Lockersleutel nr. 98. Het is toch ne kadee se! 's Ochtends brengt mij men met een briefje op de hoogte dat ze mijn lockersleutel hebben gevonden. Vreemd, want ik heb nergens mijn naam vermeld toen ik naar een verloren sleutel ging informeren, en mijn sleutel vertoont geen identificatiemogelijkheden, maar soit, hij is terug!
En dat relativeringsvermogen, ach... (qua recursiviteit kan dat tellen) Nee, serieus, het is zoals fietsen in de regen eigenlijk. De eerste druppels zijn verschrikkelijk, want je hoopte nog zo hard dat het niet zou gaan regenen, en nu wordt je erg duidelijk natter. Daarna ben je uiteindelijk zo nat, dan het niet meer zo erg is dat het regent, want je bent toch al nat. En wanneer het stopt met regenen, merk je het zelfs niet meer, hoewel het probleem nu opgelost is. Het is dus het ergst wanneer het begint, maar eens het probleem voorbij is, ben je er ook niet opgewekt voor dat het voorbij is...
Trouwens, iemand een idee waarom ik altijd de interessantste ritten van de Vuelta mis en de saaiste bijna helemaal kan meepikken? Zonde! Voor meneer Froome zou ik namelijk wel eens televisiegewijs live willen supporteren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten