woensdag 28 september 2011
Een projectie
Er was eens een leerkracht – hij heette Sander – met een zwak voor films. Hij liet zijn leerlingen graag meegenieten van zijn passie voor de bewegende foto, maar het liefst keek hij af en toe op zijn eentje naar een film, in zijn eigen klaslokaal. Hij had nog een oude projector van enkele decennia geleden, waar men nog videocassettes in moet stoppen. Aangezien hij altijd film keek in zijn eigen klaslokaal, had hij zij projectiemuur al mogen en kunnen aanpassen aan zijn behoeften. Hij wist niet waar de muur van gemaakt was, hoe dik hij was, niet eens wat er achter de muur zat, maar hij hield van zijn muur. Het was ondertussen een stukje van zijn identiteit geworden, hij had hem al een aantal keer zelf herschilderd om te garanderen dat zijn films optimaal konden worden geprojecteerd.
Maar meneer Janssens stond al een tijdje in het onderwijs en ook zijn klaslokaal werd er niet jonger op. De school had haar subsidies eindelijk verdiend en begon met renovaties van de lokalen. Behalve degene die er het ergst aan toe waren, zoals het bijgebouwtje waar Sander zijn lokaal had. Die werden afgebroken en gebruikt voor een uitbreiding van de speelplaats. De school hield rekening met de werken in de nieuwe jaarplanning, en Sander werd een jaartje zwerfleraar. Hij had geen vaste klas meer. Hij nam zich voor om het dan maar een jaartje zonder filmprojecties te doen, maar al na enkele dagen bleek dat hij het niet kon laten.
Hij zocht naar een nieuw lokaal met de mooiste muur en ging ook op onderzoek uit: van wat zijn de muren gemaakt, welke klassen liggen naast elkaar, … Nog niet eens zoveel later was zijn oog gevallen op een prachtige muur in een wetenschapslokaal. Wetenschappen waren niet zijn ding, hij gaf geschiedenis, maar de muur zelf was werkelijk magnificent. Hij ging naar de “eigenaar”, meneer Stans van het klaslokaal, en vroeg hem of hij vaak ’s middags in zijn lokaal vertoefde:
- Nee, nooit. Wie doet dat nu? Ik zit altijd gezellig bij mijn collega’s…
- Ah, dat stemt me blij. Ik wilde vragen of ik misschien af en toe mijn films hier mocht komen afspelen, mijn klas wordt namelijk afgebroken.
- Goh ja. Als je dat echt wilt… Ik zie het nut er niet meteen van in, maar goed. Kom het me maar op voorhand vragen, 1 keer per week mag dat wel.
- Hoe? Maar, ik hoopte een kopie van de sleutel te krijgen, om hier wat vaker te mogen komen… Uw lokaal heeft werkelijk een prachtige muur.
- Zorg maar dat je mijn muur niet aanraakt. En mijn lokaal, mijn regels, begrepen?
- Als het zo moet…
Sander was werkelijk geschokt, hoe kon de eigenaar van zo’n muur nu dat soort arrogante kwal zijn. Zijn verstand was er te klein voor.
De volgende week nam hij toch zijn spullen mee - de verhuis maakte hem trouwens heel erg moe, hij ging zo snel als hij kan om zo weinig mogelijk tijd te verliezen, maar zijn apparatuur was erg zwaar - naar het nieuwe lokaal om na een te lange tijd nog eens een film te bekijken tijdens de middag. Zoals afgesproken op voorhand gemeld, en de laatste keer deze week. Hij voelde zich weer net zoals vroeger: hij kon zijn films weer projecteren op een prachtige muur, het gevoel was geweldig. Het was net alsof het de eerste keer was. Maar het duurde niet lang, na een twintigtal minuten kwam meneer Stans binnen. Sander probeerde zo vriendelijk mogelijk te zijn, maar het was vergeefse moeite. Het enige wat hij kwam doen, was zijn volgende les voorbereiden, iets wat hij zelf had toegegeven nooit te doen. Het was duidelijk: Stans was Sander liever kwijt dan rijk. Het leek een beetje op kinderachtig pesten. En toen werd het pesten. Meneer Stans hing zijn posters – duidelijk onnodig voor zijn lessen – op die prachtige muur! Hoe mooi mijn film ook was, hoe prachtig de muur ook was, er zaten vlekken op de gevoelens die het losweekte. Een wrange smaak. Sander werd woedend toen Stans zonder praten nadien het lokaal verliet. Maar hij was te vermoeid om zijn woede te kunnen omzetten in gebaren. Hij begon te vermoeden dat dat een doodsoorzaak kon zijn: te moe om zijn woede of gevoelens in het algemeen te uiten, en daardoor een verschrikkelijk pijnlijk gevoel vanbinnen krijgen.
Het pesten ging door, hij probeerde het elke week wel eens, maar na een tijdje werd hij het beu. Hij wilde nog één keer iets wagen. De projectiemuur was na een half jaar al flink toegetakeld door dat ophangen van papieren en andere pesterijen. Sander wilde het schilderen, hij wist dat het de muur erg ten goede zou komen. Hij bracht zijn pot verf stiekem mee binnen, zorgde ervoor dat de deur vast stak (niet op slot, dat zou alles te verdacht maken, nu had hij het excuus dat de deur stuk was), en begon te verven.
Helaas. De muur leek wel helemaal gebrainwasht door meneer Stans. In plaats van dat hij de verf maar al te graag opnam omdat hij het nodig had, droop het meeste er gewoon terug af. Hij had zoiets nog nooit gezien en hij was ervan overtuigd dat niemand dit fenomeen ooit had gezien. Hij had niemand om kwaad op te zijn. De muur wist niet beter, meneer Stans had dit niet expres met de muur gedaan, en toch liep alles zo dramatisch af. Hij wist met zijn arsenaal aan gevoelens geen blijf. Het was de grootste teleurstelling in zijn leven.
maandag 26 september 2011
WK Wielrennen
Bah! Wat een vieze nasmaak blijft er hangen na wat normaal gezien een van de mooiste en spannendste koersen van het jaar moet zijn. De totaal antipathieke en egocentrische Cavendish is wereldkampioen, vlak voor de man die zijn vak niet serieus neemt: Goss. De wedstrijd zelf: niet om aan te zien. De hele tijd een gigantisch hoog tempo, en niemand die iets kon ondernemen. Toegegeven, de laatste 3 kilometer waren enorm maar echt enorm spannend, maar als we het daarmee moeten doen (zeker gezien de anticlimax)...
Het parcours, sja, niks mis mee natuurlijk. Eens om de 10 jaar mag er eens een sprinter winnen natuurlijk (maar niet Cavendish). Een goed parcours desondanks voor de beloften en junioren, waar de eindsprint echt een zware klim richting finish leek te zijn. Het vervulde ons chauvinistisch hart met hoop op Gilbert, maar uiteindelijk was het Roelandts die er nog het dichtste bij kwam: chapeau voor zijn 5de plaats.
Het WK was wel niet all bad hoor. 2 zilveren medailles voor de Belgen, een mooie tijdrit met een oververdiende winnaar en een once in a lifetime chance om Cancellara fouten te zien maken door de stress. En de echte held van dit WK? De Albaniër Simone Zignoli, die over de kleine 50 km maar liefst 17'43" trager deed en niet eens 40 km per uur haalde. Hij heeft mijn dag gemaakt.
_600x369t0_ic.jpg)
Het parcours, sja, niks mis mee natuurlijk. Eens om de 10 jaar mag er eens een sprinter winnen natuurlijk (maar niet Cavendish). Een goed parcours desondanks voor de beloften en junioren, waar de eindsprint echt een zware klim richting finish leek te zijn. Het vervulde ons chauvinistisch hart met hoop op Gilbert, maar uiteindelijk was het Roelandts die er nog het dichtste bij kwam: chapeau voor zijn 5de plaats.
Het WK was wel niet all bad hoor. 2 zilveren medailles voor de Belgen, een mooie tijdrit met een oververdiende winnaar en een once in a lifetime chance om Cancellara fouten te zien maken door de stress. En de echte held van dit WK? De Albaniër Simone Zignoli, die over de kleine 50 km maar liefst 17'43" trager deed en niet eens 40 km per uur haalde. Hij heeft mijn dag gemaakt.
zondag 18 september 2011
Die politiekers toch
't Zijn toch lorejassen, die politiekers! Een greep uit het nieuws van vandaag:
- De vlaams-nationalisten gingen vandaag betogen tegen de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, of toch tegen het akkoord. Straffen toebak, in rekening genomen dat de politici in kwestie van zowel N-VA als Vlaams Belang al zo lang ik me kan herinneren affiches ophangen met slogans als "Splits BHV nu!" (En kom nu, alle toegevingen die zijn gegeven, zijn logischer dan ever. Mochten ze die niet doen, ik vrees dat ze tegen nogal wat conventies en rechten zouden ingaan.)
- Onze goede vriend Bruno Valkeniers zei over N-VA: "ze moeten nu maar duidelijk zijn, ofwel ben je voor het akkoord, ofwel tegen!" Ach meneer Valkeniers, ik begrijp het wel, nuance klinkt inderdaad nogal Frans...
- Zoon van zijn vader De Croo meldde ons in de zevende dag dat er niet meer partijen in de regering moeten dan nodig is. Dat is inderdaad een ongeschreven regel, dus de vraag naar slechts 6 partijen is logisch. Maar waarom onze groene vriendjes eruit? Een andere ongeschreven regel zegt dat men liefst zo weinig mogelijk overschot aan zetels heeft, om een zo sterk mogelijke visie te kunnen ontwikkelen en zo weinig mogelijk compromissen te moeten sluiten. I'll do the math.
De socialisten: 39 zetels
De liberalen: 31 zetels
De CD's (humanisten zijn geen christen-democraten!) : 26 zetels
De groenen: 13 zetels
Totaal aantal zetels: 150 (nodig voor de regering: 75)
Sossen + Liberalen + CD's = 96 zetels
Sossen + Liberalen + Groenen = 83 zetels
Sossen + CD's + Groenen = 78 zetels
Conclusie: Liberalen, ge zijt zélf in overmaat!
zaterdag 17 september 2011
De res superficialibus
- Meneer van de Woestijnvisfamilie, hoe durft u! Al lang werd er gewag gemaakt van een nieuw parcours voor de Ronde van Vlaanderen, de mooiste koers ter wereld. Dat die waarschijnlijk in Oudenaarde ging aankomen, daar werd al lang over gespeculeerd. Maar dat ze daarom de Muur uit de Ronde moesten gooien, dat is mijns inziens bij niemand echt opgekomen. Ik zag het voor deze week nog als een goeie zaak: we draaien het parcours een beetje om, zodat die geweldige Koppenberg in de finale de beslissing kan forceren, met daarvoor nog het koppel Oude Kwaremont-Paterberg. Nu stonden ze met nog 100 km op de teller al op het programma. Maar alstublieft, de Koppenberg staat nog steeds even vroeg, en dat koppeltje gaan we 3 maal beklimmen.
De Ronde van Vlaanderen, dat is over ontelbaar veel verschillende klimmetjes en kasseistroken rijden, niet drie keer over dezelfde twee rijden en tussendoor telkens een gelijkaardige lus maken! En logistiek gezien: die enorme menigte die nu naar dat koppel zal rijden, wie is daarmee gebaat? Enkel diegene die 3 dagen op voorhand gaan kamperen, zullen een deftige plaats veroveren, en de anderen zullen de renners tussen een 20-tal hoofden onherkenbaar zien voorbijflitsen. Maar ach, wie weet wordt het allemaal wel veel mooier dan verwacht. De Ronde blijft De Ronde, en als we volgend jaar een spetterende koers krijgen, maalt er niemand nog om de Muur zeker? De angst voor verandering, we zullen nog moeten zien of ze terecht is deze keer.
- Vandaag heb ik een nieuwe trui gekocht. Nee, wat zeg ik, vandaag heb ik er zelfs twéé gekocht! Niets speciaal, ware het niet dat ik al 3.5 jaar geen goeie trui meer in eender welke winkel had gevonden. Ja hoor, echt waar! Die voorbije 3.5 jaar heb ik natuurlijk niet altijd dezelfde gedragen. Toen mijn favoriete trui na 1.5 jaar een eerste keer stuk ging, heb ik hem vervangen door dezelfde trui uit dezelfde winkel, en dus telt die niet mee. Tussendoor heb ik nog een niet geweldige vest en een niet echt prachtige wintertrui gekocht, enkel en alleen omdat het telkenmale het beste was dat er te vinden viel. En zo liep ik de laatste jaren af en toe wel eens rond in kleren waar ik niet van hield.
Maar vandaag heb ik een gi-gan-ti-sche vangst gedaan. In één klap twee truien, een broek, een riem, een jas; 2 paar schoenen en een kostuum (jawel, een kostuum!) gekocht! Jassen zijn de laatste jaren ook al zo'n probleem gebleken, mijn huidige jas is al drie keer opnieuw hersteld door de mama, omdat ik er gewoon geen andere vind. Ben ik plots mijn kieskeurigheid kwijt? Of was het gewoon mijn koopdagje vandaag...
- Valt het nog iemand op dat er hier iemand wel over heel belachelijke topics een serieuze eik kan opzetten? Wel ja, ik vrees dat mijn artistieke kwaliteiten er serieus op achteruit gaan... Ik vraag me dan ook wanhopig af: kan iemand me een voorbeeld geven van een creatieveling die tegelijk ook gelukkig is? Alstublieft? Ik smeek het je...
De Ronde van Vlaanderen, dat is over ontelbaar veel verschillende klimmetjes en kasseistroken rijden, niet drie keer over dezelfde twee rijden en tussendoor telkens een gelijkaardige lus maken! En logistiek gezien: die enorme menigte die nu naar dat koppel zal rijden, wie is daarmee gebaat? Enkel diegene die 3 dagen op voorhand gaan kamperen, zullen een deftige plaats veroveren, en de anderen zullen de renners tussen een 20-tal hoofden onherkenbaar zien voorbijflitsen. Maar ach, wie weet wordt het allemaal wel veel mooier dan verwacht. De Ronde blijft De Ronde, en als we volgend jaar een spetterende koers krijgen, maalt er niemand nog om de Muur zeker? De angst voor verandering, we zullen nog moeten zien of ze terecht is deze keer.
- Vandaag heb ik een nieuwe trui gekocht. Nee, wat zeg ik, vandaag heb ik er zelfs twéé gekocht! Niets speciaal, ware het niet dat ik al 3.5 jaar geen goeie trui meer in eender welke winkel had gevonden. Ja hoor, echt waar! Die voorbije 3.5 jaar heb ik natuurlijk niet altijd dezelfde gedragen. Toen mijn favoriete trui na 1.5 jaar een eerste keer stuk ging, heb ik hem vervangen door dezelfde trui uit dezelfde winkel, en dus telt die niet mee. Tussendoor heb ik nog een niet geweldige vest en een niet echt prachtige wintertrui gekocht, enkel en alleen omdat het telkenmale het beste was dat er te vinden viel. En zo liep ik de laatste jaren af en toe wel eens rond in kleren waar ik niet van hield.
Maar vandaag heb ik een gi-gan-ti-sche vangst gedaan. In één klap twee truien, een broek, een riem, een jas; 2 paar schoenen en een kostuum (jawel, een kostuum!) gekocht! Jassen zijn de laatste jaren ook al zo'n probleem gebleken, mijn huidige jas is al drie keer opnieuw hersteld door de mama, omdat ik er gewoon geen andere vind. Ben ik plots mijn kieskeurigheid kwijt? Of was het gewoon mijn koopdagje vandaag...
- Valt het nog iemand op dat er hier iemand wel over heel belachelijke topics een serieuze eik kan opzetten? Wel ja, ik vrees dat mijn artistieke kwaliteiten er serieus op achteruit gaan... Ik vraag me dan ook wanhopig af: kan iemand me een voorbeeld geven van een creatieveling die tegelijk ook gelukkig is? Alstublieft? Ik smeek het je...
vrijdag 16 september 2011
Historisch
Van Steven Samyn mogen we het woord niet te vaak gebruiken, maar welk woord is er meer gepast in onze Belgische context? 49 jaar en 10 maanden (zonde van het jubileum) na Corneel Verbaanderds eerste poging tot splitsing, is Elio Di Rupo er samen met zijn 8 partijvoorzitters erin geslaagd het moeilijkste én belachelijkste probleem van de laatste decennia op te lossen.
Na het perscommuniqué van onze Franstalige vriend leek het even opnieuw te mislukken, waardoor de impasse totaal zou zijn. Ik moet eerlijk toegeven, het was de eerste keer dat ik het écht niet meer zag zitten. En net die ene keer lukt het dan toch... Een wel erg zuivere splitsing (o.i.v. de NVA, zonder enige twijfel) was onderhandeld en goed bevonden door de vertegenwoordigers van meer dan 2/3 van de bevolking. BHV is gesplitst! Het zou onze nieuwe nationale feestdag kunnen zijn. Men zou een jaarlijks feest moeten organiseren in de straten van zowel Brussel, Halle als Vilvoorde. Maar het bleek bleef er apathisch rustig bij. Natuurlijk, men weet ook wel dat dat probleem de meeste onder hen niet echt aanbelangt. Het is een lachwekkend probleem geweest, dat onze politiek sinds 2004 weer opnieuw beheerst, en sinds 2007 alles blokkeert, en net dáárom is de splitsing zo'n fantastische gebeurtenissen. Het slot van de eerst deur naar een deftig bestuur is gekraakt.
Het akkoord zelf is een samenraapsel van slechte ideeën, laten we daar ook maar eerlijk over zijn. Geen federale kieskring, geen paritair samengestelde senaat, geen deftige oplossing voor de niet-benoemde burgemeesters, ... De minderheden in de oud-kieskring BHV (zowel de Nederlandstaligen in Brussel als de Franstaligen en Vlaams-Brabant) verliezen de facto hun stem in de politiek. Zonder de ratificatie van het minderhedenverdrag (in een werkgroep gestopt door onze iets minder goede vriend Beke) wordt er opnieuw geen rekening gehouden met een minderheid in ons land. Een federale kieskring had dit gedeeltelijk kunnen oplossen: 20 verkozenen die over heel het land verkiesbaar zijn gesteld. Apparentering had een oplossing kunnen bieden: de accumulatie van minderheidsstemmen in een ander gewest. Een paritaire senaat had de belangenconflicten naar de eeuwige jachtvelden kunnen sturen, en bijdragen tot wetten van het gezond verstand, in plaats van communautair getint. Uiteindelijk hebben ze voor de minst democratische oplossing van alles gekozen: we gooien de stemmen in de vuilbak.
Dat de organisatie van verkiezingen werkelijk tot grote verschillen in vertegenwoordiging kan leiden, daar hebben we een hele hoop voorbeelden voor. Een van de bekendste voorbeelden is Bush Jr. die in totaal minder stemmen behaalde dan Al Gore, en toch president van Amerika werd. We hebben gezien waar dat toe heeft geleid... Nog in Amerika hebben ze het geweldige systeem bedacht waarbij om de tien jaar de grenzen van de kiesdistricten worden veranderd. De politieke leiders doen dit, en beïnvloeden zo zonder schroom de verkiezingsuitslag. De foto hiernaast illustreert dat door slim plaatsen van de grens, men van een verhouding 4-0 naar 1-3 kan gaan...
En tóch is er alle reden om euforisch te zijn. Er is een akkoord bereikt. Ja hoor, een AKKOORD. Kennen we dat woord nog, na 459 dagen zónder? Laten we hopen dat de onderhandelaars nu in vorm zijn en de rest als hapklare brokjes verteren.
Na het perscommuniqué van onze Franstalige vriend leek het even opnieuw te mislukken, waardoor de impasse totaal zou zijn. Ik moet eerlijk toegeven, het was de eerste keer dat ik het écht niet meer zag zitten. En net die ene keer lukt het dan toch... Een wel erg zuivere splitsing (o.i.v. de NVA, zonder enige twijfel) was onderhandeld en goed bevonden door de vertegenwoordigers van meer dan 2/3 van de bevolking. BHV is gesplitst! Het zou onze nieuwe nationale feestdag kunnen zijn. Men zou een jaarlijks feest moeten organiseren in de straten van zowel Brussel, Halle als Vilvoorde. Maar het bleek bleef er apathisch rustig bij. Natuurlijk, men weet ook wel dat dat probleem de meeste onder hen niet echt aanbelangt. Het is een lachwekkend probleem geweest, dat onze politiek sinds 2004 weer opnieuw beheerst, en sinds 2007 alles blokkeert, en net dáárom is de splitsing zo'n fantastische gebeurtenissen. Het slot van de eerst deur naar een deftig bestuur is gekraakt.
Het akkoord zelf is een samenraapsel van slechte ideeën, laten we daar ook maar eerlijk over zijn. Geen federale kieskring, geen paritair samengestelde senaat, geen deftige oplossing voor de niet-benoemde burgemeesters, ... De minderheden in de oud-kieskring BHV (zowel de Nederlandstaligen in Brussel als de Franstaligen en Vlaams-Brabant) verliezen de facto hun stem in de politiek. Zonder de ratificatie van het minderhedenverdrag (in een werkgroep gestopt door onze iets minder goede vriend Beke) wordt er opnieuw geen rekening gehouden met een minderheid in ons land. Een federale kieskring had dit gedeeltelijk kunnen oplossen: 20 verkozenen die over heel het land verkiesbaar zijn gesteld. Apparentering had een oplossing kunnen bieden: de accumulatie van minderheidsstemmen in een ander gewest. Een paritaire senaat had de belangenconflicten naar de eeuwige jachtvelden kunnen sturen, en bijdragen tot wetten van het gezond verstand, in plaats van communautair getint. Uiteindelijk hebben ze voor de minst democratische oplossing van alles gekozen: we gooien de stemmen in de vuilbak.
 |
| Kiesrechtgeografie, zoals dat heet. |
Dat de organisatie van verkiezingen werkelijk tot grote verschillen in vertegenwoordiging kan leiden, daar hebben we een hele hoop voorbeelden voor. Een van de bekendste voorbeelden is Bush Jr. die in totaal minder stemmen behaalde dan Al Gore, en toch president van Amerika werd. We hebben gezien waar dat toe heeft geleid... Nog in Amerika hebben ze het geweldige systeem bedacht waarbij om de tien jaar de grenzen van de kiesdistricten worden veranderd. De politieke leiders doen dit, en beïnvloeden zo zonder schroom de verkiezingsuitslag. De foto hiernaast illustreert dat door slim plaatsen van de grens, men van een verhouding 4-0 naar 1-3 kan gaan...
En tóch is er alle reden om euforisch te zijn. Er is een akkoord bereikt. Ja hoor, een AKKOORD. Kennen we dat woord nog, na 459 dagen zónder? Laten we hopen dat de onderhandelaars nu in vorm zijn en de rest als hapklare brokjes verteren.
donderdag 8 september 2011
Gevonden
Lockersleutel nr. 98. Het is toch ne kadee se! 's Ochtends brengt mij men met een briefje op de hoogte dat ze mijn lockersleutel hebben gevonden. Vreemd, want ik heb nergens mijn naam vermeld toen ik naar een verloren sleutel ging informeren, en mijn sleutel vertoont geen identificatiemogelijkheden, maar soit, hij is terug!
En dat relativeringsvermogen, ach... (qua recursiviteit kan dat tellen) Nee, serieus, het is zoals fietsen in de regen eigenlijk. De eerste druppels zijn verschrikkelijk, want je hoopte nog zo hard dat het niet zou gaan regenen, en nu wordt je erg duidelijk natter. Daarna ben je uiteindelijk zo nat, dan het niet meer zo erg is dat het regent, want je bent toch al nat. En wanneer het stopt met regenen, merk je het zelfs niet meer, hoewel het probleem nu opgelost is. Het is dus het ergst wanneer het begint, maar eens het probleem voorbij is, ben je er ook niet opgewekt voor dat het voorbij is...
Trouwens, iemand een idee waarom ik altijd de interessantste ritten van de Vuelta mis en de saaiste bijna helemaal kan meepikken? Zonde! Voor meneer Froome zou ik namelijk wel eens televisiegewijs live willen supporteren
En dat relativeringsvermogen, ach... (qua recursiviteit kan dat tellen) Nee, serieus, het is zoals fietsen in de regen eigenlijk. De eerste druppels zijn verschrikkelijk, want je hoopte nog zo hard dat het niet zou gaan regenen, en nu wordt je erg duidelijk natter. Daarna ben je uiteindelijk zo nat, dan het niet meer zo erg is dat het regent, want je bent toch al nat. En wanneer het stopt met regenen, merk je het zelfs niet meer, hoewel het probleem nu opgelost is. Het is dus het ergst wanneer het begint, maar eens het probleem voorbij is, ben je er ook niet opgewekt voor dat het voorbij is...
Trouwens, iemand een idee waarom ik altijd de interessantste ritten van de Vuelta mis en de saaiste bijna helemaal kan meepikken? Zonde! Voor meneer Froome zou ik namelijk wel eens televisiegewijs live willen supporteren
woensdag 7 september 2011
Gezocht:
- Lockersleutel nr. 98. Het nummer is jammer genoeg al vervaagd na de eerste verdwijning. (den deugniet had zich in mijn broek verstopt, die een retourtje wasmachine had) Op onverklaarbare wijze uit zijn nieuwe woonst verdwenen. Misschien hield hij gewoon niet van zijn buren, de papieren zakdoekjes...
- Een synoniem voor 'hij'. Schrijf maar eens fictie met opeenvolgende gebeurtenissen zonder uiteindelijk in herhaling te vallen met persoonlijke voornaamwoorden...
- Een waterdichte manier om festivalbandjes zonder schade van je arm te krijgen.
- Mijn relativeringsvermogen. Opvallendste kenmerken: klein, sporen van voortdurende krimpneigingen, angst voor onnozeliteiten. Laatst prominent gezien: begin 2010. Gelieve zo snel mogelijk in te leveren, het is dringend!
- Een synoniem voor 'hij'. Schrijf maar eens fictie met opeenvolgende gebeurtenissen zonder uiteindelijk in herhaling te vallen met persoonlijke voornaamwoorden...
- Een waterdichte manier om festivalbandjes zonder schade van je arm te krijgen.
- Mijn relativeringsvermogen. Opvallendste kenmerken: klein, sporen van voortdurende krimpneigingen, angst voor onnozeliteiten. Laatst prominent gezien: begin 2010. Gelieve zo snel mogelijk in te leveren, het is dringend!
Abonneren op:
Posts (Atom)