De afgelegde weg heelt de wonden

En trekt ze verder open

Gedachten aan hoe we hier zouden zijn

Alles is nieuw, stuntelig wijs ik de weg

Maar jij weet beter

Je kent hier alles al.

De doorgebrachte tijd is goddelijk

Is de kracht die mij de helling opstuwt

Maar eenmaal boven is alles anders

Wat is er nog werkelijkheid?

Ik wou dat we leefden in onze dromen

’s Morgens gaan we dan slapen

De ontbijttafel is al opgedekt, zeg je

Maar je weet dat ik zo’n honger heb

Dat de geur van versgelegde lakens

Me niet eens afleidt.

Op de top denk ik in vreugde

Maar de afdaling gaat zo snel

Ze zegt: iemand was je voor

Jouw vlag wordt niet gehesen

De al perfect gestemde snaar

Wordt plots aangeslagen

Door andermans dissonante toon

Het water in je ogen

Veroorzaakt door de gure wind

Je bereikt thuis

Droog je tranen, meisje

We hebben slecht nieuws.

EP-muziek

Omdat ook op onbekende obscure plaatjes, wel eens prachtige muziek staat.

Perceptie

Het is gewoon prachtig weer.
Toch overdag.
Met een trui.
Vandaag.
Voor nu.
Geniet.

Winter Nights

It's like the very beginning of a Sunday morning,
There's a taste left of yesterday,
A reminder how the good things never stay.

The last one

"Ik ga niet meer naar fuiven!" zei ik nog, na een verschrikkelijk feestje twee weken geleden. Gisteren er natuurlijk toch toe verleid er nog eentje te doen. Zelfs ter plaatse dacht ik nog: ik heb echt geen zin om hier naartoe te gaan. Het werd nochtans leuk: zonder zwanzen en zonder zattigheid me écht geamuseerd, tot deze ochtend...

Om 9 uur wakkergemaakt om zo even tussendoor een uurtje in de stallen te gaan kuisen. Ja hoor, heel fijn. Toch nog een uur blijven liggen (foei!) en toen gebeld om de weegschaal te komen brengen naar mijn zus (twee huizen verder) en jemig de pemig, wat was dat... Een versneden ribbenkast van wat gisteren nog een levend varken was, een kuip met opgevangen bloed en een grote ton met stukjes vlees, om nog maar te zwijgen van de doordringende geur. Snel terug weg, en thuis in de stal aankomen, waar er opnieuw bloedsporen waren (een koe had zich pijn gedaan zeker?) en natuurlijk ook kaka. Nee, op een nuchtere maag en na een goed feestje, is zoiets niet meer aan mij besteed. Het is te veel.

Zeker omdat mijn ouders het niet meer verdienen. De regel is: om 1 uur thuis zijn. Belachelijk vroeg natuurlijk, zelfs als ik om 2 uur thuis wil zijn, ben ik nog met voorsprong de eerste om te vertrekken... Het lijkt gewoon alsof ze niet willen dat ik wegga, dat ik me ofwel verveel, ofwel voor hen werk, ofwel voor school werk, maar me zeker niet amuseer. En de aanblik van alles waar ik principieel tegen ben, hier gewoon voor mijn voeten geworpen alsof het niets is... Nee, nog een jaar en ik ben op kot. Eindelijk.

Edit: Ondertussen is het thuis uitgekomen en kan ik het hier ook schrijven: ik heb dé regel overtreden, ik was net voor 2 uur thuis. Mijn pa heeft gebluft en gezegd dat ik niet op tijd thuis was, en ik durfde niet meer verder liegen en zei de waarheid. Toen bleek dat hij me er had ingeluisd. Hij maakt het er écht niet beter op op die manier. De straf is nog af te wachten... Ik vind het rot dat ik mijn ouders hun vertrouwen heb moeten schenden, maar ik kwam gisteren tot een belangrijk keuzemoment: ofwel waag ik het erop, en denk ik voor één keer aan mezelf en mijn eigen plezier, ofwel houd ik me aan regels die gedateerd en totaal nutteloos zijn, gewoon om mijn ouders niet te schofferen. Het moest er ooit van komen. De vernedering van gisterennacht was trouwens enorm, toen ik een uur te laat vertrok, en tegelijk bleek te vertrekken met het kleine broertje (2 jaar jonger) van een klasgenote. Het zegde alles, naar ik meen.

Autologie

Ach, een aposiopese...

Een projectie

Er was eens een leerkracht – hij heette Sander – met een zwak voor films. Hij liet zijn leerlingen graag meegenieten van zijn passie voor de bewegende foto, maar het liefst keek hij af en toe op zijn eentje naar een film, in zijn eigen klaslokaal. Hij had nog een oude projector van enkele decennia geleden, waar men nog videocassettes in moet stoppen. Aangezien hij altijd film keek in zijn eigen klaslokaal, had hij zij projectiemuur al mogen en kunnen aanpassen aan zijn behoeften. Hij wist niet waar de muur van gemaakt was, hoe dik hij was, niet eens wat er achter de muur zat, maar hij hield van zijn muur. Het was ondertussen een stukje van zijn identiteit geworden, hij had hem al een aantal keer zelf herschilderd om te garanderen dat zijn films optimaal konden worden geprojecteerd.

Maar meneer Janssens stond al een tijdje in het onderwijs en ook zijn klaslokaal werd er niet jonger op. De school had haar subsidies eindelijk verdiend en begon met renovaties van de lokalen. Behalve degene die er het ergst aan toe waren, zoals het bijgebouwtje waar Sander zijn lokaal had. Die werden afgebroken en gebruikt voor een uitbreiding van de speelplaats. De school hield rekening met de werken in de nieuwe jaarplanning, en Sander werd een jaartje zwerfleraar. Hij had geen vaste klas meer. Hij nam zich voor om het dan maar een jaartje zonder filmprojecties te doen, maar al na enkele dagen bleek dat hij het niet kon laten.

Hij zocht naar een nieuw lokaal met de mooiste muur en ging ook op onderzoek uit: van wat zijn de muren gemaakt, welke klassen liggen naast elkaar, … Nog niet eens zoveel later was zijn oog gevallen op een prachtige muur in een wetenschapslokaal. Wetenschappen waren niet zijn ding, hij gaf geschiedenis, maar de muur zelf was werkelijk magnificent. Hij ging naar de “eigenaar”, meneer Stans van het klaslokaal, en vroeg hem of hij vaak ’s middags in zijn lokaal vertoefde:

-          Nee, nooit. Wie doet dat nu? Ik zit altijd gezellig bij mijn collega’s…

-          Ah, dat stemt me blij. Ik wilde vragen of ik misschien af en toe mijn films hier mocht komen afspelen, mijn klas wordt namelijk afgebroken.

-          Goh ja. Als je dat echt wilt… Ik zie het nut er niet meteen van in, maar goed. Kom het me maar op voorhand vragen, 1 keer per week mag dat wel.

-          Hoe? Maar, ik hoopte een kopie van de sleutel te krijgen, om hier wat vaker te mogen komen… Uw lokaal heeft werkelijk een prachtige muur.

-          Zorg maar dat je mijn muur niet aanraakt. En mijn lokaal, mijn regels, begrepen?

-          Als het zo moet…

Sander was werkelijk geschokt, hoe kon de eigenaar van zo’n muur nu dat soort arrogante kwal zijn. Zijn verstand was er te klein voor.

De volgende week nam hij toch zijn spullen mee - de verhuis maakte hem trouwens heel erg moe, hij ging zo snel als hij kan om zo weinig mogelijk tijd te verliezen, maar zijn apparatuur was erg zwaar - naar het nieuwe lokaal om na een te lange tijd nog eens een film te bekijken tijdens de middag. Zoals afgesproken op voorhand gemeld, en de laatste keer deze week.  Hij voelde zich weer net zoals vroeger: hij kon zijn films weer projecteren op een prachtige muur, het gevoel was geweldig. Het was net alsof het de eerste keer was. Maar het duurde niet lang, na een twintigtal minuten kwam meneer Stans binnen. Sander probeerde zo vriendelijk mogelijk te zijn, maar het was vergeefse moeite. Het enige wat hij kwam doen, was zijn volgende les voorbereiden, iets wat hij zelf had toegegeven nooit te doen. Het was duidelijk: Stans was Sander liever kwijt dan rijk. Het leek een beetje op kinderachtig pesten. En toen werd het pesten. Meneer Stans hing zijn posters – duidelijk onnodig voor zijn lessen – op die prachtige muur! Hoe mooi mijn film ook was, hoe prachtig de muur ook was, er zaten vlekken op de gevoelens die het losweekte. Een wrange smaak. Sander werd woedend toen Stans zonder praten nadien het lokaal verliet. Maar hij was te vermoeid om zijn woede te kunnen omzetten in gebaren. Hij begon te vermoeden dat dat een doodsoorzaak kon zijn: te moe om zijn woede of gevoelens in het algemeen te uiten, en daardoor een verschrikkelijk pijnlijk gevoel vanbinnen krijgen.

Het pesten ging door, hij probeerde het elke week wel eens, maar na een tijdje werd hij het beu. Hij wilde nog één keer iets wagen. De projectiemuur was na een half jaar al flink toegetakeld door dat ophangen van papieren en andere pesterijen. Sander wilde het schilderen, hij wist dat het de muur erg ten goede zou komen. Hij bracht zijn pot verf stiekem mee binnen, zorgde ervoor dat de deur vast stak (niet op slot, dat zou alles te verdacht maken, nu had hij het excuus dat de deur stuk was), en begon te verven.

Helaas. De muur leek wel helemaal gebrainwasht door meneer Stans. In plaats van dat hij de verf maar al te graag opnam omdat hij het nodig had, droop het meeste er gewoon terug af. Hij had zoiets nog nooit gezien en hij was ervan overtuigd dat niemand dit fenomeen ooit had gezien. Hij had niemand om kwaad op te zijn. De muur wist niet beter, meneer Stans had dit niet expres met de muur gedaan, en toch liep alles zo dramatisch af. Hij wist met zijn arsenaal aan gevoelens geen blijf. Het was de grootste teleurstelling in zijn leven.

WK Wielrennen

Bah! Wat een vieze nasmaak blijft er hangen na wat normaal gezien een van de mooiste en spannendste koersen van het jaar moet zijn. De totaal antipathieke en egocentrische Cavendish is wereldkampioen, vlak voor de man die zijn vak niet serieus neemt: Goss. De wedstrijd zelf: niet om aan te zien. De hele tijd een gigantisch hoog tempo, en niemand die iets kon ondernemen. Toegegeven, de laatste 3 kilometer waren enorm maar echt enorm spannend, maar als we het daarmee moeten doen (zeker gezien de anticlimax)...

Het parcours, sja, niks mis mee natuurlijk. Eens om de 10 jaar mag er eens een sprinter winnen natuurlijk (maar niet Cavendish). Een goed parcours desondanks voor de beloften en junioren, waar de eindsprint echt een zware klim richting finish leek te zijn. Het vervulde ons chauvinistisch hart met hoop op Gilbert, maar uiteindelijk was het Roelandts die er nog het dichtste bij kwam: chapeau voor zijn 5de plaats.

Het WK was wel niet all bad hoor. 2 zilveren medailles voor de Belgen, een mooie tijdrit met een oververdiende winnaar en een once in a lifetime chance om Cancellara fouten te zien maken door de stress. En de echte held van dit WK? De Albaniër Simone Zignoli, die over de kleine 50 km maar liefst 17'43" trager deed en niet eens 40 km per uur haalde. Hij heeft mijn dag gemaakt.

Die politiekers toch

't Zijn toch lorejassen, die politiekers! Een greep uit het nieuws van vandaag:

• De vlaams-nationalisten gingen vandaag betogen tegen de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, of toch tegen het akkoord. Straffen toebak, in rekening genomen dat de politici in kwestie van zowel N-VA als Vlaams Belang al zo lang ik me kan herinneren affiches ophangen met slogans als "Splits BHV nu!" (En kom nu, alle toegevingen die zijn gegeven, zijn logischer dan ever. Mochten ze die niet doen, ik vrees dat ze tegen nogal wat conventies en rechten zouden ingaan.)

• Onze goede vriend Bruno Valkeniers zei over N-VA: "ze moeten nu maar duidelijk zijn, ofwel ben je voor het akkoord, ofwel tegen!" Ach meneer Valkeniers, ik begrijp het wel, nuance klinkt inderdaad nogal Frans...

• Zoon van zijn vader De Croo meldde ons in de zevende dag dat er niet meer partijen in de regering moeten dan nodig is. Dat is inderdaad een ongeschreven regel, dus de vraag naar slechts 6 partijen is logisch. Maar waarom onze groene vriendjes eruit? Een andere ongeschreven regel zegt dat men liefst zo weinig mogelijk overschot aan zetels heeft, om een zo sterk mogelijke visie te kunnen ontwikkelen en zo weinig mogelijk compromissen te moeten sluiten. I'll do the math.

De socialisten: 39 zetels

De liberalen: 31 zetels

De CD's (humanisten zijn geen christen-democraten!) : 26 zetels

De groenen: 13 zetels

Totaal aantal zetels: 150 (nodig voor de regering: 75)

Sossen + Liberalen + CD's = 96 zetels 

Sossen + Liberalen + Groenen = 83 zetels

Sossen + CD's + Groenen = 78 zetels

Conclusie: Liberalen, ge zijt zélf in overmaat!

De res superficialibus

- Meneer van de Woestijnvisfamilie, hoe durft u! Al lang werd er gewag gemaakt van een nieuw parcours voor de Ronde van Vlaanderen, de mooiste koers ter wereld. Dat die waarschijnlijk in Oudenaarde ging aankomen, daar werd al lang over gespeculeerd. Maar dat ze daarom de Muur uit de Ronde moesten gooien, dat is mijns inziens bij niemand echt opgekomen. Ik zag het voor deze week nog als een goeie zaak: we draaien het parcours een beetje om, zodat die geweldige Koppenberg in de finale de beslissing kan forceren, met daarvoor nog het koppel Oude Kwaremont-Paterberg. Nu stonden ze met nog 100 km op de teller al op het programma. Maar alstublieft, de Koppenberg staat nog steeds even vroeg, en dat koppeltje gaan we 3 maal beklimmen.

De Ronde van Vlaanderen, dat is over ontelbaar veel verschillende klimmetjes en kasseistroken rijden, niet drie keer over dezelfde twee rijden en tussendoor telkens een gelijkaardige lus maken! En logistiek gezien: die enorme menigte die nu naar dat koppel zal rijden, wie is daarmee gebaat? Enkel diegene die 3 dagen op voorhand gaan kamperen, zullen een deftige plaats veroveren, en de anderen zullen de renners tussen een 20-tal hoofden onherkenbaar zien voorbijflitsen. Maar ach, wie weet wordt het allemaal wel veel mooier dan verwacht. De Ronde blijft De Ronde, en als we volgend jaar een spetterende koers krijgen, maalt er niemand nog om de Muur zeker? De angst voor verandering, we zullen nog moeten zien of ze terecht is deze keer.


- Vandaag heb ik een nieuwe trui gekocht. Nee, wat zeg ik, vandaag heb ik er zelfs twéé gekocht! Niets speciaal, ware het niet dat ik al 3.5 jaar geen goeie trui meer in eender welke winkel had gevonden. Ja hoor, echt waar! Die voorbije 3.5 jaar heb ik natuurlijk niet altijd dezelfde gedragen. Toen mijn favoriete trui na 1.5 jaar een eerste keer stuk ging, heb ik hem vervangen door dezelfde trui uit dezelfde winkel, en dus telt die niet mee. Tussendoor heb ik nog een niet geweldige vest en een niet echt prachtige wintertrui gekocht, enkel en alleen omdat het telkenmale het beste was dat er te vinden viel. En zo liep ik de laatste jaren af en toe wel eens rond in kleren waar ik niet van hield.

Maar vandaag heb ik een gi-gan-ti-sche vangst gedaan. In één klap twee truien, een broek, een riem, een jas; 2 paar schoenen en een kostuum (jawel, een kostuum!) gekocht! Jassen zijn de laatste jaren ook al zo'n probleem gebleken, mijn huidige jas is al drie keer opnieuw hersteld door de mama, omdat ik er gewoon geen andere vind. Ben ik plots mijn kieskeurigheid kwijt? Of was het gewoon mijn koopdagje vandaag...


- Valt het nog iemand op dat er hier iemand wel over heel belachelijke topics een serieuze eik kan opzetten? Wel ja, ik vrees dat mijn artistieke kwaliteiten er serieus op achteruit gaan... Ik vraag me dan ook wanhopig af: kan iemand me een voorbeeld geven van een creatieveling die tegelijk ook gelukkig is? Alstublieft? Ik smeek het je...

Muziekjes

Wat ik de laatste tijd zo allemaal ontdekt heb van goede minder bekende nummers:

Historisch

Van Steven Samyn mogen we het woord niet te vaak gebruiken, maar welk woord is er meer gepast in onze Belgische context? 49 jaar en 10 maanden (zonde van het jubileum) na Corneel Verbaanderds eerste poging tot splitsing, is Elio Di Rupo er samen met zijn 8 partijvoorzitters erin geslaagd het moeilijkste én belachelijkste probleem van de laatste decennia op te lossen.

Na het perscommuniqué van onze Franstalige vriend leek het even opnieuw te mislukken, waardoor de impasse totaal zou zijn. Ik moet eerlijk toegeven, het was de eerste keer dat ik het écht niet meer zag zitten. En net die ene keer lukt het dan toch... Een wel erg zuivere splitsing (o.i.v. de NVA, zonder enige twijfel) was onderhandeld en goed bevonden door de vertegenwoordigers van meer dan 2/3 van de bevolking. BHV is gesplitst! Het zou onze nieuwe nationale feestdag kunnen zijn. Men zou een jaarlijks feest moeten organiseren in de straten van zowel Brussel, Halle als Vilvoorde. Maar het bleek bleef er apathisch rustig bij. Natuurlijk, men weet ook wel dat dat probleem de meeste onder hen niet echt aanbelangt. Het is een lachwekkend probleem geweest, dat onze politiek sinds 2004 weer opnieuw beheerst, en sinds 2007 alles blokkeert, en net dáárom is de splitsing zo'n fantastische gebeurtenissen. Het slot van de eerst deur naar een deftig bestuur is gekraakt.

Het akkoord zelf is een samenraapsel van slechte ideeën, laten we daar ook maar eerlijk over zijn. Geen federale kieskring, geen paritair samengestelde senaat, geen deftige oplossing voor de niet-benoemde burgemeesters, ... De minderheden in de oud-kieskring BHV (zowel de Nederlandstaligen in Brussel als de Franstaligen en Vlaams-Brabant) verliezen de facto hun stem in de politiek. Zonder de ratificatie van het minderhedenverdrag (in een werkgroep gestopt door onze iets minder goede vriend Beke) wordt er opnieuw geen rekening gehouden met een minderheid in ons land. Een federale kieskring had dit gedeeltelijk kunnen oplossen: 20 verkozenen die over heel het land verkiesbaar zijn gesteld. Apparentering had een oplossing kunnen bieden: de accumulatie van minderheidsstemmen in een ander gewest. Een paritaire senaat had de belangenconflicten naar de eeuwige jachtvelden kunnen sturen, en bijdragen tot wetten van het gezond verstand, in plaats van communautair getint. Uiteindelijk hebben ze voor de minst democratische oplossing van alles gekozen: we gooien de stemmen in de vuilbak.

Kiesrechtgeografie, zoals dat heet.

Dat de organisatie van verkiezingen werkelijk tot grote verschillen in vertegenwoordiging kan leiden, daar hebben we een hele hoop voorbeelden voor. Een van de bekendste voorbeelden is Bush Jr. die in totaal minder stemmen behaalde dan Al Gore, en toch president van Amerika werd. We hebben gezien waar dat toe heeft geleid... Nog in Amerika hebben ze het geweldige systeem bedacht waarbij om de tien jaar de grenzen van de kiesdistricten worden veranderd. De politieke leiders doen dit, en beïnvloeden zo zonder schroom de verkiezingsuitslag. De foto hiernaast illustreert dat door slim plaatsen van de grens, men van een verhouding 4-0 naar 1-3 kan gaan...

En tóch is er alle reden om euforisch te zijn. Er is een akkoord bereikt. Ja hoor, een AKKOORD. Kennen we dat woord nog, na 459 dagen zónder? Laten we hopen dat de onderhandelaars nu in vorm zijn en de rest als hapklare brokjes verteren.

Gevonden

Lockersleutel nr. 98. Het is toch ne kadee se! 's Ochtends brengt mij men met een briefje op de hoogte dat ze mijn lockersleutel hebben gevonden. Vreemd, want ik heb nergens mijn naam vermeld toen ik naar een verloren sleutel ging informeren, en mijn sleutel vertoont geen identificatiemogelijkheden, maar soit, hij is terug!

En dat relativeringsvermogen, ach... (qua recursiviteit kan dat tellen) Nee, serieus, het is zoals fietsen in de regen eigenlijk. De eerste druppels zijn verschrikkelijk, want je hoopte nog zo hard dat het niet zou gaan regenen, en nu wordt je erg duidelijk natter. Daarna ben je uiteindelijk zo nat, dan het niet meer zo erg is dat het regent, want je bent toch al nat. En wanneer het stopt met regenen, merk je het zelfs niet meer, hoewel het probleem nu opgelost is. Het is dus het ergst wanneer het begint, maar eens het probleem voorbij is, ben je er ook niet opgewekt voor dat het voorbij is...

Trouwens, iemand een idee waarom ik altijd de interessantste ritten van de Vuelta mis en de saaiste bijna helemaal kan meepikken? Zonde! Voor meneer Froome zou ik namelijk wel eens televisiegewijs live willen supporteren

Gezocht:

- Lockersleutel nr. 98. Het nummer is jammer genoeg al vervaagd na de eerste verdwijning. (den deugniet had zich in mijn broek verstopt, die een retourtje wasmachine had) Op onverklaarbare wijze uit zijn nieuwe woonst verdwenen. Misschien hield hij gewoon niet van zijn buren, de papieren zakdoekjes...

- Een synoniem voor 'hij'. Schrijf maar eens fictie met opeenvolgende gebeurtenissen zonder uiteindelijk in herhaling te vallen met persoonlijke voornaamwoorden...

- Een waterdichte manier om festivalbandjes zonder schade van je arm te krijgen.

- Mijn relativeringsvermogen. Opvallendste kenmerken: klein, sporen van voortdurende krimpneigingen, angst voor onnozeliteiten. Laatst prominent gezien: begin 2010. Gelieve zo snel mogelijk in te leveren, het is dringend!

Music For A Forgotten Future

Als iemand ook maar enig idee heeft of er een nummer bestaat dat even rustgevend, ontroerend en troostend tegelijk is, laat het me alstublieft weten! Mijn op één na langste nummer, en geen minuut te lang:

Still...

- Met u kunde ook geen ruzie maken he?
Beste antwoord: Ja, handig hé :D
Uiteindelijke antwoord: Waarom? Omdat ik niks terugzeg? :)
- Wel ja, omdat gij zone stille zijt... En hoe komt het?
Beste antwoord: Hoe komt het dat gij zoveel praat?
Uiteindelijke antwoord: Ja.. kweni :)

Het was nochtans lang geleden dat ik dat nog gehoord had. Ik begon nogal snel te denken: "damn, das lang geleden, hoe komt het dat iemand dat toch weer opnieuw vraagt... Dacht ik dat het eindelijk verbeterd was, of heb ik de laatste tijd geen nieuwe mensen meer leren kennen?" Ik weet het nog steeds niet.
En oké, die opmerking over stil zijn, geen problemen mee, maar die oerdomme vraag "hoe komt het?". Net alsof mensen geen stil karakter kunnen hebben, maar dan sowieso een trauma hebben, of zelfmoordplannen.

Ach, hij maakte het nog goed door te zeggen: "Eén van mijn zonen is ook zo. Hij zegt amper iets, maar hij dénkt veel." Dan zat hij er na zijn idiote uitspraken, toch plots helemaal op.

Er bovenop

We kunnen weer wat lachen. Na de verschrikking van donderdag, en de ontnuchtering van vrijdag (het was allemaal nog een pak erger dan verwacht), kan ik me weer terug concentreren en de gedachten verzetten van bezorgdheid en hypothetische vragen. Het nieuws over de ramp is toevallig ook sinds vandaag niet meer te zien in het journaal.
We kunnen dus weer wat lachen, en daar wilde ik het vooral over hebben, want The Wombats vroegen zich plots af wat het tegengestelde van een kat is, en hadden er blijkbaar nog werkelijk over gefilosofeerd ook...

Tot 1.40 hebben ze het over hun versie van de feiten op pukkelpop, en ergens rond 4.05 vernemen we na enkele dagen eindelijk wat "the opposite of a cat" is. (En probeer de interviewer te negeren, kvind hem werkelijk irritant.)

Tragedie

Het hoeft niet te verbazen dat het verslag van Pukkelpop niet over de bands gaat, eigenlijk kan ik ook niet echt meer spreken over een verslag. Het gaat om mijn impressie van de gebeurtenissen gisteravond. Waarschijnlijk niet ter informatie, maar eerder een beetje therapeutisch.

Mijn planning was vooraf verdeeld in 2 delen: eentje van aan het begin tot de eerste vermoedelijke apotheose met Explosions in the Sky, en de laatste tot en met Foo Fighters + Fleet Foxes. Daartussen zat een pauze van ongeveer een uur. Op voorhand had ik gehoopt dat het voorspelde onweer (een gewoon onweer, dat elke zomer een aantal keer voorvalt) ergens rond die tijd zou komen, en toen ik mijn frieten kreeg en de eerste druppels begon waar te nemen, wandelde ik zo snel mogelijk naar de Club, waar Miles Kane om 18u25 zijn deel van de show mocht verzorgen.

Na de erg warme en zonnige periode volgde nu een welgekome afkoeling, het werd plots veel draaglijker op de weide. Een kwartiertje nadat ik mijn plaatsje in de Club had gevonden, begon het voor de eerste keer goed te regenen, waardoor plots heel wat mensen kwamen schuilen. Bij mij kon er een glimlach vanaf, ik had alles perfect gepland... Het stopte even met regenen, waardoor de Club weer wat leger werd, en ondertussen ging ik op zoek naar mensen aldaar die ik kende, aangezien ik al bijna 2 uur alleen was ondertussen. Mijn sms'jes bleken niet echt aan te komen, zoals gewoonlijk op een groot festival. Ondertussen werd het donkerder en donkerder...

Ik geloof dat het tegen 10 na 7 opnieuw hard begon te regenen, waardoor er opnieuw een hele hoop mensen kwamen schuilen. Ik was vooral blij dat ik binnenstond, en zette mijn plannen voor straks nog even op een rijtje. Ik zocht vervolgens ook verder naar bekenden. Dat was alles dat mijn gedachten bezighield. Ik keek dan ook slechts enkele keren naar buiten om te zien hoe het weer ondertussen was gevorderd. De eerste keer: regen. De tweede keer: jongens toch, dat is een serieuze bui... De mensen van de main stage zullen doorweekt zijn. En toen moet de storm begonnen zijn.

Ik kan me het moment niet meer herinneren, omdat ik er gewoonweg niet mee bezig was. En toen begonnen er mensen plots te gillen, ik dacht door het aanzien van zoveel regen. Toen bleek dat er werkelijk geen 5 meter buiten de Club nog iets te zien was, een muur van regen en de duisternis namen het zich volledig weg. Oké, een zware bui, dat is hier wel extreem, dacht ik. Ik stuurde ondertussen nog maar eens een sms naar mensen, waarvan ik vermoedde dat ze ook in de Club zaten. Ik wilde nu toch liever niet meer alleen zijn...

Toen kwamen er vermoedelijk hechtingen tussen de ijzeren pilaren en het dak van de tent los. Vier grote gaten in de bovenkant van de tent, waardoor de hagel naar binnenviel... De angst kroop erin, er waren andere mensen die enorm veel schrik hadden. Op een gegeven moment leek de tent een zwier te maken, waardoor de mensen achter me zo snel mogelijk naar buiten wilden en dat ook riepen. Ik had absoluut geen ervaring met dit soort crisismomenten en liep me meestromen met die vrouw en haar vriend. De mensen aan de zijkant waren echter heel kalm, mijn angst voor blikseminslagen, en de beelden van de scheefhangende vlaggen deden me binnen blijven. Ik vervolgde mijn zoektocht naar vrienden. Toen pas zag ik dat er een ijzeren constructie gewoon was neergegaan, net buiten onze tent, later bleek dat de videowall te zijn. Ik meende ook een gigantische constructie of cluster (van spots bijvoorbeeld) voor de mainstage te zien vallen. Achteraf gezien was dat waarschijnlijk een boom...

Ik probeerde nog tevergeefs te bellen, en speelde met het idee om zo dadelijk naar de Chateau te lopen. De dichtsbijzijnde andere tent, waar ik mijn volgende optreden ging zien (want ja hoor, ik had echt geen idee van de omvang en heel wat mensen riepen nog steeds om Miles Kane), leek me wat steviger te staan. Het gedacht alleen al, stel je voor dat ik dat gedaan had... (de volgorde van de gebeurtenissen hier kunnen evengoed fout zijn, maar dat is het beeld dat ik me momenteel herinner).

Het leek echt alsof het ondertussen al een half uur iets aan de gang was, maar iedereen bleef kalm en sommigen genoten van het spektakel, dus ik vermoedde dat ik overreageerde. Toen ik uiteindelijk kleine gaten in de Club-tent zag, snelde ik toch naar buiten, en toen bleek men de tent aan het evacueren te zijn...

De ravage was enorm. Niet enkel de videowall was op de grond gegaan, er lagen overal takken, de wei was een vijver geworden, en de scheiding tussen Dance Hall/Boiler/Wablieft en de vier andere podia was volledig naar beneden gestuikt. Politiemannen hielden ons weg van een bom die dreigde om te vallen. Ik belde naar mijn vader. Hij nam op. Ik had verbinding, ik kon het niet geloven, en wist even niet wat zeggen. "Vake? Ge gaat sebiet dingen int nieuws zien, maar ik ben ok. Er zijn hier echt rampen gebeurd, maar het belangrijkste is even dat alles ok is." Ik kon mijn tranen nog net bedwingen.

Ik kroop door de gevallen ijzeren constructie, die de vroegere scheiding was. Een nieuwe ravage van omgevallen attracties sprong in het oog. Hier moeten doden gevallen zijn, dacht ik. Ik wist nog niks af van ingevallen tenten en kraampjes en omgevallen bomen en ik kon nog steeds de omvang van de storm niet inschatten. Ik wilde niet naar de uitgang, omdat ik nog steeds een voortzetting van het festival vermoedde. Het was gewoon niet te vatten. Uiteindelijk liet ik me meeglijden met de stroom en belandde ik aan de uitgang. Wat nu?

Anderhalf uur heb ik rondgezworven in de buurt van de ingang. Ik heb tientallen keren, misschien zelfs een paar honderden keren geprobeerd te bellen, te sms'en... Ik heb gewacht en gespeurd naar bekende gezichten die ik bij de uitgang hoopte te vinden, ik was bijna richting camping gegaan om daar ook nog bekenden proberen te vinden, zat bijna op de bus richting station (om toch maar gewoon iéts te proberen), totdat ik uiteindelijk toch gebrekkig contact vond met maten. Enkele uren later zat ik thuis al het nieuws dat ik kon vinden te bekijken, en daar ben ik eerlijk gezegd nog steeds niet mee gestopt... Ik dacht eerst dat de beelden veel erger waren dan het uiteindelijk was, omdat ik dat alles niet had meegemaakt, deze morgen pas kwam het besef dat het net omgekeerd was, dat het voor mij allemaal niet zo erg was dan het voor bijna alle anderen wel was...

Mijn gedachten gaan uiteindelijk vooral uit naar mensen die het echt zwaar hebben gehad: mensen die de spervuur van hagel hebben ondervonden, die uren doorweekt hebben moeten ploeteren, maar vooral de mensen die net ontsnapt zijn aan de dood, mensen die vreselijke dingen hebben zien gebeuren zoals inzakkende tenten en gewonde mensen, en de 5 slachtoffers die de dood vonden op een festival, dat zoals in een rampenfilm, van het ene op de andere moment omsloeg van een paradijs naar een internationale ramp...

Edit: Ik heb nog een filmpje gevonden van bij de exacte positie (ik sta er in de eerste seconden al op) waar ik me bevond toen de problemen echt begonnen. http://www.youtube.com/watch?v=Zq9ek5DWJFc

Jour Tibour... maar vooral Marktrock!

Twee festivals in één week tijd, waar we maar 3 à 4 bands per evenement gingen bekijken, ze apart bespreken zou nogal overbodig zijn. Zeker omdat één band op beide plaatsen te zien waren. We beginnen in chronologische volgorde (en we gaan crescendo...).

Jour Tibour
Het kleine festivalletje in homebase Nijlen begon 2 jaar geleden met 2800 toeschouwers, waarbij ze de toenmalige afrekening nummer 1 Motek wisten te strikken, toen lauw onthaald trouwens. Ook vorig jaar brachten ze met The Van Jets de aanvoerder van dé stubrulijst naar Nijlen. Ze wisten met hun kleinschalige gratis festival toch wel wat mooie namen te strikken. Ook dit jaar was dat niet anders.

The Sex Toys
Winnaar van de voorafgaande contest met als hoofdprijs een plek op Jour Tibour. Deze band uit Nijlen deed niet veel goeds vermoeden over de andere kandidaten. Ze trokken weer een blik punkclichés open zoals ik er ondertussen - jammer genoeg - al veel heb gezien... Next.

Willow
Deze jonge band kende ik vooral van naam en als winnaar van Rockvonk. Geen enkel nummer was mij tot dan toe ter ore gekomen, en een zeer aangename verrassing werd het dus. Het publiek wilde echter absoluut niet mee (waar ze bij The Sex Toys wel massaal aan het podium stonden) en het enige wat ze konden roepen was "hoeren!", wat zich later nog wel eens herhaalde. En wat een onrecht! Met heel wat sterke indie rock die soms wat van post-rock weghad, klonken ze als de laatste plaat van Foals. Schrijf dat maar op als een groot compliment! Vooral hun lang uitgesponnen en nieuwe nummer Sleep With Diamonds was een, ja, diamantje. De beste band van de dag.

The Sore Losers
Hun herkansing na Rock Herk. In die kleine maand zijn ze uiteraard niet plots mijn genre geworden, maar het kennen van hun nummers bleek volstaan om er toch een beter gevoel aan over te houden. Of was dat het bier? Ze een derde keer zien op Pukkelpop is dan weer niet echt nodig. Het publiek was - no need to say - ook niet echt enthousiast (hoewel de wei in vuur en vlam stond volgens de organisatie).

A Brand
Ik had me verwacht aan een serieus feestje, maar kreeg eerder een herinnering aan hoe lauw en middelmatig sommige van hun vorige singles waren. Ze kregen de frustratie van het zatte en ongeïnteresseerde publiek enkel weggespeeld met Time en Hammerhead, en hun bisnummer (wat me uiteindelijk nog met een enigszins tevreden gevoel achterliet).

Marktrock
Enkele dagen voordien pas besliste we om eens een kijkje te gaan nemen in Leuven, voornamelijk omdat we door een vrij late treinverbinding niet al te veel misten. En wat we misten, Marble Sounds, halen we nog in op Hestival. En uiteraard, het is weer gratis.

Willow
Ja, opnieuw Willow! Deze keer voor een Leuvens publiek dat tevens angst had van de springerige zanger. Geen enkel probleem om aan het hoofdpodium de frontrow te halen. Maar het publiek had respect en het genoot vooral. Door de betere kennis van hun nummers, sloeg Wiilow er nu in om me tot het einde helemaal te boeien, en het was werkelijk jammer wanneer ze hun optreden beëindigde. De lichte motregen stoorde helemaal niet.

Intergalactic Lovers
Een band die duidelijk al wat meer media-aandacht had gekregen. De Oude Markt stond afgeladen vol om een glimp op te vangen van hun grote hit Delay. De groep stelde echter teleur met vaak saaie nummers. Het publiek was bij de start nog aan het luisteren, maar na Shewolf was er vooral veel gepraat te horen, en rondkijkende mensen te zien. Met Delay sloten ze uiteindelijk hun set nog wel op een mooie manier af (de encore even buiten beschouwing gelaten), maar het was uiteindelijk vooral een ontgoocheling.

Motek
Motek is en blijft Motek. Na die eerste keer op Jour Tibour, toen ze vooral nog erg rustige nummers presenteerden, konden ze door hun jongste plaat "Dragons" goed uithalen. En dat deden ze ook, het geluid stond enorm hard, de bas speelde alles bijna aan flarden. Toch was het geen toeval dat na het gebaar van de bassist/zanger om hem wat zachter te zetten, ze hun duivels echt ontbonden. De drive ontbrak een beetje bij Tenbagger en Dragons are Forever (verrassend genoeg), maar dat lag misschien aan het publiek dat 5 meter op afstand bleef voor een nog onduidelijke reden (geen visuals te bekijken bijvoorbeeld). We stonden dus met twee alleen helemaal vooraan, toen ze met Epoxy aan een fantastische 3 kwartier begonnen. Van dat rockend nummer ging het over naar hun feeërieke nummers, en uiteindelijk gingen alle remmen los met het onevenaarbare drieluik Another Seamans Song - Ponderosa - I Am Your Son. Achteraf werden we nog persoonlijk bedankt door de gitarist voor onze steun, en kregen we als cadeau nog een plectrum en de drumsticks van de fantastische drummer. Chapeau!

De arbeider, een ode

Normaliter begint een ode met "O!" waarna een aanspreking en een opvallende eigenschap volgen. Maar zo theatraal gaan we nu ook niet doen, een arbeider blijft een mens.

Het idee voor dit schrijfsel is er gekomen naar aanleiding van mijn vakantiewerk die - met uitzondering van de dagen van Pukkelpop - al mijn weekdagen van augustus beslagen. "Polyvalent arbeider bij Van Camp Natuursteen" staat genoteerd op de arbeidsovereenkomst. Zwaar werk stond vermeld op het grote wervingsspandoek, waardoor ik in Broechem, op fietsafstand van huis ben verzeild geraakt.

En ach, het is niet echt een conventionele vakantiejob. Geen supermarkt, geen bediening bij de plaatselijke zelfstandige, geen horeca. Een bewust keuze was dat trouwens, als ik mijn vakantiedagen dan toch moest opofferen, hield ik er liever wat aan over. Gratis fitness en zonnebank, that's what we aim for! Nee, even serieus, vakantiejobs gaan enkel over geld.

Na drie dagen was al duidelijk wat een beginnend arbeider allemaal te verduren krijgt. De ene dag 27 graden en geen wolkje te bespeuren, de dag erna in de gietende regen. En nee hoor, er worden geen extra pauzes ingelast. Doorwerken. Ondertussen al lang vergetend voor wie of wat. Na de plensbui die ons volledig doorweekt maakte en ook mijn bril vertroebelde, werd de rating van de job verlaagd naar één van de laagste ratings, 2 plaatsjes boven "default", het moment dat je het niet meer kan opbrengen om het een hele maand vol te houden. De outlook scheen zelfs negatief te zijn. Geen enkel truukje om de tijd sneller vooruit te doen gaan, was efficiënt genoeg. 

Van motivatie moest ik het niet hebben. Na enkele dagen wist ik het al zeker: ik ga later niet in de privésector werken. Voor welk belachelijk doel dat volledig boven jouw belangen staat, bezorg je jezelf een dagenlange stijve rug? Voor een bende Japanners die hun doorgezaagde kassei graag uit de Waalse steengroeven hebben, is het pragmatische antwoord. Voor je geld is er natuurlijk ook eentje, maar die drang naar kapitaal zit er niet goed genoeg in, vrees ik. Een hoger doel alstublieft!

Wonderwel lukten de twee laatste dagen van de week wel, door het allernieuwste bedachte truukje/redmiddel: constant gokken hoe lang het nog is, en bij twijfel gewoon checken welk tijdstip de klok aangeeft. Geen risico op teleurstellingen, gewoon de nuchtere cijfers, en werken maar!

De rating is nu opnieuw AA+, en de status van het lichaam is zelfs zo goed dat er weer gedrumd kan worden. Soms kan ik toch zo'n dramaqueen zijn...

En toch, mijn werk zit er voor 25% al op, maar al die vaste arbeiders zien geen beter tijdverdrijf tegemoet dan jarenlang voor een van de slechtste lonen voor vast werk (in schril contrast met het onze) een van de meest saaie jobs ter wereld te doen. Eentje die erg belastend is en dus ook helemaal niet gezond (hun taken zijn uiteraard schadelijker dan de onze). Om dan thuis te komen, en zo vermoeid te zijn dat hun wederhelft niets meer aan hen heeft. En dat heet dan rechtvaardigheid? Zelfs George Orwell beschreef het fenomeen van brainworkers al, zij die het minste energie verspillen en toch het meeste verbruiken, en dat in de context van het communisme, in tegenstelling tot ons huidige klimaat van winstbejag.

Daarom vraag ik aandacht voor onze hardwerkende man in de maatschappij, hij die ervoor zorgt dat de plannen van de ingenieurs vorm krijgen, zij die de uitvoering van logistieke oplossingen op zich nemen, zij die de ontginning van onze broodnodige grondstoffen bewerkstelligen, zonder daar een adequate beloning voor te krijgen. Bedank ze!

P.S. De arbeiders zijn tegenwoordigers zelfs vaak immigranten, die door intolerantie van autochten vaak al helemaal geen uitzicht hebben op een gelukkig leven. Maar dat is weer een ander verhaal...

A Drink To Remember

Jeniferever, serieus, hoe goed zijn die wel niet?

De Tour: De winnaar, geen winnaar

Cadel Evans, en niet mijn verwachte en verhoopte Frank Schleck stond in het geel in Parijs. En toegegeven, hij stond er goed mee. Hij dwong zijn trui af in zowat alle ritten vanaf de rit naar Gap (de gladde beregende afdaling), en ondanks de vooroordelen over hemzelf, heeft hij bevestigd dat hij vooral een gevoelige jongen is, die gewoon niet echt stressbestendig is. En je zou voor minder, met enkele arrogante renners in het peloton (onder andere de winnaar van het groen) en die hele persmeute die alle ethische grenzen overschrijden in de tour.


Had Andy Schleck hem dan meer verdiend? Voor werklust alleszins niet. Blijkbaar is hij niet altijd 100% met zijn vak bezig, maar dat zijn natuurlijk niet meer dan geruchten... Voor zijn klimprestaties? Laten we naar de feiten kijken: Andy heeft Cadel er nergens afgereden. Andy kon Cadel evenwel niet volgen richting Gap, en na de vroege aanval richting Alpe d'Huez van een verder bleke Contador ging de jongste Schleck er veel sneller af dan Evans, die uiteindelijk zelfs met een (imaginair?) probleem aan zijn fiets werd teruggeslagen. In alle andere gevallen klommen ze ongeveer even sterk. Ook in de rit waar Andy 2 minuten pakte. Evans stond er zo goed als alleen voor en verkleinde het gat dat Andy had genomen met hulp van zijn ploegmaats met 2 minuten. Die 2 minuten is Andy hoogstwaarschijnlijk in kracht kwijtgespeeld in de vallei en de beklimming van de Isoard. Petje af voor Andy's prestatie daar trouwens.

Het verschil is uiteindelijk gemaakt in de tijdrit. De Schlecks presteerden niet eens zo slecht voor hun kunnen, maar Evans kon eigenlijk enkel nog op een hele slechte dag verliezen. En hij had een héle goeie, dat kunnen we wel stellen. Conclusie: verdiende winnaar, die gekke Australiër.De tijdrit konden we nu niet echt spannend noemen, jammer genoeg. Ik zat nogal verslagen in mijn zetel te kijken, toen Evans de virtuele tourzege op zak had gestoken, op zo'n 25-30 km van de aankomst. Ik was toen nog een Schleck-fan.

Maar het interview, de vreugde, en de totaal geëmotioneerde Evans op het podium sloegen mijn gemoed totaal om. Ik geloof niets meer van al die voordelen over Cadel. Hij is gewoon geen winnaarstype, zoals Contador en Schleck, die er altijd fris uitzien, weten hoe ze een interview moeten geven om fans te lokken en wat zijn nog allemaal kampioenseigenschappen? Evans is nooit een winnaar geweest, maar sinds het WK in Mendrisio gaat het iets beter.

Waarom heeft Frank Schleck dan niet gewonnen (zoals ik dacht)? In de rit richting Galibier zat hij met het probleem dat hij niet achter zijn broer mocht rijden, en ik denk dat hij toen al had uitgemaakt dat hij zijn kansen ging opofferen. Hij is veel te bescheiden en hij offert zich te snel op, wees daar maar zeker van. Eerlijkheidshalve moeten we wel toegeven dat hij in de korte spectaculaire rit naar de Hollandse berg echt bleek voor de dag kwam. Zo sterk was hij nu ook niet.

Moeten we nog een prestatie in de verf zetten? Ohja, Pierre Rolland, de uiteindelijke winnaar van de witte trui. Meneer laat Sanchez al het werk doen, en rijdt dan van Contador weg op de moordende Alp. Slimme en sterke kerel. De Fransen hebben weer eens een nieuwe gele hoop. Verder ook nog even vermelden dat ik Voeckler nog altijd niet vertrouw. Zelfs in de tijdrit stond hij zijn mannetje, kom nu.

En ja, de Tour is weer voorbij. Is het een leuke tour geweest om volgen? Er is niet eenduidig op te antwoorden. Het is een beetje spannend geweest in de laatste dagen. We hebben wel wat spektakel gezien in de laatste bergrit, en een grootse prestatie met Andy Schleck. Er waren wel leuke elementen aanwezig, maar uiteindelijk is het toch vooral een ontgoocheling. We moesten er een beetje te lang op wachten. Volgend jaar beter, mannen!

P.S.: Thomas (De Gendt), laat u nie doen he! Uwen trouwdatum blijft daar staan als gij en u vrouw da willen. Win in de plaats de Vuelta maar, ofzo.

Tijdloze 200 Juli 2011

Elk jaar maak ik een tijdloze met mijn persoonlijk top van beste nummers ooit gemaakt. Dit jaar heb ik er, in tegenstelling tot de vorige jaren (100), een top 200 van gemaakt, omdat het te moeilijk werd om een aantal schitterende nummers niet te vermelden.

Mijn lijst:

1.       (01) Sigur Rós – Vaka

2.       (04) Radiohead – Videotape

3.       (07) Arcade Fire – Rebellion (Lies)

4.       (03) Sigur Rós – Popplagid

5.       (02) Editors – No Sound But The Wind

6.       (08) Editors – When Anger Shows

7.       (05) Sigur Rós – Saeglopur

8.       (--) A Silver Mt. Zion – 13 Angels Standing Guard ‘Round the Side of Your Bed

9.       (06) Jeff Buckley – Grace

10.   (23) 65daysofstatic – Fix the Sky a Little

11.   (13) Radiohead – Street Spirit

12.   (19) Radiohead – Paranoid Android

13.   (--) Sigur Rós – Viorar Vel Til Loftárasa

14.   (76) Godspeed You! Black Emperor – Sleep

15.   (17) Foo Fighters – Let It Die

16.   (24) Sigur Rós – Gong

17.   (--) The National – Slow Show

18.   (--) Arcade Fire – Suburban War

19.   (10) 65daysofstatic – Radio Projector

20.   (--) Yndi Halda – A Song For Starlit Beaches

21.   (--) Interpol – Lights

22.   (09) Something Corporate – Konstantine

23.   (16) Arcade Fire – No Cars Go

24.   (--) The National – England

25.   (--) A Silver Mt. Zion – Sisters!  Brothers! Small Boats of Fire Are Falling From The Sky!

26.   (26) Editors – The Big Exit

27.   (32) Athlete – Wires

28.   (37) Editors – Bricks and Mortar

29.   (--) Yndi Halda – We Flood Empty Lakes

30.   (35) Jónsi – Kolnidur

31.   (12) Editors – Camera

32.   (20) Coldplay – The Scientist

33.   (53) This Will Destroy You – Quiet

34.   (--) Sigur Rós – Agaetis Byrjun

35.   (--) A Silver Mt. Zion – This Gently Hearts Like Shot Bird’s Fallen.

36.   (--) Editors – Walk The Fleet Road

37.   (--) The National – Mistaken For Strangers

38.   (57) 65daysofstatic – The Fall Of Math

39.   (14) Sigur Rós – Ara Batur

40.   (38) Jeff Buckley – Hallelujah

41.   (72) Editors – The Weight Of The World

42.   (--) Sigur Rós – Hjartao Hamast (Bamm Bamm Bamm)

43.   (41) Explosions In The Sky – The Only Moment We Were Alone

44.   (--) A Silver Mt. Zion – Could’ve Moved Mountains…

45.   (--) Silversun Pickups – The Royal We

46.   (27) Pearl Jam – Black

47.   (--) Interpol – The Undoing

48.   (50) Editors – Push Your Head Towards The Air

49.   (66) Radiohead – Pyramid Song

50.   (18) Silversun Pickups – Lazy Eye

51.   (47) Muse – Sing For Absolution

52.   (22) …And You Will Know Us By The Trail Of Dead – Will You Smile Again

53.   (25) The Cure – One Hundred Years

54.   (51) Air Traffic – Shooting Star

55.   (11) Muse – Citizen Erased

56.   (--) Arcade Fire – Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)

57.   (--) Mumford & Sons – I Gave You All

58.   (40) Editors – The Racing Rats

59.   (29) Radiohead – 15 Step

60.   (15) Interpol – Leif Erikson

61.   (--) The National – Conversation 16

62.   (43) Radiohead – Creep

63.   (--) The National – Fake Empire

64.   (55) Muse – Exogenesis

65.   (--) Godspeed You! Black Emperor – Antennas To Heaven

66.   (60) Radiohead – Idioteque

67.   (78) Bloc Party – Song For Clay (Disappear Here)

68.   (70) Sigur Rós – Njósnavélin

69.   (--) Editors – Eat Raw Meat = Blood Drool

70.   (79) Muse – MK Ultra

71.   (--) Jónsi – Grow Till Tall

72.   (90) 65daysofstatic – Hole

73.   (83) Biffy Clyro – Wave Upon Wave Upon Wave

74.   (--) Editors – Escape The Nest

75.   (84) Silversun Pickups – Growing Old Is Getting Old

76.   (28) Muse – New Born

77.   (39) Interpol – Untitled

78.   (80) Coldplay – Spies

79.   (71) Godspeed You! Black Emperor – Moya

80.   (33) Silversun Pickups – Kissing Families

81.   (--) Arcade Fire – Wake Up

82.   (--) Editors – You Don’t Know Love

83.   (--) The National – Afraid Of Everyone

84.   (58) The Smashing Pumpkins – Disarm

85.   (36) Snow Patrol – Run

86.   (21) Motek – Another Seamans Song

87.   (--) A Silver Mt. Zion – Movie (Never Made)

88.   (--) Sigur Rós – Starálfur

89.   (68) Jeff Buckley – Dream Brother

90.   (89) The Mars Volta – Tetragrammaton

91.   (46) Editors – Smokers Outside The Hospital Doors

92.   (44) Radiohead – Jigsaw Falling Into Place

93.   (64) Aereogramme – Barriers

94.   (45) The Airborne Toxic Event – Sometime Around Midnight

95.   (56) Radiohead – Exit Music (For a Film)

96.   (73) Muse – Map of the Problematique

97.   (--) Bloc Party – Signs

98.   (--) The National – Squalor Victoria

99.   (61) Sigur Rós – Daudalagid

100.    (--) A Silver Mt. Zion – Stumble Then Rise on Some Awkward Morning

101.    (77) Explosions In The Sky – A Song For Our Fathers

102.    (74) Sigur Rós – Hoppipolla

103.    (88) Radiohead – Reckoner

104.    (--) Silversun Pickups – Ne Plus Ultra

105.    (--) Radiohead – 2+2=5

106.    (31) Muse – Invincible

107.    (--) Editors – The Boxer

108.    (48) Coldplay – Violet Hill

109.    (--) A Silver Mt. Zion – Blown-out Joy From Heaven’s Mercied Hole

110.    (67) The Cure – Cold

111.    (--) Coldplay – Politik

112.    (--) Coldplay – Fix You

113.    (52) Keane – Bedshaped

114.    (--) Coldplay – Shiver

115.    (--) Muse – Resistance

116.    (--) Arcade Fire – Crown of Love

117.    (65) Red Sparowes - Buildings Began To Stretch Wide Across The Sky, And The Air Is Filled With A Reddish Glow

118.    (--) Biffy Clyro – The Weapons Are Concealed

119.    (75) Air Traffic – No More Running Away

120.    (--) Sigur Rós – Illgresi

121.    (86) Foo Fighters – Have It All

122.    (69) The Smashing Pumpkins – 1979

123.    (49) Silversun Pickups – Little Lover’s So Polite

124.    (--) Jeniferever – From Across The Sea

125.    (--) Radiohead – Like Spinning Plates

126.    (82) Mogwai – I Know You Are But What Am I?

127.    (--) Arcade Fire – Keep The Car Running

128.    (--) Explosions In The Sky – Magic Hours

129.    (100) Jónsi – Tornado

130.    (--) The National – Little Faith

131.    (--) Arcade Fire – Ready To Start

132.    (--) The National – Apartment Story

133.    (--) The Cure – Trust

134.    (30) Joy Division – Novelty

135.    (--) Arcade Fire – Neighborhood #3 (Power Out)

136.    (--) The National – Vanderlyle Crybaby Geeks

137.    (--) Bloc Party – Hunting For Witches

138.    (--) Glasvegas – Flowers and Football Tops

139.    (--) Editors – In This Light And On This Evening

140.    (93) Editors – Fingers In The Factories

141.    (--) 65daysofstatic – 65 Doesn’t Understand You

142.    (--) Muse – Unnatural Selection

143.    (--) Godspeed You! Black Emperor – Static

144.    (81) Radiohead – Karma Police

145.    (--) Arcade Fire – Sprawl I (Flatland)

146.    (--) Biffy Clyro – The Atrocity

147.    (--) Bloc Party – The Prayer

148.    (--) Arcade Fire – Intervention

149.    (--) Yndi Halda – Illuminate My Heart, My Darling!

150.    (--) Biffy Clyro – Machines

151.    (--) Coldplay – What If

152.    (63) Motek – I’m Your Son

153.    (--) Kings Of Leon – Knocked Up

154.    (43) Muse – Butterflies and Hurricanes

155.    (99) Mogwai – Glasgow Mega-Snake

156.    (85) Biffy Clyro – Convex, Concave

157.    (--) Doves – Winter Hill

158.    (--) Set Fire To Flames – Fading Lights Are Fading…/Reign Rebuilder (Tail Out)

159.    (96) Johnny Berlin – Find What You Love And Let It Kill You

160.    (--) Biffy Clyro - Toys, Toys, Toys, Choke, Toys, Toys, Toys

161.    (--) Radiohead – House of Cards

162.    (59) Joy Division – She’s Lost Control

163.    (--) A Silver Mt. Zion – Tho You Are Gone I Still Often Walk W/You

164.    (--) Muse – Take a Bow

165.    (--) Air Traffic – An End To All Our Problems

166.    (--) Explosions In The Sky – Glittering Blackness

167.    (--) Muse – Falling Away With You

168.    (--) Joy Division – Atmosphere

169.    (--) Arcade Fire – Deep Blue

170.    (92) Muse – Unintended

171.    (--) Arcade Fire – Cold Wind

172.    (--) Jeff Buckley – Last Goodbye

173.    (--) Arcade Fire – In The Backseat

174.    (--) Explosions In The Sky – Snow and Lights

175.    (--) Jónsi – Hengilas

176.    (--) Interpol – Always Malaise (The Man I Am)

177.    (--) Interpol – Pioneer To The Falls

178.    (--) Snow Patrol – You Could Be Happy

179.    (--) Muse – Stockholm Syndrome

180.    (--) Biffy Clyro – Pause It And Turn It Up

181.    (--) The National – Start A War

182.    (--) Mogwai – Rano Pano

183.    (--) Mumford & Sons – Thistle & Weeds

184.    (--) Air Traffic – Still In Love

185.    (--) Radiohead – All I Need

186.    (--) White Lies – Strangers

187.    (--) Jeff Buckley – Mojo Pin

188.    (--) Arcade Fire – Black Wave / Bad Vibrations

189.    (--) Sigur Rós – Fljótavik

190.    (--) Doves – Jetstream

191.    (--) Explosions In The Sky – Let Me Back In

192.    (--) Biffy Clyro – Many Of Horror

193.    (--) 65daysofstatic – Install A Beak In The Heart That Clucks Time In Arabic

194.    (--) Kasabian – Empire

195.    (--) Silversun Pickups – Future Foe Scenarios

196.    (--) White Lies – Come Down

197.    (--) The National – Sorrow

198.    (--) Regina Spektor – Samson

199.    (--) Snow Patrol – Open Your Eyes

200.    (--) Interpol – All Of The Ways

Top 100:

Editors: 13

Sigur Rós: 11

Radiohead: 9

The National: 7

Muse: 6

A Silver Mt. Zion: 6

Arcade Fire: 5

65daysofstatic: 4

Interpol: 4

Silversun Pickups: 4

Godspeed You! Black Emperor: 3

Jeff Buckley: 3

Bloc Party: 2

Yndi Halda: 2

Jónsi: 2

Coldplay: 2

Pearl Jam: 1

Athlete: 1

Foo Fighters: 1

Something Corporate: 1

This Will Destroy You: 1

The Airborne Toxic Event: 1

Explosions In The Sky: 1

Trail of Dead: 1

The Cure: 1

Mumford & Sons: 1

The Smashing Pumpkins: 1

Snow Patrol: 1

Aereogramme: 1

The Mars Volta: 1

Motek: 1

Air Traffic: 1

Biffy Clyro: 1

Top 200:

Editors: 16

Arcade Fire: 15

Radiohead: 15

Muse: 14

Sigur Rós: 14

The National: 12

Biffy Clyro: 8

A Silver Mt. Zion: 8

Silversun Pickups: 7

Coldplay: 7

Interpol: 7

Explosions in the Sky: 6

65daysofstatic: 6

Jeff Buckley: 5

Godspeed You! Black Emperor: 4

Bloc Party: 4

Air Traffic: 4

Jónsi: 4

The Cure: 3

Yndi Halda: 3

Snow Patrol: 3

Mogwai: 3

Joy Division: 3

Motek: 2

Mumford & Sons: 2

Doves: 2

Foo Fighters: 2

White Lies: 2

The Smashing Pumpkins: 2

Aereogramme: 1

The Airborne Toxic Event: 1

Trail of Dead: 1

Athlete: 1

Glasvegas: 1

Jeniferever: 1

Johnny Berlin: 1

Kasabian: 1

Keane: 1

Kings Of Leon: 1

The Mars Volta: 1

Pearl Jam: 1

Red Sparowes: 1

Regina Spektor: 1

Set Fire To Flames: 1

Something Corporate: 1

This Will Destroy You: 1

Vóór 2000: ongeveer 1/8

Na 2005: ongeveer 1/2

2000-2005: ongeveer 3/8

Sterkste Dalers:

Joy Division – Novelty: van 30 naar 134

Motek – Another Seamans Song: van 21 naar 86

Muse – New Born: van 28 naar 76

Muse – Citizen Erased: van 11 naar 55

Interpol – Leif Erikson: van 15 naar 60

Muse – Invincible: van 31 naar 106

Silversun Pickups – Kissing Families: van 33 naar 80

Snow Patrol – Run: van 36 naar 85

Muse – Butterflies and Hurricanes: Van 43 naar 154

Silversun Pickups – Little Lover’s So Polite: van 49 naar 123

Muse – Unintended: van 92 naar 170

Sterkste Stijger:

Godspeed You! Black Emperor - Sleep: Van 76 naar 14

Hoogste nieuwe:

A Silver Mt. Zion - 13 Angels Standing Guard ‘Round the Side of Your Bed op 8

Verdwenen:

Radiohead – Knives Out: Van 42

Muse – Micro Cuts: Van 54

Echo and the Bunnymen – The Cutter: Van 62

Motek – Sevves Confetti Girl: van 87

This Will Destroy You – The World Is Our ___: van 91

Nirvana – Something In The Way: van 94

Jeff Buckley – Forget Her: van 95

The Smashing Pumpkins – Neverlost: van 97

Foo Fighters – Everlong: van 98

Opvallend over de jaren heen:

Keane – Bedshaped: van 13 naar 52 naar 113

Foo Fighters – Everlong: van 31 naar 98 naar verbanning

Belgisch: 3 (2 keer Motek en 1 keer Johnny Berlin)

Nieuw in top 100: 33 (exact evenveel als vorig jaar)