Historisch

Van Steven Samyn mogen we het woord niet te vaak gebruiken, maar welk woord is er meer gepast in onze Belgische context? 49 jaar en 10 maanden (zonde van het jubileum) na Corneel Verbaanderds eerste poging tot splitsing, is Elio Di Rupo er samen met zijn 8 partijvoorzitters erin geslaagd het moeilijkste én belachelijkste probleem van de laatste decennia op te lossen.

Na het perscommuniqué van onze Franstalige vriend leek het even opnieuw te mislukken, waardoor de impasse totaal zou zijn. Ik moet eerlijk toegeven, het was de eerste keer dat ik het écht niet meer zag zitten. En net die ene keer lukt het dan toch... Een wel erg zuivere splitsing (o.i.v. de NVA, zonder enige twijfel) was onderhandeld en goed bevonden door de vertegenwoordigers van meer dan 2/3 van de bevolking. BHV is gesplitst! Het zou onze nieuwe nationale feestdag kunnen zijn. Men zou een jaarlijks feest moeten organiseren in de straten van zowel Brussel, Halle als Vilvoorde. Maar het bleek bleef er apathisch rustig bij. Natuurlijk, men weet ook wel dat dat probleem de meeste onder hen niet echt aanbelangt. Het is een lachwekkend probleem geweest, dat onze politiek sinds 2004 weer opnieuw beheerst, en sinds 2007 alles blokkeert, en net dáárom is de splitsing zo'n fantastische gebeurtenissen. Het slot van de eerst deur naar een deftig bestuur is gekraakt.

Het akkoord zelf is een samenraapsel van slechte ideeën, laten we daar ook maar eerlijk over zijn. Geen federale kieskring, geen paritair samengestelde senaat, geen deftige oplossing voor de niet-benoemde burgemeesters, ... De minderheden in de oud-kieskring BHV (zowel de Nederlandstaligen in Brussel als de Franstaligen en Vlaams-Brabant) verliezen de facto hun stem in de politiek. Zonder de ratificatie van het minderhedenverdrag (in een werkgroep gestopt door onze iets minder goede vriend Beke) wordt er opnieuw geen rekening gehouden met een minderheid in ons land. Een federale kieskring had dit gedeeltelijk kunnen oplossen: 20 verkozenen die over heel het land verkiesbaar zijn gesteld. Apparentering had een oplossing kunnen bieden: de accumulatie van minderheidsstemmen in een ander gewest. Een paritaire senaat had de belangenconflicten naar de eeuwige jachtvelden kunnen sturen, en bijdragen tot wetten van het gezond verstand, in plaats van communautair getint. Uiteindelijk hebben ze voor de minst democratische oplossing van alles gekozen: we gooien de stemmen in de vuilbak.

Kiesrechtgeografie, zoals dat heet.

Dat de organisatie van verkiezingen werkelijk tot grote verschillen in vertegenwoordiging kan leiden, daar hebben we een hele hoop voorbeelden voor. Een van de bekendste voorbeelden is Bush Jr. die in totaal minder stemmen behaalde dan Al Gore, en toch president van Amerika werd. We hebben gezien waar dat toe heeft geleid... Nog in Amerika hebben ze het geweldige systeem bedacht waarbij om de tien jaar de grenzen van de kiesdistricten worden veranderd. De politieke leiders doen dit, en beïnvloeden zo zonder schroom de verkiezingsuitslag. De foto hiernaast illustreert dat door slim plaatsen van de grens, men van een verhouding 4-0 naar 1-3 kan gaan...

En tóch is er alle reden om euforisch te zijn. Er is een akkoord bereikt. Ja hoor, een AKKOORD. Kennen we dat woord nog, na 459 dagen zónder? Laten we hopen dat de onderhandelaars nu in vorm zijn en de rest als hapklare brokjes verteren.