Twee festivals in één week tijd, waar we maar 3 à 4 bands per evenement gingen bekijken, ze apart bespreken zou nogal overbodig zijn. Zeker omdat één band op beide plaatsen te zien waren. We beginnen in chronologische volgorde (en we gaan crescendo...).
Jour Tibour
Het kleine festivalletje in homebase Nijlen begon 2 jaar geleden met 2800 toeschouwers, waarbij ze de toenmalige afrekening nummer 1 Motek wisten te strikken, toen lauw onthaald trouwens. Ook vorig jaar brachten ze met The Van Jets de aanvoerder van dé stubrulijst naar Nijlen. Ze wisten met hun kleinschalige gratis festival toch wel wat mooie namen te strikken. Ook dit jaar was dat niet anders.
The Sex Toys
Winnaar van de voorafgaande contest met als hoofdprijs een plek op Jour Tibour. Deze band uit Nijlen deed niet veel goeds vermoeden over de andere kandidaten. Ze trokken weer een blik punkclichés open zoals ik er ondertussen - jammer genoeg - al veel heb gezien... Next.
Willow
Deze jonge band kende ik vooral van naam en als winnaar van Rockvonk. Geen enkel nummer was mij tot dan toe ter ore gekomen, en een zeer aangename verrassing werd het dus. Het publiek wilde echter absoluut niet mee (waar ze bij The Sex Toys wel massaal aan het podium stonden) en het enige wat ze konden roepen was "hoeren!", wat zich later nog wel eens herhaalde. En wat een onrecht! Met heel wat sterke indie rock die soms wat van post-rock weghad, klonken ze als de laatste plaat van Foals. Schrijf dat maar op als een groot compliment! Vooral hun lang uitgesponnen en nieuwe nummer Sleep With Diamonds was een, ja, diamantje. De beste band van de dag.
The Sore Losers
Hun herkansing na Rock Herk. In die kleine maand zijn ze uiteraard niet plots mijn genre geworden, maar het kennen van hun nummers bleek volstaan om er toch een beter gevoel aan over te houden. Of was dat het bier? Ze een derde keer zien op Pukkelpop is dan weer niet echt nodig. Het publiek was - no need to say - ook niet echt enthousiast (hoewel de wei in vuur en vlam stond volgens de organisatie).
A Brand
Ik had me verwacht aan een serieus feestje, maar kreeg eerder een herinnering aan hoe lauw en middelmatig sommige van hun vorige singles waren. Ze kregen de frustratie van het zatte en ongeïnteresseerde publiek enkel weggespeeld met Time en Hammerhead, en hun bisnummer (wat me uiteindelijk nog met een enigszins tevreden gevoel achterliet).
Marktrock
Enkele dagen voordien pas besliste we om eens een kijkje te gaan nemen in Leuven, voornamelijk omdat we door een vrij late treinverbinding niet al te veel misten. En wat we misten, Marble Sounds, halen we nog in op Hestival. En uiteraard, het is weer gratis.
Willow
Ja, opnieuw Willow! Deze keer voor een Leuvens publiek dat tevens angst had van de springerige zanger. Geen enkel probleem om aan het hoofdpodium de frontrow te halen. Maar het publiek had respect en het genoot vooral. Door de betere kennis van hun nummers, sloeg Wiilow er nu in om me tot het einde helemaal te boeien, en het was werkelijk jammer wanneer ze hun optreden beëindigde. De lichte motregen stoorde helemaal niet.
Intergalactic Lovers
Een band die duidelijk al wat meer media-aandacht had gekregen. De Oude Markt stond afgeladen vol om een glimp op te vangen van hun grote hit Delay. De groep stelde echter teleur met vaak saaie nummers. Het publiek was bij de start nog aan het luisteren, maar na Shewolf was er vooral veel gepraat te horen, en rondkijkende mensen te zien. Met Delay sloten ze uiteindelijk hun set nog wel op een mooie manier af (de encore even buiten beschouwing gelaten), maar het was uiteindelijk vooral een ontgoocheling.
Motek
Motek is en blijft Motek. Na die eerste keer op Jour Tibour, toen ze vooral nog erg rustige nummers presenteerden, konden ze door hun jongste plaat "Dragons" goed uithalen. En dat deden ze ook, het geluid stond enorm hard, de bas speelde alles bijna aan flarden. Toch was het geen toeval dat na het gebaar van de bassist/zanger om hem wat zachter te zetten, ze hun duivels echt ontbonden. De drive ontbrak een beetje bij Tenbagger en Dragons are Forever (verrassend genoeg), maar dat lag misschien aan het publiek dat 5 meter op afstand bleef voor een nog onduidelijke reden (geen visuals te bekijken bijvoorbeeld). We stonden dus met twee alleen helemaal vooraan, toen ze met Epoxy aan een fantastische 3 kwartier begonnen. Van dat rockend nummer ging het over naar hun feeërieke nummers, en uiteindelijk gingen alle remmen los met het onevenaarbare drieluik Another Seamans Song - Ponderosa - I Am Your Son. Achteraf werden we nog persoonlijk bedankt door de gitarist voor onze steun, en kregen we als cadeau nog een plectrum en de drumsticks van de fantastische drummer. Chapeau!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten