig was. En toen begonnen er mensen plots te gillen, ik dacht door het aanzien van zoveel regen. Toen bleek dat er werkelijk geen 5 meter buiten de Club nog iets te zien was, een muur van regen en de duisternis namen het zich volledig weg. Oké, een zware bui, dat is hier wel extreem, dacht ik. Ik stuurde ondertussen nog maar eens een sms naar mensen, waarvan ik vermoedde dat ze ook in de Club zaten. Ik wilde nu toch liever niet meer alleen zijn...

Toen kwamen er vermoedelijk hechtingen tussen de ijzeren pilaren en het dak van de tent los. Vier grote gaten in de bovenkant van de tent, waardoor de hagel naar binnenviel... De angst kroop erin, er waren andere mensen die enorm veel schrik hadden. Op een gegeven moment leek de tent een zwier te maken, waardoor de mensen achter me zo snel mogelijk naar buiten wilden en dat ook riepen. Ik had absoluut geen ervaring met dit soort crisismomenten en liep me meestromen met die vrouw en haar vriend. De mensen aan de zijkant waren echter heel kalm, mijn angst voor blikseminslagen, en de beelden van de scheefhangende vlaggen deden me binnen blijven. Ik vervolgde mijn zoektocht naar vrienden. Toen pas zag ik dat er een ijzeren constructie gewoon was neergegaan, net buiten onze tent, later bleek dat de videowall te zijn. Ik meende ook een gigantische constructie of cluster (van spots bijvoorbeeld) voor de mainstage te zien vallen. Achteraf gezien was dat waarschijnlijk een boom...

Ik probeerde nog tevergeefs te bellen, en speelde met het idee om zo dadelijk naar de Chateau te lopen. De dichtsbijzijnde andere tent, waar ik mijn volgende optreden ging zien (want ja hoor, ik had echt geen idee van de omvang en heel wat mensen riepen nog steeds om Miles Kane), leek me wat steviger te staan. Het gedacht alleen al, stel je voor dat ik dat gedaan had... (de volgorde van de gebeurtenissen hier kunnen evengoed fout zijn, maar dat is het beeld dat ik me momenteel herinner).

Het leek echt alsof het ondertussen al een half uur iets aan de gang was, maar iedereen bleef kalm en sommigen genoten van het spektakel, dus ik vermoedde dat ik overreageerde. Toen ik uiteindelijk kleine gaten in de Club-tent zag, snelde ik toch naar buiten, en toen bleek men de tent aan het evacueren te zijn...

De ravage was enorm. Niet enkel de videowall was op de grond gegaan, er lagen overal takken, de wei was een vijver geworden, en de scheiding tussen Dance Hall/Boiler/Wablieft en de vier andere podia was volledig naar beneden gestuikt. Politiemannen hielden ons weg van een bom die dreigde om te vallen. Ik belde naar mijn vader. Hij nam op. Ik had verbinding, ik kon het niet geloven, en wist even niet wat zeggen. "Vake? Ge gaat sebiet dingen int nieuws zien, maar ik ben ok. Er zijn hier echt rampen gebeurd, maar het belangrijkste is even dat alles ok is." Ik kon mijn tranen nog net bedwingen.

Ik kroop door de gevallen ijzeren constructie, die de vroegere scheiding was. Een nieuwe ravage van omgevallen attracties sprong in het oog. Hier moeten doden gevallen zijn, dacht ik. Ik wist nog niks af van ingevallen tenten en kraampjes en omgevallen bomen en ik kon nog steeds de omvang van de storm niet inschatten. Ik wilde niet naar de uitgang, omdat ik nog steeds een voortzetting van het festival vermoedde. Het was gewoon niet te vatten. Uiteindelijk liet ik me meeglijden met de stroom en belandde ik aan de uitgang. Wat nu?

Anderhalf uur heb ik rondgezworven in de buurt van de ingang. Ik heb tientallen keren, misschien zelfs een paar honderden keren geprobeerd te bellen, te sms'en... Ik heb gewacht en gespeurd naar bekende gezichten die ik bij de uitgang hoopte te vinden, ik was bijna richting camping gegaan om daar ook nog bekenden proberen te vinden, zat bijna op de bus richting station (om toch maar gewoon iéts te proberen), totdat ik uiteindelijk toch gebrekkig contact vond met maten. Enkele uren later zat ik thuis al het nieuws dat ik kon vinden te bekijken, en daar ben ik eerlijk gezegd nog steeds niet mee gestopt... Ik dacht eerst dat de beelden veel erger waren dan het uiteindelijk was, omdat ik dat alles niet had meegemaakt, deze morgen pas kwam het besef dat het net omgekeerd was, dat het voor mij allemaal niet zo erg was dan het voor bijna alle anderen wel was...

Mijn gedachten gaan uiteindelijk vooral uit naar mensen die het echt zwaar hebben gehad: mensen die de spervuur van hagel hebben ondervonden, die uren doorweekt hebben moeten ploeteren, maar vooral de mensen die net ontsnapt zijn aan de dood, mensen die vreselijke dingen hebben zien gebeuren zoals inzakkende tenten en gewonde mensen, en de 5 slachtoffers die de dood vonden op een festival, dat zoals in een rampenfilm, van het ene op de andere moment omsloeg van een paradijs naar een internationale ramp...

Edit: Ik heb nog een filmpje gevonden van bij de exacte positie (ik sta er in de eerste seconden al op) waar ik me bevond toen de problemen echt begonnen. http://www.youtube.com/watch?v=Zq9ek5DWJFc

Jour Tibour... maar vooral Marktrock!

Twee festivals in één week tijd, waar we maar 3 à 4 bands per evenement gingen bekijken, ze apart bespreken zou nogal overbodig zijn. Zeker omdat één band op beide plaatsen te zien waren. We beginnen in chronologische volgorde (en we gaan crescendo...).

Jour Tibour
Het kleine festivalletje in homebase Nijlen begon 2 jaar geleden met 2800 toeschouwers, waarbij ze de toenmalige afrekening nummer 1 Motek wisten te strikken, toen lauw onthaald trouwens. Ook vorig jaar brachten ze met The Van Jets de aanvoerder van dé stubrulijst naar Nijlen. Ze wisten met hun kleinschalige gratis festival toch wel wat mooie namen te strikken. Ook dit jaar was dat niet anders.

The Sex Toys
Winnaar van de voorafgaande contest met als hoofdprijs een plek op Jour Tibour. Deze band uit Nijlen deed niet veel goeds vermoeden over de andere kandidaten. Ze trokken weer een blik punkclichés open zoals ik er ondertussen - jammer genoeg - al veel heb gezien... Next.

Willow
Deze jonge band kende ik vooral van naam en als winnaar van Rockvonk. Geen enkel nummer was mij tot dan toe ter ore gekomen, en een zeer aangename verrassing werd het dus. Het publiek wilde echter absoluut niet mee (waar ze bij The Sex Toys wel massaal aan het podium stonden) en het enige wat ze konden roepen was "hoeren!", wat zich later nog wel eens herhaalde. En wat een onrecht! Met heel wat sterke indie rock die soms wat van post-rock weghad, klonken ze als de laatste plaat van Foals. Schrijf dat maar op als een groot compliment! Vooral hun lang uitgesponnen en nieuwe nummer Sleep With Diamonds was een, ja, diamantje. De beste band van de dag.

The Sore Losers
Hun herkansing na Rock Herk. In die kleine maand zijn ze uiteraard niet plots mijn genre geworden, maar het kennen van hun nummers bleek volstaan om er toch een beter gevoel aan over te houden. Of was dat het bier? Ze een derde keer zien op Pukkelpop is dan weer niet echt nodig. Het publiek was - no need to say - ook niet echt enthousiast (hoewel de wei in vuur en vlam stond volgens de organisatie).

A Brand
Ik had me verwacht aan een serieus feestje, maar kreeg eerder een herinnering aan hoe lauw en middelmatig sommige van hun vorige singles waren. Ze kregen de frustratie van het zatte en ongeïnteresseerde publiek enkel weggespeeld met Time en Hammerhead, en hun bisnummer (wat me uiteindelijk nog met een enigszins tevreden gevoel achterliet).

Marktrock
Enkele dagen voordien pas besliste we om eens een kijkje te gaan nemen in Leuven, voornamelijk omdat we door een vrij late treinverbinding niet al te veel misten. En wat we misten, Marble Sounds, halen we nog in op Hestival. En uiteraard, het is weer gratis.

Willow
Ja, opnieuw Willow! Deze keer voor een Leuvens publiek dat tevens angst had van de springerige zanger. Geen enkel probleem om aan het hoofdpodium de frontrow te halen. Maar het publiek had respect en het genoot vooral. Door de betere kennis van hun nummers, sloeg Wiilow er nu in om me tot het einde helemaal te boeien, en het was werkelijk jammer wanneer ze hun optreden beëindigde. De lichte motregen stoorde helemaal niet.

Intergalactic Lovers
Een band die duidelijk al wat meer media-aandacht had gekregen. De Oude Markt stond afgeladen vol om een glimp op te vangen van hun grote hit Delay. De groep stelde echter teleur met vaak saaie nummers. Het publiek was bij de start nog aan het luisteren, maar na Shewolf was er vooral veel gepraat te horen, en rondkijkende mensen te zien. Met Delay sloten ze uiteindelijk hun set nog wel op een mooie manier af (de encore even buiten beschouwing gelaten), maar het was uiteindelijk vooral een ontgoocheling.

Motek
Motek is en blijft Motek. Na die eerste keer op Jour Tibour, toen ze vooral nog erg rustige nummers presenteerden, konden ze door hun jongste plaat "Dragons" goed uithalen. En dat deden ze ook, het geluid stond enorm hard, de bas speelde alles bijna aan flarden. Toch was het geen toeval dat na het gebaar van de bassist/zanger om hem wat zachter te zetten, ze hun duivels echt ontbonden. De drive ontbrak een beetje bij Tenbagger en Dragons are Forever (verrassend genoeg), maar dat lag misschien aan het publiek dat 5 meter op afstand bleef voor een nog onduidelijke reden (geen visuals te bekijken bijvoorbeeld). We stonden dus met twee alleen helemaal vooraan, toen ze met Epoxy aan een fantastische 3 kwartier begonnen. Van dat rockend nummer ging het over naar hun feeërieke nummers, en uiteindelijk gingen alle remmen los met het onevenaarbare drieluik Another Seamans Song - Ponderosa - I Am Your Son. Achteraf werden we nog persoonlijk bedankt door de gitarist voor onze steun, en kregen we als cadeau nog een plectrum en de drumsticks van de fantastische drummer. Chapeau!

De arbeider, een ode

Normaliter begint een ode met "O!" waarna een aanspreking en een opvallende eigenschap volgen. Maar zo theatraal gaan we nu ook niet doen, een arbeider blijft een mens.

Het idee voor dit schrijfsel is er gekomen naar aanleiding van mijn vakantiewerk die - met uitzondering van de dagen van Pukkelpop - al mijn weekdagen van augustus beslagen. "Polyvalent arbeider bij Van Camp Natuursteen" staat genoteerd op de arbeidsovereenkomst. Zwaar werk stond vermeld op het grote wervingsspandoek, waardoor ik in Broechem, op fietsafstand van huis ben verzeild geraakt.

En ach, het is niet echt een conventionele vakantiejob. Geen supermarkt, geen bediening bij de plaatselijke zelfstandige, geen horeca. Een bewust keuze was dat trouwens, als ik mijn vakantiedagen dan toch moest opofferen, hield ik er liever wat aan over. Gratis fitness en zonnebank, that's what we aim for! Nee, even serieus, vakantiejobs gaan enkel over geld.

Na drie dagen was al duidelijk wat een beginnend arbeider allemaal te verduren krijgt. De ene dag 27 graden en geen wolkje te bespeuren, de dag erna in de gietende regen. En nee hoor, er worden geen extra pauzes ingelast. Doorwerken. Ondertussen al lang vergetend voor wie of wat. Na de plensbui die ons volledig doorweekt maakte en ook mijn bril vertroebelde, werd de rating van de job verlaagd naar één van de laagste ratings, 2 plaatsjes boven "default", het moment dat je het niet meer kan opbrengen om het een hele maand vol te houden. De outlook scheen zelfs negatief te zijn. Geen enkel truukje om de tijd sneller vooruit te doen gaan, was efficiënt genoeg. 

Van motivatie moest ik het niet hebben. Na enkele dagen wist ik het al zeker: ik ga later niet in de privésector werken. Voor welk belachelijk doel dat volledig boven jouw belangen staat, bezorg je jezelf een dagenlange stijve rug? Voor een bende Japanners die hun doorgezaagde kassei graag uit de Waalse steengroeven hebben, is het pragmatische antwoord. Voor je geld is er natuurlijk ook eentje, maar die drang naar kapitaal zit er niet goed genoeg in, vrees ik. Een hoger doel alstublieft!

Wonderwel lukten de twee laatste dagen van de week wel, door het allernieuwste bedachte truukje/redmiddel: constant gokken hoe lang het nog is, en bij twijfel gewoon checken welk tijdstip de klok aangeeft. Geen risico op teleurstellingen, gewoon de nuchtere cijfers, en werken maar!

De rating is nu opnieuw AA+, en de status van het lichaam is zelfs zo goed dat er weer gedrumd kan worden. Soms kan ik toch zo'n dramaqueen zijn...

En toch, mijn werk zit er voor 25% al op, maar al die vaste arbeiders zien geen beter tijdverdrijf tegemoet dan jarenlang voor een van de slechtste lonen voor vast werk (in schril contrast met het onze) een van de meest saaie jobs ter wereld te doen. Eentje die erg belastend is en dus ook helemaal niet gezond (hun taken zijn uiteraard schadelijker dan de onze). Om dan thuis te komen, en zo vermoeid te zijn dat hun wederhelft niets meer aan hen heeft. En dat heet dan rechtvaardigheid? Zelfs George Orwell beschreef het fenomeen van brainworkers al, zij die het minste energie verspillen en toch het meeste verbruiken, en dat in de context van het communisme, in tegenstelling tot ons huidige klimaat van winstbejag.

Daarom vraag ik aandacht voor onze hardwerkende man in de maatschappij, hij die ervoor zorgt dat de plannen van de ingenieurs vorm krijgen, zij die de uitvoering van logistieke oplossingen op zich nemen, zij die de ontginning van onze broodnodige grondstoffen bewerkstelligen, zonder daar een adequate beloning voor te krijgen. Bedank ze!

P.S. De arbeiders zijn tegenwoordigers zelfs vaak immigranten, die door intolerantie van autochten vaak al helemaal geen uitzicht hebben op een gelukkig leven. Maar dat is weer een ander verhaal...