Psycho 44
Na 3 absolute topoptredens in de buurt van hun thuisbasis Grobbendonk, was het uitkijken hoe het toch grotendeels Limburgse publiek om 14.10 zou reageren. Psycho was het duidelijk niet gewoon om zelf een moshpit aan te vragen, en ook de afstand tussen het publiek en de band zorgde misschien voor wat verlies aan sfeer. Uiteindelijk was het weer een retestrakke set, zoals we gewoon zijn. De lage opkomst en het weinige enthousiasme zorgde er evenwel voor dat het niet meer was dan een steengoeie opwarmer.
And So I Watch You From Afar
Een eerder atypische instrumentale band, zo bleek. Ik kwam met vrij hoge verwachtingen, denkende dat ze vaak worden genoemd met heel wat middelgrote post-rockbands, maar ASIWYFA bracht meer een geluidsbrij, die soms wel eens goed overkwam bij rustigere nummers. Het gebrek aan kennis van de nummers hielp waarschijnlijk ook niet veel (wat opnieuw atypisch is voor een instrumentale band). Niet slecht, maar meer verwacht.
The Sore Losers
Ik was al geen fan van hun singles, en ook live brachten ze het niet over. Maar dat was geheel persoonlijk, een groot deel van het publiek was wel fan van de thuis spelende band. Dat soort rock&roll doet me live weinig, vrees ik. Toch herkansing op Jour Tibour!
Dan even eten en drinken, en twee bandjes half meepikken:
Gold Kids
Hardcore van de onderste plank. En zelfs die van de bovenste kan me niet boeien. Het was wel... grappig.
Two Gallants
Twee heren die het rustig hielden, en een rustpunt brachten op de main stage. Af en toe een mooi nummertje.
Er overheerste een beetje een wrang gevoel: er kwamen nog wel wat bands, maar meer dan een zoveelste gratis festivalletje was het rond 19 u 's avonds nog niet geworden...
A Place To Bury Strangers
Bij de soundcheck werd al duidelijker dat het er het volgende uur iets donkerder aan toe zou gaan. Na een aarzelende start, begonnen de erg luide bassen en de statische drums meer en meer een soort van trance te creëren. De visuals zorgden ervoor dat er geen tijd was om zich te vervelen. Het concert ging pianissimo: de laatste twintig minuten waren werkelijk overrompelend. Dat we geen woord verstonden van wat de zanger ons wilde meegeven, stoorde niet en zorgde misschien zelfs nog meer voor het juiste effect. Een ontdekking.
Swans
Op voorhand stonden er nogal wat vraagtekens bij deze band. Blijkbaar kende niemand ze echt, maar ze kregen toch 1 uur en 50 minuten(!). Nadien werd duidelijk waarom: hun eerste nummer nam 30 minuten in beslag, en was eigenlijk een 30 minuten durend hoogtepunt. Vooral ook door het verrassingseffect: wie had zo'n post-rockachtige kunstige composities verwacht? Ze bleven maar doorrammen, de 6 mensen op het podium, samen met de, laten we een gokje wagen, 20 instrumenten. In het midden van hun set kwam er weer een fantastische 20 minuten van vuile, harde en steeds terugkerende riffs en drumpartijen, die in de climax heel wat emoties naar boven haalden. Het laatste half uur was er misschien wat te veel aan, maar het blijft toch een memorabel optreden dat ergens vanboven op mijn topconcertenlijstje staat, net onder Jonsi en The National. Wauw.
Blood Red Shoes
De vergelijking op de site van Rock Herk had mijn verwachtingen wat getemperd: de Engelse versie van The Black Box Revelation. Zijn wij even blij dat het anders is uitgedraaid! Oké, het was een duo, maar ze deden eerder denken aan het feestgevoel bij bands als The Wombats, dan de saaie riffs van BBR. Het publiek was het daar mee eens, en gefeest werd er! De o zo knappe zangeres, met een perfecte stem, bewees dat er toch nog bands met een front lady bestaan, die écht de moeite waard zijn. Behalve het visuele aspect, was ook de muziek echt goed, en een gebrek aan de kennis van hun nummers werd moeiteloos opgevangen door de kwaliteit ervan.
Errors
Om rustig uit te bollen, pikten we nog even Errors mee. Een instrumentale band met rustige dansmuziek, die vooral het dronken publiek meekreeg. Hun pogingen om het publiek richting podium te krijgen ("There is still some space here, can you please come forward!) waren best wel zielig. Ocharme! Geprogrammeerd staan na drie topbands was ook niet echt dankbaar, dus stonden ze wat in contrast. Ze waren eigenlijk meer dan goed, maar hun muziek was vooral een goede overgang van de rockbands naar de dj-sets, waarvoor we natuurlijk niet gebleven zijn.
Algemene verbazing trof me, toen ik de balans wilde opmaken van het festival. Toch enkele middelgrote, internationale namen op de affiche, waarvan er enkele diezelfde week nog op Dour stonden. En dat helemaal gratis! De meeste bands waren net iets anders dan verwacht, maar vaak ook heel wat beter dan verwacht. De algemene teneur: Rock Herk was sterk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten