Tragedie

Het hoeft niet te verbazen dat het verslag van Pukkelpop niet over de bands gaat, eigenlijk kan ik ook niet echt meer spreken over een verslag. Het gaat om mijn impressie van de gebeurtenissen gisteravond. Waarschijnlijk niet ter informatie, maar eerder een beetje therapeutisch.

Mijn planning was vooraf verdeeld in 2 delen: eentje van aan het begin tot de eerste vermoedelijke apotheose met Explosions in the Sky, en de laatste tot en met Foo Fighters + Fleet Foxes. Daartussen zat een pauze van ongeveer een uur. Op voorhand had ik gehoopt dat het voorspelde onweer (een gewoon onweer, dat elke zomer een aantal keer voorvalt) ergens rond die tijd zou komen, en toen ik mijn frieten kreeg en de eerste druppels begon waar te nemen, wandelde ik zo snel mogelijk naar de Club, waar Miles Kane om 18u25 zijn deel van de show mocht verzorgen.

Na de erg warme en zonnige periode volgde nu een welgekome afkoeling, het werd plots veel draaglijker op de weide. Een kwartiertje nadat ik mijn plaatsje in de Club had gevonden, begon het voor de eerste keer goed te regenen, waardoor plots heel wat mensen kwamen schuilen. Bij mij kon er een glimlach vanaf, ik had alles perfect gepland... Het stopte even met regenen, waardoor de Club weer wat leger werd, en ondertussen ging ik op zoek naar mensen aldaar die ik kende, aangezien ik al bijna 2 uur alleen was ondertussen. Mijn sms'jes bleken niet echt aan te komen, zoals gewoonlijk op een groot festival. Ondertussen werd het donkerder en donkerder...

Ik geloof dat het tegen 10 na 7 opnieuw hard begon te regenen, waardoor er opnieuw een hele hoop mensen kwamen schuilen. Ik was vooral blij dat ik binnenstond, en zette mijn plannen voor straks nog even op een rijtje. Ik zocht vervolgens ook verder naar bekenden. Dat was alles dat mijn gedachten bezighield. Ik keek dan ook slechts enkele keren naar buiten om te zien hoe het weer ondertussen was gevorderd. De eerste keer: regen. De tweede keer: jongens toch, dat is een serieuze bui... De mensen van de main stage zullen doorweekt zijn. En toen moet de storm begonnen zijn.

Ik kan me het moment niet meer herinneren, omdat ik er gewoonweg niet mee bezig was. En toen begonnen er mensen plots te gillen, ik dacht door het aanzien van zoveel regen. Toen bleek dat er werkelijk geen 5 meter buiten de Club nog iets te zien was, een muur van regen en de duisternis namen het zich volledig weg. Oké, een zware bui, dat is hier wel extreem, dacht ik. Ik stuurde ondertussen nog maar eens een sms naar mensen, waarvan ik vermoedde dat ze ook in de Club zaten. Ik wilde nu toch liever niet meer alleen zijn...

Toen kwamen er vermoedelijk hechtingen tussen de ijzeren pilaren en het dak van de tent los. Vier grote gaten in de bovenkant van de tent, waardoor de hagel naar binnenviel... De angst kroop erin, er waren andere mensen die enorm veel schrik hadden. Op een gegeven moment leek de tent een zwier te maken, waardoor de mensen achter me zo snel mogelijk naar buiten wilden en dat ook riepen. Ik had absoluut geen ervaring met dit soort crisismomenten en liep me meestromen met die vrouw en haar vriend. De mensen aan de zijkant waren echter heel kalm, mijn angst voor blikseminslagen, en de beelden van de scheefhangende vlaggen deden me binnen blijven. Ik vervolgde mijn zoektocht naar vrienden. Toen pas zag ik dat er een ijzeren constructie gewoon was neergegaan, net buiten onze tent, later bleek dat de videowall te zijn. Ik meende ook een gigantische constructie of cluster (van spots bijvoorbeeld) voor de mainstage te zien vallen. Achteraf gezien was dat waarschijnlijk een boom...

Ik probeerde nog tevergeefs te bellen, en speelde met het idee om zo dadelijk naar de Chateau te lopen. De dichtsbijzijnde andere tent, waar ik mijn volgende optreden ging zien (want ja hoor, ik had echt geen idee van de omvang en heel wat mensen riepen nog steeds om Miles Kane), leek me wat steviger te staan. Het gedacht alleen al, stel je voor dat ik dat gedaan had... (de volgorde van de gebeurtenissen hier kunnen evengoed fout zijn, maar dat is het beeld dat ik me momenteel herinner).

Het leek echt alsof het ondertussen al een half uur iets aan de gang was, maar iedereen bleef kalm en sommigen genoten van het spektakel, dus ik vermoedde dat ik overreageerde. Toen ik uiteindelijk kleine gaten in de Club-tent zag, snelde ik toch naar buiten, en toen bleek men de tent aan het evacueren te zijn...

De ravage was enorm. Niet enkel de videowall was op de grond gegaan, er lagen overal takken, de wei was een vijver geworden, en de scheiding tussen Dance Hall/Boiler/Wablieft en de vier andere podia was volledig naar beneden gestuikt. Politiemannen hielden ons weg van een bom die dreigde om te vallen. Ik belde naar mijn vader. Hij nam op. Ik had verbinding, ik kon het niet geloven, en wist even niet wat zeggen. "Vake? Ge gaat sebiet dingen int nieuws zien, maar ik ben ok. Er zijn hier echt rampen gebeurd, maar het belangrijkste is even dat alles ok is." Ik kon mijn tranen nog net bedwingen.

Ik kroop door de gevallen ijzeren constructie, die de vroegere scheiding was. Een nieuwe ravage van omgevallen attracties sprong in het oog. Hier moeten doden gevallen zijn, dacht ik. Ik wist nog niks af van ingevallen tenten en kraampjes en omgevallen bomen en ik kon nog steeds de omvang van de storm niet inschatten. Ik wilde niet naar de uitgang, omdat ik nog steeds een voortzetting van het festival vermoedde. Het was gewoon niet te vatten. Uiteindelijk liet ik me meeglijden met de stroom en belandde ik aan de uitgang. Wat nu?

Anderhalf uur heb ik rondgezworven in de buurt van de ingang. Ik heb tientallen keren, misschien zelfs een paar honderden keren geprobeerd te bellen, te sms'en... Ik heb gewacht en gespeurd naar bekende gezichten die ik bij de uitgang hoopte te vinden, ik was bijna richting camping gegaan om daar ook nog bekenden proberen te vinden, zat bijna op de bus richting station (om toch maar gewoon iéts te proberen), totdat ik uiteindelijk toch gebrekkig contact vond met maten. Enkele uren later zat ik thuis al het nieuws dat ik kon vinden te bekijken, en daar ben ik eerlijk gezegd nog steeds niet mee gestopt... Ik dacht eerst dat de beelden veel erger waren dan het uiteindelijk was, omdat ik dat alles niet had meegemaakt, deze morgen pas kwam het besef dat het net omgekeerd was, dat het voor mij allemaal niet zo erg was dan het voor bijna alle anderen wel was...

Mijn gedachten gaan uiteindelijk vooral uit naar mensen die het echt zwaar hebben gehad: mensen die de spervuur van hagel hebben ondervonden, die uren doorweekt hebben moeten ploeteren, maar vooral de mensen die net ontsnapt zijn aan de dood, mensen die vreselijke dingen hebben zien gebeuren zoals inzakkende tenten en gewonde mensen, en de 5 slachtoffers die de dood vonden op een festival, dat zoals in een rampenfilm, van het ene op de andere moment omsloeg van een paradijs naar een internationale ramp...

Edit: Ik heb nog een filmpje gevonden van bij de exacte positie (ik sta er in de eerste seconden al op) waar ik me bevond toen de problemen echt begonnen. http://www.youtube.com/watch?v=Zq9ek5DWJFc