Reblogged from: Writing is a haunting melody, written by our fabulous friend Ine.
maandag 18 juli 2011
De Tour: wat gebeurt er nog?
De grote vraag, na meer dan twee weken Tour de France: wat gaat er nog gebeuren? De favorieten legden mekaar tot nu toe amper het vuur aan de schenen. Ze komen ogenschijnlijk altijd broederlijk naast elkaar over de streep. Zelfs nu, na de Pyreneeën, is dat niet anders gebleken. Enkel Samuel Sanchez is er twee keer van weggevlamd. Maar hij is waarschijnlijk eerder een neef te noemen, gezien zijn achterstand na de eerste week van bijna 3 minuten.
De onderlinge tijdsverschillen zijn dan ook bijna allemaal toe te schrijven aan valpartijen, ophoudingen en occasioneel enkele seconden door een bergop gewonnen eindspurtje. Zou die de eerste Tour kunnen worden, waarbij de winnaar zijn voorsprong niet in de bergen opbouwt, maar in de voorposten van het peloton en op de tijdritfiets? Het zou in ieder geval een eerder slechte ontwikkeling zijn voor de supporter...
Het is vreemd hoe niemand echt een poging onderneemt. Nochtans hebben bijna alle favorieten er reden toe: De Schlecks hebben minstens anderhalve minuut voorsprong nodig om de tijdrit in Grenoble te overleven, Contador en Sanchez hebben minuten verloren door de eerste week, Basso combineert de vorige twee redenen in mindere mate. Enkel Evans kan zich in zijn favoriete rol nestelen: volgen. En zo krijgt hij ook meteen de absolute favorietenrol toegespeeld. Normaal gezien verliest hij de Ronde van Frankrijk op zijn gewoonlijke slechte dag, maar de Tour is al bijna gespeeld.
De vraag is: hoe kan het toch, dat niemand durft? Of kán er gewoonweg niemand? Zijn ze zo aan mekaar gewaagd, of zijn ze allen te moe om echt een demarrage te plaatsen? Is de Tour te zwaar, of is de doping nu eindelijk uit het peloton verbannen? Bam! Het hoge woord is eruit: doping. De grootse prestaties van Voeckler zijn toch op zijn minst verdacht te noemen, zeker gezien zijn karakter (hij valt wel érg graag op). Een eindwinst zou voor hem gelijkstaan aan een volledig geslaagd leven. Hij zou nog decennia van de aandacht kunnen genieten.
Ik wil nog even terugkomen op de strijd voor de groene trui. Gilbert staat nu al bijna een straatlengte achter. Dit was te berekenen, en dus ook te voorzien. Professioneel was het dus niet om het excuus van de groene trui te gebruiken om zijn egocentrische sprints goed te praten. Bekijken we de stand voor het groen, dan valt op dat Greipel waarschijnlijk nog in de buurt van Gilbert gaat komen, en mocht hij aan alle tussensprints hebben meegedaan (dat deed hij niet omwille van de groene hoop bij Gilbert), dan had hij er zelfs al boven gestaan. Een bachelor in de wiskunde had men bij OPL wel kunnen gebruiken.
Een analyse over de overwinning van Jelle Vanendert ga ik niet geven. Meneer gaat natuurlijk juist een epische rit winnen, wanneer ik op Rock Herk zit. Gevolg: het geweldig trotse Belgische gevoel gemist. Damn.
Toch nog even vermelden dat Thor Hushovd werkelijk een renner naar mijn hart is. Zijn laatste kilometers gezien, vlak voor zijn ritwinst? Perfect gedoseerde krachten, de wilskracht om iets onmogelijk toch tot een goed einde te brengen. Als sprinter dat soort etappe tot een goed einde brengen, in de regenboogtrui dan nog, zijn carrière is helemaal geslaagd nu. Waarmee ik niet bedoel dat hij moet stoppen! Onze Grimstadbeer mag er gerust nog wat jaren bijdoen!
P.S. Frank Schleck wint de Tour hoor, no doubt about it.
De onderlinge tijdsverschillen zijn dan ook bijna allemaal toe te schrijven aan valpartijen, ophoudingen en occasioneel enkele seconden door een bergop gewonnen eindspurtje. Zou die de eerste Tour kunnen worden, waarbij de winnaar zijn voorsprong niet in de bergen opbouwt, maar in de voorposten van het peloton en op de tijdritfiets? Het zou in ieder geval een eerder slechte ontwikkeling zijn voor de supporter...
Het is vreemd hoe niemand echt een poging onderneemt. Nochtans hebben bijna alle favorieten er reden toe: De Schlecks hebben minstens anderhalve minuut voorsprong nodig om de tijdrit in Grenoble te overleven, Contador en Sanchez hebben minuten verloren door de eerste week, Basso combineert de vorige twee redenen in mindere mate. Enkel Evans kan zich in zijn favoriete rol nestelen: volgen. En zo krijgt hij ook meteen de absolute favorietenrol toegespeeld. Normaal gezien verliest hij de Ronde van Frankrijk op zijn gewoonlijke slechte dag, maar de Tour is al bijna gespeeld.
 |
| Voeckler, zichzelf met genoegen in de krant bewonderend (gok ik.) |
Ik wil nog even terugkomen op de strijd voor de groene trui. Gilbert staat nu al bijna een straatlengte achter. Dit was te berekenen, en dus ook te voorzien. Professioneel was het dus niet om het excuus van de groene trui te gebruiken om zijn egocentrische sprints goed te praten. Bekijken we de stand voor het groen, dan valt op dat Greipel waarschijnlijk nog in de buurt van Gilbert gaat komen, en mocht hij aan alle tussensprints hebben meegedaan (dat deed hij niet omwille van de groene hoop bij Gilbert), dan had hij er zelfs al boven gestaan. Een bachelor in de wiskunde had men bij OPL wel kunnen gebruiken.
Een analyse over de overwinning van Jelle Vanendert ga ik niet geven. Meneer gaat natuurlijk juist een epische rit winnen, wanneer ik op Rock Herk zit. Gevolg: het geweldig trotse Belgische gevoel gemist. Damn.
Toch nog even vermelden dat Thor Hushovd werkelijk een renner naar mijn hart is. Zijn laatste kilometers gezien, vlak voor zijn ritwinst? Perfect gedoseerde krachten, de wilskracht om iets onmogelijk toch tot een goed einde te brengen. Als sprinter dat soort etappe tot een goed einde brengen, in de regenboogtrui dan nog, zijn carrière is helemaal geslaagd nu. Waarmee ik niet bedoel dat hij moet stoppen! Onze Grimstadbeer mag er gerust nog wat jaren bijdoen!
P.S. Frank Schleck wint de Tour hoor, no doubt about it.
zondag 17 juli 2011
Rock Herk 2011: Onverwacht
Voor mijn derde zomerfestival (na de Hooifeesten en Rock A Field) begaf ik mij naar het immer rustige Limburg. In een prachtig decor, het Olmenhofpark in Herk, kwamen we vooral om te ontdekken, en natuurlijk ook omdat het gratis was (Limburg is nog steeds het land van Steve Stevaert, "Meneer Gratis"). Achteraf gezien was het een werkelijk ongelooflijke prijs/kwaliteit-verhouding...
Psycho 44
Na 3 absolute topoptredens in de buurt van hun thuisbasis Grobbendonk, was het uitkijken hoe het toch grotendeels Limburgse publiek om 14.10 zou reageren. Psycho was het duidelijk niet gewoon om zelf een moshpit aan te vragen, en ook de afstand tussen het publiek en de band zorgde misschien voor wat verlies aan sfeer. Uiteindelijk was het weer een retestrakke set, zoals we gewoon zijn. De lage opkomst en het weinige enthousiasme zorgde er evenwel voor dat het niet meer was dan een steengoeie opwarmer.
And So I Watch You From Afar
Een eerder atypische instrumentale band, zo bleek. Ik kwam met vrij hoge verwachtingen, denkende dat ze vaak worden genoemd met heel wat middelgrote post-rockbands, maar ASIWYFA bracht meer een geluidsbrij, die soms wel eens goed overkwam bij rustigere nummers. Het gebrek aan kennis van de nummers hielp waarschijnlijk ook niet veel (wat opnieuw atypisch is voor een instrumentale band). Niet slecht, maar meer verwacht.
The Sore Losers
Ik was al geen fan van hun singles, en ook live brachten ze het niet over. Maar dat was geheel persoonlijk, een groot deel van het publiek was wel fan van de thuis spelende band. Dat soort rock&roll doet me live weinig, vrees ik. Toch herkansing op Jour Tibour!
Dan even eten en drinken, en twee bandjes half meepikken:
Gold Kids
Hardcore van de onderste plank. En zelfs die van de bovenste kan me niet boeien. Het was wel... grappig.
Two Gallants
Twee heren die het rustig hielden, en een rustpunt brachten op de main stage. Af en toe een mooi nummertje.
Er overheerste een beetje een wrang gevoel: er kwamen nog wel wat bands, maar meer dan een zoveelste gratis festivalletje was het rond 19 u 's avonds nog niet geworden...
A Place To Bury Strangers
Bij de soundcheck werd al duidelijker dat het er het volgende uur iets donkerder aan toe zou gaan. Na een aarzelende start, begonnen de erg luide bassen en de statische drums meer en meer een soort van trance te creëren. De visuals zorgden ervoor dat er geen tijd was om zich te vervelen. Het concert ging pianissimo: de laatste twintig minuten waren werkelijk overrompelend. Dat we geen woord verstonden van wat de zanger ons wilde meegeven, stoorde niet en zorgde misschien zelfs nog meer voor het juiste effect. Een ontdekking.
Swans
Op voorhand stonden er nogal wat vraagtekens bij deze band. Blijkbaar kende niemand ze echt, maar ze kregen toch 1 uur en 50 minuten(!). Nadien werd duidelijk waarom: hun eerste nummer nam 30 minuten in beslag, en was eigenlijk een 30 minuten durend hoogtepunt. Vooral ook door het verrassingseffect: wie had zo'n post-rockachtige kunstige composities verwacht? Ze bleven maar doorrammen, de 6 mensen op het podium, samen met de, laten we een gokje wagen, 20 instrumenten. In het midden van hun set kwam er weer een fantastische 20 minuten van vuile, harde en steeds terugkerende riffs en drumpartijen, die in de climax heel wat emoties naar boven haalden. Het laatste half uur was er misschien wat te veel aan, maar het blijft toch een memorabel optreden dat ergens vanboven op mijn topconcertenlijstje staat, net onder Jonsi en The National. Wauw.
Blood Red Shoes
De vergelijking op de site van Rock Herk had mijn verwachtingen wat getemperd: de Engelse versie van The Black Box Revelation. Zijn wij even blij dat het anders is uitgedraaid! Oké, het was een duo, maar ze deden eerder denken aan het feestgevoel bij bands als The Wombats, dan de saaie riffs van BBR. Het publiek was het daar mee eens, en gefeest werd er! De o zo knappe zangeres, met een perfecte stem, bewees dat er toch nog bands met een front lady bestaan, die écht de moeite waard zijn. Behalve het visuele aspect, was ook de muziek echt goed, en een gebrek aan de kennis van hun nummers werd moeiteloos opgevangen door de kwaliteit ervan.
Errors
Om rustig uit te bollen, pikten we nog even Errors mee. Een instrumentale band met rustige dansmuziek, die vooral het dronken publiek meekreeg. Hun pogingen om het publiek richting podium te krijgen ("There is still some space here, can you please come forward!) waren best wel zielig. Ocharme! Geprogrammeerd staan na drie topbands was ook niet echt dankbaar, dus stonden ze wat in contrast. Ze waren eigenlijk meer dan goed, maar hun muziek was vooral een goede overgang van de rockbands naar de dj-sets, waarvoor we natuurlijk niet gebleven zijn.
Algemene verbazing trof me, toen ik de balans wilde opmaken van het festival. Toch enkele middelgrote, internationale namen op de affiche, waarvan er enkele diezelfde week nog op Dour stonden. En dat helemaal gratis! De meeste bands waren net iets anders dan verwacht, maar vaak ook heel wat beter dan verwacht. De algemene teneur: Rock Herk was sterk!
zondag 10 juli 2011
De Tour: scha(n)de
Een aantal extra-sportieve dingen, een hele hoop gevallen renners en grote namen bij de opgaves beheersen het tweede deel van de eerste week tour. Cavendish wint rit 5, net voor Philip Gilbert. En opnieuw hommeles in het kamp van Omega Pharma-Lotto. Greipel schreeuwt, geheel terecht overigens, dat OPL geen ploeg is, en dat Gilbert zijn belofte om Greipel te piloteren naar de zege volledig in de wind slaat voor eigen succes. Gilberts repliek: "Ik zag een gat, die kans kon ik niet laten liggen." Opnieuw gold, voor mijn part: gelijk als je wint, ongelijk bij verlies. En hij verloor, nipt.
De reeks van valpartijen en opgaves begon vandaag, met Brajkovic als eerste belangrijke slachtoffer: één van de vier kopmannen bij Radioshack, en de man voor de toekomst. Eruit. Contador ging even later liggen, zonder grote gevolgen evenwel. Nog even verder ging quasi heel de Quickstepploeg tegen het Bretoense asfalt. Gert Steegmans en Tom Boonen als voornaamste slachtoffers. Boonen bleef 5 minuten liggen, krabbelde dan toch recht, maar verlaat enkele dagen later de tour. Het meest opvallende beeld van de dag kwam echter van Sörensen. Een of andere gekke motor kwam langs het peloton gereden, en nam de fiets van de Deense kampioen mee. Sörensen maakte een duikeling richting graskant en bleef verweesd en zonder fiets achter. (filmpje)
In rit 6 verloor Leipheimer meer dan een minuut na een schuiver langs de vangrails. Verder verliep de etappe richting Lisieux rustig, en won Boasson Hagen de rit van de bevestiging. Na een jaar vol miserie laat hij weer zien dat hij zowat het grootste jonge talent in het peloton is. Gilbert spurtte mee (Greipel loste snel, uit ongenoegen?) en kwam duidelijk te kort. Hij kondigde na de rit aan dat Greipel morgen zou sprinten, en dat hij zo zijn kansen op de groene trui zou verliezen. Hij kon er met andere woorden niet mee lachen.
De biljartvlakke etappe naar Chateauroux was er eentje zonder geschiedenis. Cavendish won opnieuw, Greipel werd derde en zette zo toch de puntjes op de i. Op naar rit 8 dan. Eentje om van te smullen. De vroege vlucht met oa. Van Garderen, Costa, Engels en onze landgenoot Zingle maakte al vroeg oorlog, en het steeds meer uitgedunde peloton had de ambitie voor een ritzege. Enkele renners, waaronder Vinokoerov, waagden de sprong naar de kopgroep, en de Kazak slaagde bijna in zijn opzet. 1 km voor het einde waren alle protagonisten plots in één beeld te vatten, op de flanken van de slothelling. De favorieten speelden wat, Vinokoerov zakte uiteindelijk nog weg, Gilbert ging twee keer aan, maar Costa haalde het uiteindelijk met 12 seconden voorsprong op Gilbert. Die laatste komt zo steeds rianter in de groene trui. Het luxeprobleem bij OPL groeide.
Zo mooi de achtste rit was, zo besproken zal de negende rit zijn. In een afdaling van een van de 8 bergjes ging half het peloton tegen de grond. Vinokoerov belandde in het ravijn, en kwam nog goed weg met enkel een heupbreuk. Zabriskie bleef op de weg liggen met een polsbreuk, Willems met een sleutelbeenbreuk. Oef, dacht iedereen in de huiskamers hoogstwaarschijnlijk. Een hele hoop Lottorenners, maar VDB is er opnieuw aan ontsnapt. 10 minuten later volgde de ontnuchtering: VDB was verdergereden met een breuk aan zijn schouderblad, en stapte dan toch maar af, geheel vertrokken van de pijn. We zullen hem missen in de tour.
Dat was de schade, de grootste schande moest toen nog komen. Na de meegesleurde fiets van Sörensen, wilde deze keer een auto van France Television beter doen. De gek wilde plots de vijf koplopers voorbij, kreeg plots een boom in de gaten, zwenkte uit en reed Flecha aan, die op zijn beurt Hoogerland, de nieuwe bollentrui, katapulteerde in de prikkeldraad. De auto pleegde vluchtmisdrijf. We hopen daadwerkelijk dat hier nog een rechtzaak op volgt... Dat Luis Leon Sanchez won, en Voeckler de nieuwe gele trui werd, was opnieuw maar een voetnoot.
Wat is dat toch in de tour dit jaar? Waarom moeten we zo vaak de prestaties van de renners richting voetnoot en kantlijn verwijzen? Waarom verdwijnen er zoveel renners uit de tour? Ondertussen merk ik dat ik ook de opgave van Wiggins nog ben vergeten, en het minutenverlies van Leipheimer, de val van Gesink en zijn tijdverlies. Eerlijkheidshalve moet ik vermelden: die opgaves waren jammer, maar deden me niet zoveel. Tot ik nu plots besefte door de opgave van VDB, dat het dit jaar echt wel een ramp is. De kleine weggetjes, het weer, de organisatie, de overdaad aan motoren/wagens... Om eerlijk te zijn, het plezier van het kijken naar de tour is naar de vaantjes. De rustdag komt op een perfect moment. Daar moeten we de organisatie dan tóch een pluim geven.
De reeks van valpartijen en opgaves begon vandaag, met Brajkovic als eerste belangrijke slachtoffer: één van de vier kopmannen bij Radioshack, en de man voor de toekomst. Eruit. Contador ging even later liggen, zonder grote gevolgen evenwel. Nog even verder ging quasi heel de Quickstepploeg tegen het Bretoense asfalt. Gert Steegmans en Tom Boonen als voornaamste slachtoffers. Boonen bleef 5 minuten liggen, krabbelde dan toch recht, maar verlaat enkele dagen later de tour. Het meest opvallende beeld van de dag kwam echter van Sörensen. Een of andere gekke motor kwam langs het peloton gereden, en nam de fiets van de Deense kampioen mee. Sörensen maakte een duikeling richting graskant en bleef verweesd en zonder fiets achter. (filmpje)
In rit 6 verloor Leipheimer meer dan een minuut na een schuiver langs de vangrails. Verder verliep de etappe richting Lisieux rustig, en won Boasson Hagen de rit van de bevestiging. Na een jaar vol miserie laat hij weer zien dat hij zowat het grootste jonge talent in het peloton is. Gilbert spurtte mee (Greipel loste snel, uit ongenoegen?) en kwam duidelijk te kort. Hij kondigde na de rit aan dat Greipel morgen zou sprinten, en dat hij zo zijn kansen op de groene trui zou verliezen. Hij kon er met andere woorden niet mee lachen.
De biljartvlakke etappe naar Chateauroux was er eentje zonder geschiedenis. Cavendish won opnieuw, Greipel werd derde en zette zo toch de puntjes op de i. Op naar rit 8 dan. Eentje om van te smullen. De vroege vlucht met oa. Van Garderen, Costa, Engels en onze landgenoot Zingle maakte al vroeg oorlog, en het steeds meer uitgedunde peloton had de ambitie voor een ritzege. Enkele renners, waaronder Vinokoerov, waagden de sprong naar de kopgroep, en de Kazak slaagde bijna in zijn opzet. 1 km voor het einde waren alle protagonisten plots in één beeld te vatten, op de flanken van de slothelling. De favorieten speelden wat, Vinokoerov zakte uiteindelijk nog weg, Gilbert ging twee keer aan, maar Costa haalde het uiteindelijk met 12 seconden voorsprong op Gilbert. Die laatste komt zo steeds rianter in de groene trui. Het luxeprobleem bij OPL groeide.
Zo mooi de achtste rit was, zo besproken zal de negende rit zijn. In een afdaling van een van de 8 bergjes ging half het peloton tegen de grond. Vinokoerov belandde in het ravijn, en kwam nog goed weg met enkel een heupbreuk. Zabriskie bleef op de weg liggen met een polsbreuk, Willems met een sleutelbeenbreuk. Oef, dacht iedereen in de huiskamers hoogstwaarschijnlijk. Een hele hoop Lottorenners, maar VDB is er opnieuw aan ontsnapt. 10 minuten later volgde de ontnuchtering: VDB was verdergereden met een breuk aan zijn schouderblad, en stapte dan toch maar af, geheel vertrokken van de pijn. We zullen hem missen in de tour.
Dat was de schade, de grootste schande moest toen nog komen. Na de meegesleurde fiets van Sörensen, wilde deze keer een auto van France Television beter doen. De gek wilde plots de vijf koplopers voorbij, kreeg plots een boom in de gaten, zwenkte uit en reed Flecha aan, die op zijn beurt Hoogerland, de nieuwe bollentrui, katapulteerde in de prikkeldraad. De auto pleegde vluchtmisdrijf. We hopen daadwerkelijk dat hier nog een rechtzaak op volgt... Dat Luis Leon Sanchez won, en Voeckler de nieuwe gele trui werd, was opnieuw maar een voetnoot.
Wat is dat toch in de tour dit jaar? Waarom moeten we zo vaak de prestaties van de renners richting voetnoot en kantlijn verwijzen? Waarom verdwijnen er zoveel renners uit de tour? Ondertussen merk ik dat ik ook de opgave van Wiggins nog ben vergeten, en het minutenverlies van Leipheimer, de val van Gesink en zijn tijdverlies. Eerlijkheidshalve moet ik vermelden: die opgaves waren jammer, maar deden me niet zoveel. Tot ik nu plots besefte door de opgave van VDB, dat het dit jaar echt wel een ramp is. De kleine weggetjes, het weer, de organisatie, de overdaad aan motoren/wagens... Om eerlijk te zijn, het plezier van het kijken naar de tour is naar de vaantjes. De rustdag komt op een perfect moment. Daar moeten we de organisatie dan tóch een pluim geven.
zaterdag 9 juli 2011
30 Day Song Challenge
Gewoon, voor de fun.
01 - your favorite song:
Sigur Rós - Vaka
02 - your least favorite song:
Wel ja, daar houd ik me nu eigenlijk niet mee bezig. Wat ik wel echt slecht vind, en toch veel te vaak moet horen, is bijvoorbeeld iets van de Jeugd van Tegenwoordig of zo...
03 - a song that makes you happy:
Na heel lang zoeken toch een nummer gevonden: Air Traffic - Charlotte
04 - a song that makes you sad:
Om niet bij elke vraag terug Vaka van Sigur Rós te antwoorden: Editors - No Sound But The Wind
05 - a song that reminds you of someone:
Keuze in overvloed. Toch maar eentje kiezen: White Lies - Strangers
06 - a song that reminds you of somewhere:
Editors - In This Light and On This Evening doet me denken aan de bushalte 's avonds.
07 - a song that reminds you of a certain event
Arcade Fire - Rebellion (Lies) doet me denken aan Rock A Field in Luxemburg.
08 - a song that you know all the words to
Aangezien ik van geen enkel nummer de tekst helemaal ken, een instrumentale: A Silver Mt. Zion - Sisters! Brothers! Small Boats of Fire Are Falling From the Sky!
09 - a song that you can dance to
Ik dans op alles, maar een eerder typisch dansnummer: Bloc Party - One More Chance
10 - a song that makes you fall asleep
The Cure - Lullaby, ajah.
11 - a song from your favorite band
Ik heb geen favoriete band :( Gewoon een prachtig nummer: Sigur Rós - Saeglopur
12 - a song from a band you hate
Linkin Park vind ik echt verschrikkelijk, behalve dit nummer: Linkin Park - Shadow of the Day
13 - a song that is a guilty pleasure
Is My Chemical Romance met Famous Last Words guilty genoeg? Anders: James Blunt - Goodbye My Lover
14 - a song that no one would expect you to love
Machine Head - Now I Lay Thee Down
15 - a song that describes you
Creep is het clichéantwoord hier :D Maar ik ga voor: This Will Destroy You - Quiet
16 - a song that you used to love but now hate
Thirteen Senses - Into The Fire
17 - a song that you hear often on the radio
Op stubru spelen ze verbazend vaak nog Editors - Smokers Outside The Hospital Doors
18 - a song that you wish you heard on the radio
Godspeed You! Black Emperor - Sleep
19 - a song from your favorite album
Heb ik ook niet echt. Effe kiezen... A Silver Mt. Zion - This Gentle Hearts Like Shot Bird's Fallen
20 - a song that you listen to when you’re angry
Ik? Kwaad? 65daysofstatic - Hole
21 - a song that you listen to when you’re happy
Muse - Space Dementia
22 - a song that you listen to when you’re sad
A Silver Mt. Zion - 13 Angels Standing Guard 'Round the Side of Your Bed
23 - a song that you want to play at your wedding
No wedding for me. Maar 't gaat om het gedacht: The National - Fake Empire (ik weet niet waarover het nummer gaat, maar het klinkt zo mooi voor een liefdesmoment...)
24 - a song that you want to play at your funeral
Toch Vaka maar eens terug bovenhalen: Sigur Rós - Vaka
25 - a song that makes you laugh
CPEx - Vinde gij mijn gat (niet te dik in deze rok?)
26 - a song that you can play on an instrument
Silversun Pickups - Kissing Families (on the drums)
27 - a song that you wish you could play
Sigur Rós - Popplagid
28 - a song that makes you feel guilty
Queens of the Stone Age - Sick Sick Sick omdat ik ziek werd op pukkelpop en zo mijn maat een deel van Qotsa deed missen, en mijn camera kwijt raakte.
29 - a song from your childhood
Muse - Sing For Absolution
30 - your favorite song at this time last year
A Silver Mt. Zion - Movie (Never Made)
01 - your favorite song:
Sigur Rós - Vaka
02 - your least favorite song:
Wel ja, daar houd ik me nu eigenlijk niet mee bezig. Wat ik wel echt slecht vind, en toch veel te vaak moet horen, is bijvoorbeeld iets van de Jeugd van Tegenwoordig of zo...
03 - a song that makes you happy:
Na heel lang zoeken toch een nummer gevonden: Air Traffic - Charlotte
04 - a song that makes you sad:
Om niet bij elke vraag terug Vaka van Sigur Rós te antwoorden: Editors - No Sound But The Wind
05 - a song that reminds you of someone:
Keuze in overvloed. Toch maar eentje kiezen: White Lies - Strangers
06 - a song that reminds you of somewhere:
Editors - In This Light and On This Evening doet me denken aan de bushalte 's avonds.
07 - a song that reminds you of a certain event
Arcade Fire - Rebellion (Lies) doet me denken aan Rock A Field in Luxemburg.
08 - a song that you know all the words to
Aangezien ik van geen enkel nummer de tekst helemaal ken, een instrumentale: A Silver Mt. Zion - Sisters! Brothers! Small Boats of Fire Are Falling From the Sky!
09 - a song that you can dance to
Ik dans op alles, maar een eerder typisch dansnummer: Bloc Party - One More Chance
10 - a song that makes you fall asleep
The Cure - Lullaby, ajah.
11 - a song from your favorite band
Ik heb geen favoriete band :( Gewoon een prachtig nummer: Sigur Rós - Saeglopur
12 - a song from a band you hate
Linkin Park vind ik echt verschrikkelijk, behalve dit nummer: Linkin Park - Shadow of the Day
13 - a song that is a guilty pleasure
Is My Chemical Romance met Famous Last Words guilty genoeg? Anders: James Blunt - Goodbye My Lover
14 - a song that no one would expect you to love
Machine Head - Now I Lay Thee Down
15 - a song that describes you
Creep is het clichéantwoord hier :D Maar ik ga voor: This Will Destroy You - Quiet
16 - a song that you used to love but now hate
Thirteen Senses - Into The Fire
17 - a song that you hear often on the radio
Op stubru spelen ze verbazend vaak nog Editors - Smokers Outside The Hospital Doors
18 - a song that you wish you heard on the radio
Godspeed You! Black Emperor - Sleep
19 - a song from your favorite album
Heb ik ook niet echt. Effe kiezen... A Silver Mt. Zion - This Gentle Hearts Like Shot Bird's Fallen
20 - a song that you listen to when you’re angry
Ik? Kwaad? 65daysofstatic - Hole
21 - a song that you listen to when you’re happy
Muse - Space Dementia
22 - a song that you listen to when you’re sad
A Silver Mt. Zion - 13 Angels Standing Guard 'Round the Side of Your Bed
23 - a song that you want to play at your wedding
No wedding for me. Maar 't gaat om het gedacht: The National - Fake Empire (ik weet niet waarover het nummer gaat, maar het klinkt zo mooi voor een liefdesmoment...)
24 - a song that you want to play at your funeral
Toch Vaka maar eens terug bovenhalen: Sigur Rós - Vaka
25 - a song that makes you laugh
CPEx - Vinde gij mijn gat (niet te dik in deze rok?)
26 - a song that you can play on an instrument
Silversun Pickups - Kissing Families (on the drums)
27 - a song that you wish you could play
Sigur Rós - Popplagid
28 - a song that makes you feel guilty
Queens of the Stone Age - Sick Sick Sick omdat ik ziek werd op pukkelpop en zo mijn maat een deel van Qotsa deed missen, en mijn camera kwijt raakte.
29 - a song from your childhood
Muse - Sing For Absolution
30 - your favorite song at this time last year
A Silver Mt. Zion - Movie (Never Made)
woensdag 6 juli 2011
De Tour: vier dagen Gilbert
Een beetje sport. Nuja, "een beetje sport", we spreken uiteraard over één van de grootste sportmanifestaties van het jaar. Iedereen in België is wel ergens op de hoogte van de ontwikkelingen, zelfs zij die overtuigd sporthater zijn (zij stemmen dan af en toe af op de tour 'voor de landschappen'). We zijn dan ook een wielergek land.
En dat veranderde niet meteen door de voorspelde overwinningen van Gilbert: iedereen wist dat hij moest kijken, want iedereen wist dat hij ging winnen. Als Gilbert, een toprenner met een eerder bescheiden karakter, zo'n voorspellingen durfde geven over zichzelf, moest hij toch wel gelijk hebben. En ja hoor, hij pakte overtuigend de eerste bloemen mee, en graaide, uitgezonderd de witte trui, alle truien mee. Wie hield hem van winst op de Mur de Bretagne?
De tweede rit dan, een ploegentijdrit. Op zich ben ik absoluut tegen deze discipline, vanuit de gedachte dat het enorm zonde is, mocht een renner de tour verliezen omdat zijn ploeg iets minder is. De wielersport is en blijft een individuele sport, en de sterkste renner moet uiteindelijk overwinnen, punt. Maar kom, het was een korte proef tegen de tijd, en het blijft natuurlijk een mooi spektakel.
Garmin won, we verwachtten niets anders van een GPS-fabrikant. De alliantie van de predictorfabrikant en het Belgische gokbedrijf deden het - geheel volgens de verwachtingen - iets minder (kom kom, wie geloofde er nu werkelijk in een top-3?), maar kon dan ook weer beter. "Te traag gestart" was het excuus. Gemeenschappelijk falen, heet dat ongesluierd. Bon, Hushovd kon gaan pronken met het geel, en wie kan er niet leven met die immer sympathieke Noorse bonk bovenaan?
Rit 3 was er eentje zonder veel geschiedenis. De tussenspurt zorgde voor enige animo, waarbij Cavendish uiteraard opnieuw moest kunnen tonen dat hij en hij alleen zijn zin mag krijgen. Het kopje gebruiken heeft bij HTC toch een serieus andere betekenis gekregen... Achteraf bleek dat hij het opnieuw deed in de massaspurt aan de aankomst, die sowieso al levensgevaarlijk is. Wat houdt de wielercommentatoren nog tegen om hem definitief uit te spuwen als mens?
Meer aandacht krijgt hij niet, want het moment van de rit was uiteraard de geste die Tyler Farrar deed na zijn overwinning: de dubbele v, die een w vormt bij het correct bijeenplaatsen, zorgde ervoor dat we Wouter Weylandt nog niet meteen vergeten. Proficiat en bedankt Farrar!
De rit van gisteren (5 juli) was dus de vooraf vermelde rit naar Mur de Bretagne. Er liepen al onheilspellende berichten binnen tijdens de rit, de laatste 500 meter waren misschien wel te vlak voor Gilbert.
Het ego van de geblondeerde waal stuitte in Bretagne op zijn limiet. Hij moest zijn ploegmaat Vanendert aanmanen trager te rijden, en uiteindelijk kon hij geen enkele poging wagen om 'zijn' zege veilig te stellen. Géén zege dus. Van den Broeck deed wél een poging, maar werd gepareerd door... Gilbert.
Zijn overmoedige uitspraken stoorden weinig Belgen, zolang hij ze ook kon blijven waarmaken. Dat er eens een einde aan zijn zegereeks ging komen, stond vast. Jammer genoeg stopte die eerder dan zijn grote uitspraken, en ook na de rit had hij beter zijn mond gehouden. Even zwijgen, Gilbert!
Tot slot: voor het geel is alles uiteraard nog te spelen na 4 dagen, maar Contador kreeg een knauw van 1.38 op Frank Schleck, 1.30 op Andy en 1.41 op Evans. Hij komt dan ook nog eens uit een loodzware giro, en heeft maar 1 tijdrit om zijn hardrijderscapaciteiten te etaleren. Mijn favoriet is - net zoals voor de start trouwens - nog steeds Frank Schleck. Als enige?
En dat veranderde niet meteen door de voorspelde overwinningen van Gilbert: iedereen wist dat hij moest kijken, want iedereen wist dat hij ging winnen. Als Gilbert, een toprenner met een eerder bescheiden karakter, zo'n voorspellingen durfde geven over zichzelf, moest hij toch wel gelijk hebben. En ja hoor, hij pakte overtuigend de eerste bloemen mee, en graaide, uitgezonderd de witte trui, alle truien mee. Wie hield hem van winst op de Mur de Bretagne?De tweede rit dan, een ploegentijdrit. Op zich ben ik absoluut tegen deze discipline, vanuit de gedachte dat het enorm zonde is, mocht een renner de tour verliezen omdat zijn ploeg iets minder is. De wielersport is en blijft een individuele sport, en de sterkste renner moet uiteindelijk overwinnen, punt. Maar kom, het was een korte proef tegen de tijd, en het blijft natuurlijk een mooi spektakel.
Garmin won, we verwachtten niets anders van een GPS-fabrikant. De alliantie van de predictorfabrikant en het Belgische gokbedrijf deden het - geheel volgens de verwachtingen - iets minder (kom kom, wie geloofde er nu werkelijk in een top-3?), maar kon dan ook weer beter. "Te traag gestart" was het excuus. Gemeenschappelijk falen, heet dat ongesluierd. Bon, Hushovd kon gaan pronken met het geel, en wie kan er niet leven met die immer sympathieke Noorse bonk bovenaan?
Rit 3 was er eentje zonder veel geschiedenis. De tussenspurt zorgde voor enige animo, waarbij Cavendish uiteraard opnieuw moest kunnen tonen dat hij en hij alleen zijn zin mag krijgen. Het kopje gebruiken heeft bij HTC toch een serieus andere betekenis gekregen... Achteraf bleek dat hij het opnieuw deed in de massaspurt aan de aankomst, die sowieso al levensgevaarlijk is. Wat houdt de wielercommentatoren nog tegen om hem definitief uit te spuwen als mens?
Meer aandacht krijgt hij niet, want het moment van de rit was uiteraard de geste die Tyler Farrar deed na zijn overwinning: de dubbele v, die een w vormt bij het correct bijeenplaatsen, zorgde ervoor dat we Wouter Weylandt nog niet meteen vergeten. Proficiat en bedankt Farrar!
Het ego van de geblondeerde waal stuitte in Bretagne op zijn limiet. Hij moest zijn ploegmaat Vanendert aanmanen trager te rijden, en uiteindelijk kon hij geen enkele poging wagen om 'zijn' zege veilig te stellen. Géén zege dus. Van den Broeck deed wél een poging, maar werd gepareerd door... Gilbert.
Zijn overmoedige uitspraken stoorden weinig Belgen, zolang hij ze ook kon blijven waarmaken. Dat er eens een einde aan zijn zegereeks ging komen, stond vast. Jammer genoeg stopte die eerder dan zijn grote uitspraken, en ook na de rit had hij beter zijn mond gehouden. Even zwijgen, Gilbert!
Tot slot: voor het geel is alles uiteraard nog te spelen na 4 dagen, maar Contador kreeg een knauw van 1.38 op Frank Schleck, 1.30 op Andy en 1.41 op Evans. Hij komt dan ook nog eens uit een loodzware giro, en heeft maar 1 tijdrit om zijn hardrijderscapaciteiten te etaleren. Mijn favoriet is - net zoals voor de start trouwens - nog steeds Frank Schleck. Als enige?
dinsdag 5 juli 2011
Rock A Field 2011: Arcade Fire en de rest
Rock a Field, Roeser, Luxemburg, 26/06/11
Het gekke idee om als tweede festival ooit meteen naar Luxemburg te trekken, ontsproot uit het onbeschrijfelijk goede nieuwe album “The Suburbs” van Arcade Fire, en de daarbij horende onweerstaanbare drang hen met de huidige show minstens 1 keer live te zien. Voor Arras vond ik geen kompaan, dus bleek Luxemburg de enige overblijvende optie.
Zo, op deze manier klinkt het alsof ik enkel naar RAF ging voor Arcade Fire, en dat de rest van de affiche de moeite niet was. Niets is minder waar, en gelukkig maar, want 80 euro voor Arcade Fire alleen…
Aangekomen op de weide na een trip van 8 uur, bleek het inmiddels al erg heet te zijn, en ons meegebrachte eten en drinken werd vakkundig naar de vuilcontainer geleid. Gelukkig was dat het enige ongemak: op het laatste nippertje kregen we een bed aangeboden in Dippach (wat onuitspreekbaar blijkt te zijn in het Luxemburgs), en konden we dan toch onze kampeerspullen kwijt.
De muziek zelf dan:
The Gaslight Anthem
Slechts enkele nummers van gezien, gelukkig nog wel Great Expectations gehoord (hun enige écht goede nummer voor me).
Volbeat
Veel beat, weinig volle muziek. Ofwel waren hun instellingen totaal verkeerd uitgedraaid tijdens de set, ofwel is het kenmerk van live metal enkel veel te luide basdrum en dito basgitaar. De stem en de gitaren waren enkel te horen als de anderen even pauze hielden. Desondanks toch een leuk sfeertje.
Jimmy Eat World
Terwijl we bij Volbeat nog in de schaduw konden staan, moesten we voor JEW de volle zon trotseren. Ik kreeg er een lichte hoofdpijn van, maar ik kan je verzekeren: het kwam niet door de muziek. Hoewel: de bas mocht opnieuw wat zachter, maar met sfeernummers als Bleed American en vooral The Middle was dat eerder een kanttekening. En we leerden zelfs iets nieuws kennen: 23, nooit eerder gehoord, was een perfect rustpunt en sneed bij momenten door de ziel heen.
Bullet For My Valentine
In hetzelfde bedje ziek als Volbeat. Ze konden hun storende drums echter niet goedmaken met de kwaliteit van de muziek… Van ver gezien, en even gebleven, maar verder niet vermeldenswaardig.
The Wombats
De spanning steeg: Arcade Fire begon over 1.5 uur, maar eerst nog de twijfel: hoe lang blijven we hangen bij The Wombats? We kwamen uiteindelijk tot een akkoord: 4/5 nummers. We hebben, opnieuw in de bijna pijnlijke hitte, dubbel zolang gewacht op, dan geluisterd naar het drietal uit Liverpool, maar we kregen toch Kill the Director and Jump Into The Fog op ons bord. De grootste honger werd zo gestild.
Arcade Fire (aka de beste band ter wereld)
Ik had ze graag helemaal onderaan gezet, omdat zo’n memorabel topoptreden de beste afsluiter van zowel dit verslag als het hele festival zou kunnen zijn. Anderzijds was ik achteraf blij dat ik nog genoeg energie had op die moment… Ik had er zo op geanticipeerd, en dus lagen de verwachtingen erg hoog. Met hun verwachte opener Ready To Start pleegden ze meteen een aanslag op mijn emoties, en het duurde 3 nummers (Keep The Car Running, No Cars Go) voor ik van de grootste schok bekomen was. Na enkele rustigere nummers zorgden ze opnieuw voor een hoogtepunt met Sprawl II, waarbij Régine Chassagne (“I Love You, Régine!”) haar linten nog eens bovenhaalde. Met Month of May en Power Out bliezen ze het publiek helemaal weg, waarna ze hun laatste en beste truuk gebruikten: Rebellion (Lies) zorgde voor het tweede moment van een overdaad aan emoties, waardoor ik werkelijk kon concluderen: dit optreden was ‘voor te bleiten’. Het geheel, mét visuals, fantastische interactie en ongelooflijke muziek, zorgde ervoor dat de vraag ‘Kan hier ooit nog iemand over?’ spontaan in me opkwam. Hun verwachte bisnummer Wake Up sloot de set op een perfecte wijze af. Zwalpend, zonder stem en met een enorme rugpijn zocht ik mijn weg richting Startin’ Stage… Elbow
Hoewel ik eerst wel eens gevloekt had op de opeenvolging van enerzijds goede en dan weer slechte bands, viel het plaatje vooral op dit moment perfect in elkaar. Geradbraakt als ik was van Arcade Fire, was dit rustige maar prachtige concert van Elbow een verademing. Ze speelden enkel nummers van hun laatste twee platen, en dat was exact wat ik wilde. The Birds is een opener waar veel bands enkel van kunnen dromen. De pracht van hun nummers (Lippy Kids, The Loneliness of a Tower Crane Driver) ging mooi samen met de rustige bindteksten (‘you look beautiful’, ‘let me see you hands’, …). De opblaasbare ‘ventjes’ waren hun laatste wapenfeit voor me, we gingen, een beetje jammer wel, al wat vroeger door naar Arctic Monkeys. Arctic Monkeys
Hoewel geen echte fan, verwachtte ik wel een leuk en sfeervol concert. De rugpijn was echter nog niet over, en ik was al bijna 20 uur wakker. De onbekende nummers van de Monkeys verveelden me, en mijn lievelingsnummers hadden ze gehouden voor de bisrondes. Toen had ik het al opgegeven, en hing ik aan de uitgang. Maar niet alles was slecht natuurlijk! Bij hun singles brachten ze me nog steeds in beweging. Het was een goede uitboller, laten we het zo stellen.
Conclusie
De moeite waard: ja, zeker wel! En we hebben ook een les geleerd: misschien toch wat meer de krachten sparen en af en toe wat langer blijven zitten…
Abonneren op:
Posts (Atom)