Het idee voor dit schrijfsel is er gekomen naar aanleiding van mijn vakantiewerk die - met uitzondering van de dagen van Pukkelpop - al mijn weekdagen van augustus beslagen. "Polyvalent arbeider bij Van Camp Natuursteen" staat genoteerd op de arbeidsovereenkomst. Zwaar werk stond vermeld op het grote wervingsspandoek, waardoor ik in Broechem, op fietsafstand van huis ben verzeild geraakt.
En ach, het is niet echt een conventionele vakantiejob. Geen supermarkt, geen bediening bij de plaatselijke zelfstandige, geen horeca. Een bewust keuze was dat trouwens, als ik mijn vakantiedagen dan toch moest opofferen, hield ik er liever wat aan over. Gratis fitness en zonnebank, that's what we aim for! Nee, even serieus, vakantiejobs gaan enkel over geld.
Na drie dagen was al duidelijk wat een beginnend arbeider allemaal te verduren krijgt. De ene dag 27 graden en geen wolkje te bespeuren, de dag erna in de gietende regen. En nee hoor, er worden geen extra pauzes ingelast. Doorwerken. Ondertussen al lang vergetend voor wie of wat. Na de plensbui die ons volledig doorweekt maakte en ook mijn bril vertroebelde, werd de rating van de job verlaagd naar één van de laagste ratings, 2 plaatsjes boven "default", het moment dat je het niet meer kan opbrengen om het een hele maand vol te houden. De outlook scheen zelfs negatief te zijn. Geen enkel truukje om de tijd sneller vooruit te doen gaan, was efficiënt genoeg.
Van motivatie moest ik het niet hebben. Na enkele dagen wist ik het al zeker: ik ga later niet in de privésector werken. Voor welk belachelijk doel dat volledig boven jouw belangen staat, bezorg je jezelf een dagenlange stijve rug? Voor een bende Japanners die hun doorgezaagde kassei graag uit de Waalse steengroeven hebben, is het pragmatische antwoord. Voor je geld is er natuurlijk ook eentje, maar die drang naar kapitaal zit er niet goed genoeg in, vrees ik. Een hoger doel alstublieft!
Wonderwel lukten de twee laatste dagen van de week wel, door het allernieuwste bedachte truukje/redmiddel: constant gokken hoe lang het nog is, en bij twijfel gewoon checken welk tijdstip de klok aangeeft. Geen risico op teleurstellingen, gewoon de nuchtere cijfers, en werken maar!
De rating is nu opnieuw AA+, en de status van het lichaam is zelfs zo goed dat er weer gedrumd kan worden. Soms kan ik toch zo'n dramaqueen zijn...
En toch, mijn werk zit er voor 25% al op, maar al die vaste arbeiders zien geen beter tijdverdrijf tegemoet dan jarenlang voor een van de slechtste lonen voor vast werk (in schril contrast met het onze) een van de meest saaie jobs ter wereld te doen. Eentje die erg belastend is en dus ook helemaal niet gezond (hun taken zijn uiteraard schadelijker dan de onze). Om dan thuis te komen, en zo vermoeid te zijn dat hun wederhelft niets meer aan hen heeft. En dat heet dan rechtvaardigheid? Zelfs George Orwell beschreef het fenomeen van brainworkers al, zij die het minste energie verspillen en toch het meeste verbruiken, en dat in de context van het communisme, in tegenstelling tot ons huidige klimaat van winstbejag.
Daarom vraag ik aandacht voor onze hardwerkende man in de maatschappij, hij die ervoor zorgt dat de plannen van de ingenieurs vorm krijgen, zij die de uitvoering van logistieke oplossingen op zich nemen, zij die de ontginning van onze broodnodige grondstoffen bewerkstelligen, zonder daar een adequate beloning voor te krijgen. Bedank ze!
P.S. De arbeiders zijn tegenwoordigers zelfs vaak immigranten, die door intolerantie van autochten vaak al helemaal geen uitzicht hebben op een gelukkig leven. Maar dat is weer een ander verhaal...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten